“Je bent mooi. Oh, mijn god, wat vind ik je mooi.” Ik kijk haar aan. De versteende uitdrukking op het gezicht past niet bij haar zachte trekken. Eén punt op de tafel heeft haar volle aandacht. Ze zegt niets. Onbewust spreken haar handen boekdelen. De wijde mouwen van haar fluwelen truitje maken ongecontroleerde cirkelvormen over het tafelblad. [i]Mooi? Drie weken geleden was mijn kont nog te dik en vond jij dat een keertje kapper wel een goed idee was. Slijmbal![/i]
“Doet het je dan helemaal niets?” Haar mond opent zich om te spreken, maar sluit zich abrupt. Ik herhaal mijn vraag. Met een vreemde blik tast ze mijn gezicht af. “Nee, het doet me niets, helemaal niets.” De woorden glijden als een ijsklontje langs mijn ruggengraat. Al twee jaar lang sta ik versteld van de vele kanten die ze heeft. Ze lijkt een diamant die elke keer een nieuw facet prijsgeeft. Zelfs vanavond verrast ze me. Kil en hard.
[i]Volgens mij heb je dit écht niet aan zien komen. Al die maanden praten en er is niet één woord tot je doorgedrongen.”[/i]
“Ik kan niet zonder je. Dit kun je mij niet aandoen. Ik, met mijn verlatingsangst.” Vol minachting kijkt ze me aan. Fout. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik niets fout leek te kunnen doen. Zelfs toen ik haar huilend opbiechtte met iemand anders gezoend te hebben, keek ze me lachend aan. “Het was toch wel fijn, hoop ik?” Na mijn ontkennende antwoord sloeg ze haar arm om me heen. Zij troostte mij. Weer zo’n verrassende actie van haar op een moment dat ik het niet verwachtte.
[i]Ik, ik en nog eens ik. Pfft… Kijk jezelf eens zitten, eikel. Verlatingsangst. De enige keer dat jij verlatingsangst voelt is wanneer je even van je bierflesje gescheiden wordt als ik een nieuwe moet pakken.[/i]
“Zoals gewoonlijk ben je weer alleen met jezelf bezig. Al maanden zeg ik dat ik niet gelukkig met je ben.” Ze kijkt me aan, ogen vol vuur. “En geen enkele keer ben je er op in gegaan. Het enige wat je deed was huilen, omdat ik jou pijn deed met mijn woorden.” Met felle handgebaren zet ze haar woorden kracht bij. “Ik heb je de afgelopen twee weken niet gemist. Geen seconde.”
[i]Sterker nog, ik heb gefeest, gelachen, weer plezier gemaakt, voor het eerst in twee jaar.[/i]
Het is te laat. Als zand glipt ze tussen mijn vingers door en ditmaal zal er geen keerpunt zijn. Hoe meer ik mijn best doe om het te stoppen hoe harder het wegloopt. Als de laatste korrel de grond raakt is onze tijd op. Over. Uit.
10 reacties
lisa-marie · 28 maart 2008 op 17:41
Ik vind hem mooi neergezet en een alleszeggend emotievol eind . :kus:
pepe · 28 maart 2008 op 19:16
[quote]Als de laatste korrel de grond raakt is onze tijd op. Over. Uit. [/quote]
Weer mooi Arta, waar haal jij al de inspiratie vandaan.
Dees · 28 maart 2008 op 19:17
Mooie vorm, mooi stuk!
[i]Verlatingsangst, dat mensen dat nog uit hun strot durven persen these days…[/i]
You go girl uit arta’s column 😀 😉
Neuskleuter · 28 maart 2008 op 21:47
Mooi om te zien hoe ze in de afgelopen tijd lekker langs elkaar heen hebben geleefd. Of hij langs haar, eigenlijk. En wie niet luisteren wil… 😉
De titel is ook goed gevonden. Dat is vooral voor hem erg waar!
WritersBlocq · 28 maart 2008 op 22:21
Wat een goede invalshoek (of: uitvalshoek?) heb je gekozen voor dit verhaal. Knap!
pally · 28 maart 2008 op 23:54
Hoe je laat zien dat de gedachten veel krachtiger durven zijn dan de uitgesproken woorden.
Het treurige langs elkaar heen voelen. En dan de finale.
Mooie column, Arta!
groet van Pally
KawaSutra · 29 maart 2008 op 02:00
Alles draait om afhankelijkheid en macht, en hoe de liefde daartussen vermalen wordt.
SIMBA · 29 maart 2008 op 08:33
Ik kan niks meer toevoegen aan de eerdere reacties!
Mosje · 29 maart 2008 op 20:36
Helemaal goed Arta! En een mooie titel!!
arta · 30 maart 2008 op 10:16
Dank voor de reacties!
Dit stukje lag al langere tijd ‘op de plank’,(denk: oktober 😀 ) maar ik bleef ontevreden. Na volledig omgooien en de gedachten toegevoegd te hebben kon hij, naar mijn idee, wel.
@ Peep: Ach, je hoort eens wat, je ziet eens wat 😀
@ Dees: [quote]Verlatingsangst, dat mensen dat nog uit hun strot durven persen these days…[/quote] En toch schijnen ze nog te bestaan. Brrr…Met dat woord zou ik de 100m sprint met gemak winnen. “3,2,1, Verlatingsangst en go!”: Dan wil ik wel rennen, hoor!
@ Kawa: Mooi, jouw reactie!