Kansloos

Vandaag voel ik mij anders. Ik stond vanmorgen zoals gewoonlijk in het donker op, struikelde over mijn hond die ’s nachts stiekem naar mijn slaapkamer was geklommen, en daarna stootte ik mijn hoofd vloekend tegen mijn slaapkamerdeur, die naar mijn weten voor het slapen gaan dicht zat. Daar zal die hond ook wel meer van geweten hebben. De kunst van het ’s nachts trappen beklimmen en deuren openmaken beheerst mijn hond goed,
deuren achter zijn harige J-Lo reet dichtdoen kennelijk niet. Ieder heeft zo zijn eigen ochtendroutine, die van mij laat nou eenmaal te wensen over. In principe was dit begin vrij standaard. Toch voelde ik mij anders.

Ik liep de trap af en gleed begeleid door het heftige kwijlspoor dat mijn kolossale kwijlvriend op de trap had achtergelaten de laatste treden op mijn kont af. Toen ik in de woonkamer aankwam, merkte ik op dat hele trap omhoogklimmen dan ook wel een hele klus moest zijn geweest voor mijn viervoeter. De restanten van de inhoud van de vuilnisemmer lagen weliswaar overal in de kamer verpreid, maar een behoorlijk deel van het gewicht wat in de emmer zat, was gisterenavond de trap mee op gegaan in het toch al niet al te slanke buikje van mijn harige metgezel. Om mijn gemoederen enigsinds in toom te houden besloot ik de boel de teringzooi te laten en eerst een fijn kopje koffie te zetten.

Mijn pas gekregen Senseo aparaat blonk me al tegemoet. Ik vulde het reservoir met water, stopte een ‘pad’ in het blinkende apparaat en drukte op de toets die mijn ingrediënten moeiteloos moest omzetten in een heerlijk bakje ochtendbier. ‘FFFLUUURRRPPFFF!’ schreeuwde het onding mij toe. Terwijl ik een gepast antwoord aan het bedenken was, kotste het Senseo apparaat zijn hele inhoud moeiteloos over zijn eigen uiterlijk heen. Paniek sloeg mij om de oren, samen met een onaangename geur van nieuw plastic en een wëe geur van iets wat Philips geheel onterecht koffie noemt. Mijn gloednieuwe, trendy Senseo apparaat had zich in no-time omgetoverd tot het aanzicht van een oma’s kaakje die iets te lang in de lauwe bejaardentehuiskoffie was gedoopt. Ik open het apparaat om de oorzaak van deze transformatie te ontdekken. Ik sla mijzelf voor mijn kop als ik ontdek dat ik het ‘2 persoons padhoudertje’ met het ‘1 persoons padhoudertje’ ben vergeten om te wisselen. Natuurlijk. Stom van mij. Logisch dat dat apparaat mijn hele keuken verbouwd al ik zo’n ongelofelijke stommiteit uithaal.

Met een glas melk en een een broodje kaas spoed ik mij dan maar naar de ontbijttafel. Veel mensen bedoelen hiermee hun eettafel, maar aangezien ik dubbele benamingen voor één meubelstuk veel te onhandig vind, eet ik altijd voor de tv. Ik zap een paak keer, en ik zap nog een paar keer en langzamerhand beginnen mijn wenkbrauwen een stijgende lijn te vertonen. Hulpeloos kijk ik van mijn afstandsbediening naar mijn tv terug. Dan komt de waarheid opeens snoeihard bij mij aan. Ze zijn er mee gestopt.

Vandaag is het geen speciale dag, vandaag kijk ik niet als enige naar de tv. Vanmiddag heb ik geen enkele kans om vijfduizend euro te pinnen. Vandaag zijn er geen kluizen, geen balletjes en geen logo’s meer. De belspelletjes op tv zijn pertinent naar het verleden verhuisd. Ontredderd eet ik mijn broodje kaas samen met Piet Paulusma, die mij het nog even lekker inwrijft dat de zomer nu echt voorbij is. Geen kans op lekker weer. Vandaag voel ik mij anders. Vandaag ben ik kansloos.