Karma

Mijn parasol is ervandoor. Ik ging even een aantal ‘prévakantieboodschappen’ doen, en toen ik terugkwam wapperden mijn antizondriehoekigedoeken wild in de wind, en de mooie blauwe parasol die mijn kunstig geknutselde bedoeïenentent overeind hield, was verdwenen. Nou was er al eens eerder een parasol van mij vandoor gegaan, maar altijd richting de buren rechts. Rechts is natuurlijk afhankelijk van waar je met je gezicht naartoe staat. Meestal kreeg ik dan wel een foto, van de ‘wegwaaier’ maar deze keer niet.
Ik heb even een rondje door de buurt gelopen, maar tevergeefs.

Wie mijn enorme toestroom van columns leest, weet dat een aantal jaren geleden rond deze tijd – tijdens een flinke storm – er een zwembad in mijn tuin waaide. Nou had ik samen met mijn jongste zoon de dag ervoor ‘een zwembad’ gewenst in het pittoreske, maar zwembadloze Vijfhuizen. Mijn wens werd de dag erna onmiddellijk vervuld. Er waaide een zwembad in mijn tuin, dat zich gelijk vulde met regenwater.
Nou denk ik dus dat mijn parasol gewoon naar de mensen is gewaaid, die de afgelopen dagen hebben verzucht: ‘Hadden wij maar een mooie blauwe parasol…’ Ik denk dat mijn parasol bij die mensen is aangewaaid, waar dat aangewaaide zwembad ooit vandaan kwam. Jarenlang hebben zij zich afgevraagd waar hun zwembad was gebleven…

Ik ga zo meteen nog maar een rondje lopen door de buurt, aanbellen bij alle buren om naar mijn vermiste parasol te vragen. Ik zal dan ook gelijk eerlijk opbiechten, dat ik hun zwembad nooit heb teruggebracht – beetje lastig ook – en dat ik er heel veel plezier van heb gehad. Of ik koop gewoon een nieuwe parasol…