Vanaf een duizelingwekkende hoogte kijk ik langs de stangen van de steigers naar beneden. Op diverse hoogten, op de vele verdiepingen onder mij, steken de verbindingen als scherpe messen uit. Klaar om mijn val te breken en mijn lichaam in stukken te scheuren. Nog nooit van mijn leven heb ik een dergelijk angst gevoeld. Het is beklemmend. Ik kan nu echt geen kant meer op. Dit is mijn einde. Mijn vriend staat op de bouwlift en probeert mij te pakken. Het is gewoon onmogelijk. Hij schreeuwt om hulp. Ik ben onbereikbaar voor hem. Een gevoel van complete onmacht maakt zich van hem meester. Hij kan zijn beste vriend niet helpen. Het is stil op de bouwplaats. Zijn geroep echoot tussen de huizenblokken maar vindt nog steeds geen gehoor.
In de verte, in de bewoonde wereld, krijgen mensen het geheel uiteindelijk in de gaten en bellen het alarmnummer. Brede sloten scheiden hen echter van de plek waar wij ons bevinden.
We speelden hier al een tijdje op de steigers van de nieuwbouw toen we bemerkten dat de bouwlift nog onder stroom stond en waren al enkele keren om beurten van beneden naar de vierde verdieping en weer omlaag gegaan. Eén van ons bleef dan beneden om de lift te bedienen.
Zo ook deze laatste keer. Ik drukte op de knop en stapte naar achteren om de lift te zien stijgen. Ik verloor mijn evenwicht en was bang om me te bezeren. Ik greep wat ik op dat moment bereiken kon en werd plotseling omhoog meegesleurd.
Nu hang ik hier, ik voel een ondraaglijke pijn in mijn vingers die zich hebben vast gekneld onder de vloer van de bouwlift. Langzaam maar zeker voel ik dat mijn schouders worden opgerekt door de zwaartekracht die zijn tol begint te heffen.
Van alle kanten hoor ik sirenes. Ziekenauto’s, brandweer en politie. Het geluid bereikt mijn trommelvliezen als een kakofonische dodenzang. Voor mijn gevoel rijden ze eindeloos rond. Deze straten hebben natuurlijk nog niet eens een naam. Boven mij cirkelt een helikopter. Ik voel de wind door mijn haren.
De ongelijke strijd tussen mijn geest en mijn lichaam voert tot een hoogtepunt en uiteindelijk wint de pijn. Ik kan de ondraaglijke pijn die mijn lichaam op dit moment ondergaat niet langer verdragen. Vinger voor vinger maak ik me los uit de beknelde positie. De laatste wordt bijna losgerukt van mijn lichaam en ik schreeuw het uit. Ik moet me hoe dan ook laten vallen.
Mijn vriend kan niets meer doen en sterft bijna eenzelfde dood.
Ver onder mij zie ik een vrouw in grote paniek die heel druk op zoek is naar de knop van de lift. Plotseling, onder de enorme krachten die op mij worden uitgeoefend, schiet mijn andere hand los en begin ik aan mijn vrije val.
Op dat moment zie ik mijn leven als in een tel voorbijgaan. Ik word omringd door een bevrijdende stilte. De val is eindeloos. In mijn gewichtloosheid denk ik terug aan mijn pas overleden opa en mijn oom. Ik smeek om hulp. Zij zijn mijn laatste hoop. Met een doffe dreun beland ik compleet verticaal op het zand onder de lift, op enkele centimeters afstand van een steunbalk.
De angst verdwijnt en ik voel een ongekende rust over me heen dalen. Volgens mij leef ik nog. Alleen mijn arm ligt er wat armoedig bij.
Als ik mijn ogen open, kijk ik in de betraande ogen van mijn moeder.
15 reacties
Domicela · 6 augustus 2005 op 13:55
Brrr, krijg er kippenvel van! Een jeugdvriendje is ooit eens van een steiger afgevallen waar we opgeklommen waren, en heeft daardoor lange tijd in een rolstoel gezeten. Van zijn been heb ik jaren nachtmerries gehad! Wel goed omschreven, hoe je je voelt op zo’n moment …
Li · 6 augustus 2005 op 14:53
Pfoe wat spannend. Het zweet brak me uit.
Een heel klein puntje van kritiek. De spanning die ik voelde werd afgezwakt door de derde alinea.
Maar voor de rest vind ik de doodsangt geweldig beschreven.
Li
Troy · 6 augustus 2005 op 15:49
Je weet steeds meer een spannings element in je columns toe te voegen. Ook zie ik als lezer hoe jij in je verhalen steeds meer nieuwe wegen inslaat. Een interessante progressie. De derde alinea was nodig om het een en ander duidelijk te maken. Misschien had deze alinea beter als inleiding gebruikt kunnen worden. Mij stoorde het overigens niet. Een verschrikkelijke ervaring, en zo beschreven dat ik het helemaal mee beleefde.
Grt Troy
KawaSutra · 6 augustus 2005 op 19:38
Spannend verhaal, van het begin tot het eind.
Misschien had je de 3e alinea als 2e kunnen plaatsen. De inleiding vind ik perfect en nodigt uit tot verder lezen. Dan een passage waarin je uitlegt wat er gebeurd is en vervolgens de spanningsopbouw richting slot.
Ben benieuwd naar je volgende, misschien de ambulancerit naar het ziekenhuis?
bert · 6 augustus 2005 op 19:53
@Li
[quote]De spanning die ik voelde werd afgezwakt door de derde alinea.[/quote]
@Troy
[quote]Misschien had deze alinea beter als inleiding gebruikt kunnen worden.[/quote]@KawaSutra
[quote]Misschien had je de 3e alinea als 2e kunnen plaatsen.[/quote]
Mooi dat er zo wordt meegedacht. 🙂
De optie van KawaSutra had achteraf gezien nog niet zo gek geweest voor de spanningsopbouw in deze column. 😀
Wright · 6 augustus 2005 op 19:57
Bloedstollend verhaal, zeker gezien mijn angst voor hoogten.
Bovendien staan er een aantal prachtige zinnen in.[quote]Het geluid bereikt mijn trommelvliezen als een kakofonische dodenzang.[/quote]
De eerste alinea vind ik een juweeltje, ik kan mij wel vinden in het commentaar over de opbouw maar ook mij stoorde het niet echt.
Mooi, Bert!
klungel · 6 augustus 2005 op 20:34
Spannend van begin tot eind. Erg goed en mooi geschreven.
@moderator, kunnen we een thumbs up ikoontje krijgen?
sally · 6 augustus 2005 op 20:58
[quote]Op dat moment zie ik mijn leven als in een tel voorbijgaan. Ik word omringd door een bevrijdende stilte. De val is eindeloos. In mijn gewichtloosheid denk ik terug aan mijn pas overleden opa [/quote]
Dat vraag je je altijd af ,wat er door iemand heengaat in zo`n val.Zoals de indrukwekkende reportage over de springende mensen uit de twin towers.
Mooi geschreven.
Groet
Sally
Ma3anne · 7 augustus 2005 op 00:47
Als dit echt gebeurd is, moet ik je feliciteren dat je deze column nog hebt kunnen schrijven.
Erg mooi die doodsangst verwoord. Ik kon hem haast voelen.
[quote]Voor mijn gevoel rijden ze eindeloos rond. Deze straten hebben natuurlijk nog niet eens een naam.[/quote]
Broodnuchtere logica, deze zinnen. Ook tekenend in zo’n situatie, denk ik, om de totale paniek op een afstand te houden.
Louise · 7 augustus 2005 op 07:45
De spanning en angst is echt te grijpen.
mooi!
bert · 7 augustus 2005 op 13:45
@ Ma3anne
[quote]Als dit echt gebeurd is, moet ik je feliciteren dat je deze column nog hebt kunnen schrijven.[/quote]
Het is 4 jaar geleden wel echt gebeurd. Het overkwam onze zoon die toen 12 jaar oud was. Hij viel toen van 9 meter hoogte. Ik heb in deze column geprobeerd weer te geven hoe hij dit ervaren zou kunnen hebben.
Ma3anne · 7 augustus 2005 op 13:55
Jemig, Bert! Nog een extra dimensie aan dit verhaal dat je je zo inleeft in wat je kind heeft meegemaakt. Ongelooflijk dat dat goed is afgelopen.
bert · 7 augustus 2005 op 14:04
@Ma3anne
[quote]Ongelooflijk dat dat goed is afgelopen.[/quote]
Ja, maar daar moet opa wel meer van weten. 🙂 🙂 🙂
bert · 8 augustus 2005 op 11:31
Ontzettend bedankt weer voor alle reacties en PB’s die ik de laatste dagen van jullie heb ontvangen. Ik ga zeker weer proberen om de opmerkingen te gebruiken bij een volgend schrijven. Misschien gaat één van mijn volgende columns wel over mijn eigen beleving op het moment dat ik van dit ongeluk op de hoogte werd gebracht terwijl ik in een file stond van 22 km.
Pebby · 9 augustus 2005 op 10:23
Wow, spannend, ik zat er ff helemaal in…
Goed stuk, Bert!