Kat en muis

[i][b]De kat[/b][/i] zit weer te chagrijnen op haar kussen. Tien hele minuten ben ik al binnen en nog steeds heb ik haar geen eten gegeven. Om me dat betaald te zetten zit ze met haar kop naar de muur, zodat ik een goed uitzicht heb op het lapjespatroon van haar achterwerk. Maar zodra ik naar de keuken loop, kijkt ze vol verwachting op. En mocht ik onverhoopt de koelkast opendoen, dan ben ik haar beste vriendin en wrijft ze mijn broekspijpen vol kattenhaar. Om vervolgens weer nuffig af te druipen als blijkt dat ik niet het begeerde paarse blik maar een fles witte wijn uit de koelkast haal.

[i][b]M[/b][/i]ijn verloofde kan er niet zo goed tegen wanneer de kat zich van haar slechte kant laat zien. Hij verwacht van een huisdier dat het gezellig is, lief en onderdanig. Een kat die naar de muur kijkt past niet echt in dat plaatje, en dus draait hij steevast haar kussen een halve slag om. Ze kijkt dan even wat verdwaasd en verongelijkt naar de vloer, likt dan heel onschuldig haar pootjes en draait zich ten slotte weer naar de muur toe. Een zachtjes kloppende staart verraadt haar irritatie. Bij mijn verloofde is het de zachtjes kloppende ader op het voorhoofd die zijn gemoedstoestand aanduidt.

[i][b]D[/b][/i]at spelletje ‘kussen draaien’ kan zo een poosje doorgaan, totdat katlief het voor gezien houdt en vol minachting wegloopt. Manlief kijkt dan heel triomfantelijk, alsof hij een partijtje voetballen gewonnen heeft. “Kijk, zo leer je die kat om sociaal te zijn.” Ondertussen ligt de kat sociaal te wezen in de gang, waar ze zoveel naar de muur kan staren als ze maar wil en tegelijkertijd de koelkast in de gaten kan houden.

[i][b]M[/b][/i]ijn lief heeft zo nog wel meer opvoedkundige truukjes, waarvan sommige niet voor de poes zijn maar voor het vrouwtje. Mijn lege wijnglas brengt hij met een duidelijk hoorbare zucht naar de keuken. Vanuit mijn stapel achterstallig papierwerk vist hij vakkundig de rekeningen die nog betaald moeten worden, om ze dan heel zichtbaar aan de koelkastdeur te hangen. En met een klap legt hij de rondslingerende tijdschriften op de stapel.

[i][b]O[/b][/i]p zo’n moment is het geen goed idee om, net als de kat, mijn hoofd nuffig af te wenden. Dan volgt er namelijk een grootscheepse toespraak over mijn vermeende slordigheid, die alleen te beëindigen valt door plechtig te beloven dat ik ‘er voortaan op zal letten’. Wat ik dan ook minstens drie dagen lang zal moeten bewijzen. Nee, doe mij maar de Schuldige Blik. Veel effectiever want ik vermijd zowel de toespraak als de drie dagen opruimen, terwijl manlief erdoor overtuigd wordt dat ik wel degelijk probeer om mijn wanordelijkheid onder controle te houden.

[i][b]D[/b][/i]ergelijke spelletjes zijn aan de kat niet besteed: voor haar geen Schuldige Blik, alleen het paarse blik alsjeblieft. Als iets haar niet zint zal ze het negeren, of anders elders haar rust proberen te vinden. Maar omdat haar technieken niet werken voor mij moet ik wel meespelen met de opvoedkundige kat-en-muisspelletjes van mijn aanstaande. Die denkt dat hij de kat is.