Keelklanken

“Wat zit daar toch onder je keel?” Mijn moeder was op ziekenbezoek. Alleen. Of toch niet. Ze was in gezelschap van een bak fruit en een bos bloemen. Niet te fors, niet te groot. Nederland was in opbouw; de guldens daardoor schaars. Het was middag. Vaders zat in de “Belastingen en Accijnzen”. Crediteuren en debiteuren gingen op dit uur van de dag een momentje voor. Evenals Belasting Toegevoegde Waarde.

Een oogoperatie was er uitgevoerd. Op mij. Gevalletje lui oog. Nu zat er een verboden wond in mijn hals. Mijlenver verwijderd van een voorheen loensende kijker. “Merkwaardig”, vond mijn moeder. Ik bleef het antwoord op haar vraag schuldig.
Voor mijn rechteroog was operabel ingrijpen bittere noodzaak geweest. Ernstig lelijk, was het. Vanaf de vroegste babyfoto’s keek ik het universum loensend in. Hartveroverend vertederend vonden bezoekende tantes…

Altijd wel deed een fotograaf weer een poging er het beste van te maken. Tegen beter weten in. Het fotoboxje voor de buik geklemd. Het resultaat was steeds weer tergend bedroevend. Tja.

Net voor de stevige roes waren mijn knuistjes met riempjes verankerd aan een operatiestoel. Wit. De zitplaats, als ook de tint van mijn ontstelde gezicht. Operatiepersoneel in ’t groen. Bloed op groen geeft meer fatsoen. Zoiets. Bij mij zat er al meteen, ook zónder bloed, de schrik stevig in. Reuk van het narcosegas deed de rest. Voor de eerste keer ging ik ‘kopje onder’. Vele onderdompelingen zouden nog volgen…

“Wat zit daar toch onder je keel?”, herhaalde mijn moeder. Keel, keel? Ik had wel wat anders aan mijn hoofd gehad. Behalve ademhalingsapparatuur. Bijkomend uit de narcose hadden mijn oogharen door etter aaneen geklit gezeten. Ondanks de schemertoestand had er paniek door mijn zevenjarig lijfje gegolfd.

Geluiden zwollen af en aan. Zweedse muilen en slaande deuren. Schetterende vrouwenstemmen. Langzaam terugkerend in de harde werkelijkheid bemerkte ik ontbrekende handen aan het bed. Troostrijke, bemoedigende woorden. Een aai. Als remedie tegen angst, verlammende, verpletterende angst. Anderen behoefden ook zorg. En ach, een kind…

De ‘mission green eye perfect’ was wat zorgelijk verlopen. Bleek. Ná actie van moeders kant: “Zuster, wat zit daar onder zijn keel?”
De steunkousen dragende hoofdzuster, gekapt en wel, kwam harig aanbenen. Verwees mijn moeder door. De oogarts verscheen ten tonele. Brildragend. Ook zíjn ademhaling ging hortend en stotend toen hij zwetend zijn verhaal deed. Hij wilde wel het een en ander rechtzetten. Na dat oog.

Bood mijn moeder een lift aan naar onze woonplaats. Welke arts brengt je tot aan de voordeur? Mogelijk alleen wanneer er een Medisch Tuchtcollege dreigt. Reisafstand vijftien kilometer. Genoeg afstand voor een diagnose. Een adembenemend relaas. Er was wat losgeraakt.

Beademingsapparatuur had gefaald. Mijn moeder luisterde ademloos. Nu werden er wel meer medische blunders doodgezwegen. Het hospitaal had zelfs een zekere vermaardheid verworven met vroegtijdige versterving. Ach, waarom ook alles tegen elke prijs in leven laten? Moet dat nu?

De halsverwonding sprak natuurlijk boekdelen. Moeilijk aan het oog te onttrekken ook. Een mondige ouder maakt daar een halszaak van. Geen doekjes voor het bloeden dus. De oogarts had, hals over kop, assistentie ingeroepen. Een toegesnelde chirurg koos voor een vlijmscherpe incisie. Dat losgeraakte onderdeel blokkeerde mijn luchtpijp en beroofde mij van broodnodige zuurstof. Een bijna doodervaring onder narcose.

Voordat er echt bloed aan hun handen kleefde hernam ikzelf het initiatief. Leek het. Mijn overlevingsstrategie bevrijdde mij kokhalzend en hoestend van hetgeen mij benauwde.

De schrik zat er goed in. Bij het operatieteam. Ik was me van het kwaad niet bewust. De geopende luchtpijp werd met keurige steekjes gesloten. Nadat de anesthesioloog dus een steekje had laten vallen. Operatiekamers werden die dag gesloten. Diensten van personeel afgebroken. Mijn ouders waren opgelucht. Ook zij. Die kleine oneffenheid in mijn hals was al wat restte. Ach, een gering onuitwisbaar weeffoutje.

Alerte persoonlijkheden valt het anno nu heel soms op; de goegemeente laat het (luie) oog vallen op andere zaken…