Kijken is kopen !

Vandaag is het die ontzettend warme dag die al een week voorspeld wordt. En heet is het. Ik was vanmorgen al een aantal keren naar binnen gegaan om de zinderende hitte te ontvluchten maar moest telkens opnieuw uitkijken dat ik de schuifpui goed afsloot, Dat ben ik eigenlijk sinds jaren al niet meer gewend bij mooi weer. Toen ik daarnet weer opnieuw lekker van de zon lag te genieten wist ik het, ik had een nieuwe column bedacht, die tweede, waar ik afgelopen week nog zo tegenop gezien had. “Hoi pap! Ben je daar?”, had ik van de week op mijn beeldscherm gelezen toen ik de studeerkamer inliep. Ik reageerde direct op dit msn bericht. Heerlijk, deze digitale communicatiemiddelen, zeker als je dochter en schoonzoon net een paar maanden geleden het ouderlijk huis hebben verruild voor hun eigen appartementje.
“We hebben er een gevonden hoor, op Marktplaats, maar voor we een bod doen willen we eerst even gaan kijken”, rolden de letters met een sneltreinvaart over het scherm. “Kun je ons zaterdag naar Hilversum rijden ?”, vervolgde ze. Ik beantwoordde deze vraag natuurlijk bevestigend, voor onze kinderen hebben we immers altijd alles over. “12 uur bij ons, de koffie staat klaar!”, reageerde ze, even hartelijk als altijd.
We hadden deze week al veel samen gediscussieerd via msn over deze aanschaf. De aankoopkosten en de kosten om alle benodigde extra spullen te kopen lopen best op en als je net op jezelf woont en beiden nog studeert, dan moet je toch opletten waar je het te besteden geld aan uitgeeft. Heel even was ze bang geweest dat ik helemaal niet enthousiast was en reageerde ze: “Nou, dan ga ik wel naar mams”.
Uiteindelijk hebben ze al die ouderlijke ervaringen toch in de wind geslagen en de knoop doorgehakt. De afspraak was gemaakt.
Gisteren om 12 uur kwamen we op de koffie, zoals afgesproken. De speculaaspot stond traditiegetrouw op tafel.

Tijdens de autorit genoten we van het mooie weer en van de vele boten op en rond de Loosdrechtse plassen, die we op een bepaald moment passeerden. Bij aankomst zag mijn schoonzoon een benzinestation en vroeg hij mij om even te stoppen zodat hij batterijen kon kopen voor zijn digitale fotocamera. De momenten die straks zouden volgen moesten natuurlijk voor het nageslacht op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Ze wisten maar al te goed dat diegene die ze al lang samen van de foto’s op het internet hadden uitgekozen nog niet mee zou mogen, het was immers nog minstens twee weken te vroeg.
Een uur later namen we afscheid en spraken we af dat ik donderdag over twee weken aan het einde van de middag uit mijn werk langs zou komen. Wat hadden we genoten van al dat schitterende kleine spul in de kamer van de drie verschillende nesten.

Eén troost hadden ze wel op de achterbank. Ze mochten ons nieuwe katje zoet houden tijdens de terugrit. “Ja pap”, je had het nog zo gezegd, “Kijken is kopen, hahahahahaha.”