Kattentongen

Een kennis had het ooit voorgedaan. De ultieme test. In het begin deed ik het nog stiekem. Later juist niet. Voorzichtig tussen de lippen nemen en er met wat spuug een puntje aanzuigen. “Zo herken je kwaliteit!”
Haren van de boommarter, in een prachtig glimmend busje. Een donkerbruine zwaar verniste steel die na al die jaren nog steeds niet is afgebladderd.

Het houten steelpuntje is nog perfect in tact. Dat puntje van de steel gebruik ik niet. Uit respect voor de persoon wiens naam met gouden letters op de steel gedrukt staat. Dit in tegenstelling tot de puntjes van de Rembrandtjes, de Da Vinci, en de Degasjes. Waar ik de puntjes van gebruik om verf te mengen en te krabben waar of waarin het jeukt.
Nee, met die nummer zes schilder ik alleen. Anders ligt hij in het oude versleten donkerbruine kistje.

De passer zonder punt ligt daar ook in. Diagonaal bij allerlei. Zo kan hij er nét in. Bij de aluminiumkleurige puntenslijper die vreemd smaakt. En tussen de potloodkrullen, pastelgensters en houtskoolkruimeltjes. De geodriehoek en gradenboog klemmen tegen de binnenkant van het deksel. De cijfers en graden zijn niet meer te onderscheiden door verfspetters terwijl ik ze bij mijn weten nog nooit heb gebruikt.
Het langste vak, het penselenvak, wordt gedeeld door kattentongen en kleine kwastjes. In het voorname vak met de minste houtskoolkorrels rusten de slepers. En onze ronde nummer zes.

Gommetjes heb ik genoeg. Zoals mijn versleten kwastjes en penselen gooi ik ze nooit weg. Gommetjes gebruik ik tot ik ze niet meer kan vastpakken. Misschien dat ik daarom zoveel gommetjes heb.
Zoals die ronde nummer zes heb ik er maar één. Ik koester het penseel alsof die bij Vincent in zijn kistje heeft gediend. Alsof Vincent hem gebruikte bij de irissen en er mee krabde waar of waarin het jeukte. Wanneer ik mijn ronde zes tijdens het schilderen toch even ergens kwijt moet neem ik hem in mijn mond. Het puntje voorzichtig tussen de lippen. Zoals ik dat doe met al mijn kwasten en penselen. Met respect en voorzichtig.