Vader was geen man meer van veel woorden, die tijd had hij allang achter zich gelaten. Eigenlijk had hij deze ziekenhuisopname, nu precies een week geleden, direct aangepakt om te bereiken waar hij al jaren naar uitkeek, de hereniging met zijn vrouw. Vanaf het moment van binnenkomst ging hij er zelf al van uit dat hij zijn vertrouwde huis niet meer terug zou zien. Hij had naar dit moment toegeleefd en was op geen enkele manier meer bang voor de dood.
Zoals elke doordeweekse middag neem ik de afslag naar de A4 richting Schiphol, Den Haag. Ik hoor op de radio al dat er 22 km file staat op deze route vanwege een ongeluk in het Aquaduct bij De Kaag. Nu ik dit weet rijd ik in alle rust deze file tegemoet. Mijn mobiel gaat. Ik schrik wakker.
De bel gaat. Er staat een overbuurjongen aan de deur. Geheel in paniek. Ik voel direct dat er iets aan de hand is. Hij roept: “U moet meekomen, Wietse is gevallen!!!”.
Vanaf een duizelingwekkende hoogte kijk ik langs de stangen van de steigers naar beneden. Op diverse hoogten, op de vele verdiepingen onder mij, steken de verbindingen als scherpe messen uit. Klaar om mijn val te breken en mijn lichaam in stukken te scheuren. Nog nooit van mijn leven heb ik een dergelijk angst gevoeld. Het is beklemmend. Ik kan nu echt geen kant meer op. Dit is mijn einde.
Staat het raar als ik mijn broekje aanhoud? Krijg ik levenslang in een stinkende Turkse gevangenis als ik hem hier in een naïeve bui uittrek. Worden bepaalde plekken van je lichaam met rust gelaten? Blijven die delen ook in rust, ook al worden ze met rust gelaten? Allemaal vragen die deze week al meerdere malen in mijn gedachten opkwamen als ik die mannen weer rond zag lopen. Natuurlijk ken je alle antwoorden heus wel, maar toch. Je leest genoeg in de kranten.
