De afgelopen maand heb ik ongeveer net zoveel pijnstillers geslikt als in alle voorgaande levensjaren bij elkaar. Een stuk of 20 dus (20 pillen dan, geen 20 levensjaren). Oorzaak was een pijnlijke kies die me ’s nachts uit mijn slaap hield en ook overdag voor de nodige ongemakken zorgde.
“Ga dan naar de tandarts.”
Ja, natuurlijk, ben ondertussen al drie keer geweest, maar de oorzaak van de pijn is na diverse sleutelacties van de tandarts nog steeds niet gevonden. Ik kan wel een abonnement nemen.
En uiteindelijk viel het woord: wortelkanaalbehandeling.
Daar had ik natuurlijk de nodige griezelverhalen over gehoord, maar ik zou me in mijn lot moeten schikken en de afspraak werd gemaakt.
In gedachten ‘morituri te salutant’ prevelend, stapte ik de spreekkamer binnen. Maar ik was en bleef één van de hopeloze gevallen die van tijd tot tijd daar binnen wandelen. Ik kon namelijk niet precies aangeven van welke kies de klachten kwamen. Diepe zucht van mij. En een nog diepere zucht van de tandarts.
Maar hij had nog andere pijlen op zijn boog.
“Deze oude vulling zou wel eens de boosdoener kunnen zijn. Zal ik die vervangen?”
Ja, ik ben hier niet de deskundige, dus ik stemde toe.
“Moet ik het verdoven of zullen we het eerst zo proberen?”
Ha, we hebben een tandarts met humor. Het ging hier om een kies die bij het minste al pijnscheuten veroorzaakte, dus een verdoving leek me eigenlijk geen overbodige luxe. Leuk grapje.
Maar de goede man was doodserieus.
Slik.
Maar dan laat ik mij ook niet kennen en ik neem de uitdaging aan.
“Probeer maar zonder dan. Als ik ga spartelen, begrijp je dat het niet goed gaat”, zei ik stoer.
Hij antwoordde dat hij zelf heel goed merkte wanneer het niet goed ging voordat ik zou gaan spartelen.
Ah ja?
Misschien moet hij nog wat gaan sleutelen aan zijn opmerkingsgave.
Of heb ik de signalen op stoïcijnse manier weten te onderdrukken?
Ik ging dus niet spartelen. Maar alle zweet dat mijn voorgangers in die stoel gezweet hadden, heb ik er weer uitgeknepen!
Geloof ik tenminste.
Maar als ik weer normaal zou kunnen slapen, is het het waard geweest.
Inge, januari 2013.
9 reacties
SIMBA · 27 maart 2013 op 17:06
En? Is de pijn weg?
Mosje · 27 maart 2013 op 19:21
ik denk dat jij kiespijn krijgt van al dat vroege krantenbezorgen.
Inge · 28 maart 2013 op 14:44
Zou het dat zijn? Dan kan ik mijn krantengeld dus gelijk naar de tandarts brengen?
Ma3anne · 27 maart 2013 op 23:03
Ik weet niet goed wat ik met dit verhaal aanmoet. Het is een aardig verslagje, maar het voegt niets toe. En toch kun je zien, dat je kunt schrijven.
Meid, gooi je haar los en schrijf eens iets wilds.
Of zo.
Je kán het!
KingArthur · 27 maart 2013 op 23:10
Tja, je laat de lezer wel in het ongewis. Hoe is het nu afgelopen?
Ook zou ik willen zeggen dat je iets meer moet spelen met de taal hoewel dat niet altijd gewaardeerd wordt. Je moet daar dan balans in zien te vinden.
Ik noem maar even een voor de hand liggend voorbeeld voor een einde. Nadat de tandarts de kroon op zijn werk had geplaatst was mijn kiespijn verdwenen.
Harrie · 27 maart 2013 op 23:15
Leuke column.
[quote]Ja, natuurlijk, ben ondertussen al drie keer geweest, maar de oorzaak van de pijn is na diverse sleutelacties van de tandarts nog steeds niet gevonden. [/quote]
Zeker weten dat het geen fietsenmaker is?
Groetjes, Harrie
Inge · 28 maart 2013 op 14:46
Oeps, ben ik misschien de verkeerde deur binnen gestapt?
Meralixe · 28 maart 2013 op 07:09
Veruit uw beste column… :yes:
Natuurlijk kan een dergelijk onderwerp stof zijn voor hilarische toestanden en dat missen we hier nog een beetje.
Alhoewel, de spanning die je beschrijft als je in de stoel zit komt me toch bekend voor. :reallyangry:
Nachtzuster · 29 maart 2013 op 22:14
Lieve, aandoenlijke column. Hier en daar mag er best wat aangedikt worden, maar dat is de tip die ik ook af en toe te horen krijg. En dat blijft lastig, vind ik zelf.