Ze geeft even veel als dat ze neemt. Ze is ideaal en oneindig. Ze is de bron van het leven op aarde. Haar onmetelijkheid trekt me aan. Haar onbegrensde schoonheid zal nooit verminderen. Ze was, is en zal altijd zijn. Ze is de spiegel van onze planeet. Haar ritmische bewegingen volgen die van de zon en de maan. De enorme krachten van deze hemellichamen stuwen haar tot grote hoogte, telkens weer.
In het midden van de zaal zien we het witte silhouet van een mensenlichaam.
Onze handen zijn verbonden alsof ze mij nooit meer los zal laten.
Ze had me door de telefoon gezegd dat ze het pas kon geloven als ze haar nog één keer kon zien.
Vandaag is het die ontzettend warme dag die al een week voorspeld wordt. En heet is het. Ik was vanmorgen al een aantal keren naar binnen gegaan om de zinderende hitte te ontvluchten maar moest telkens opnieuw uitkijken dat ik de schuifpui goed afsloot, Dat ben ik eigenlijk sinds jaren al niet meer gewend bij mooi weer. Toen ik daarnet weer opnieuw lekker van de zon lag te genieten wist ik het, ik had een nieuwe column bedacht, die tweede, waar ik afgelopen week nog zo tegenop gezien had.
Die bewuste zondagochtend zou ik om 6 uur opstaan voor de Vroege Vogelrit.
Om 7 uur zouden we bij het clubhuis van onze motorclub verzamelen. Omdat ik in het korte motorverleden al meerdere malen zonder benzine had gestaan wilde ik deze keer echt op tijd van huis gaan om voor de aanvang van de motorrit nog even te tanken.
Langs de lange landweg liggen mooie herenhuizen,
die hun muren nog tooien met eikenhouten kruizen.
Het was de schoonheid die me hier trok,
later de vervuiling waarvan ik zo schrok.
