De pechvogel !

Die bewuste zondagochtend zou ik om 6 uur opstaan voor de Vroege Vogelrit.
Om 7 uur zouden we bij het clubhuis van onze motorclub verzamelen. Omdat ik in het korte motorverleden al meerdere malen zonder benzine had gestaan wilde ik deze keer echt op tijd van huis gaan om voor de aanvang van de motorrit nog even te tanken. Alle overige controles aan de motor had ik de dag ervoor al uitgevoerd.
Er mocht nu eigenlijk niets fout gaan, want ons motorblad wordt haast standaard gevuld met minstens een verhaal, een opmerking of een ‘wist u dat …. ’ waarin mijn tekortkomingen op het motorrijdergebied telkens opnieuw uitgebreid worden beschreven, vaak eindigend in een ‘Wordt vervolgd’. Deze ‘lol’ in het clubblad wordt nog aangewakkerd door het feit dat ik op dat moment de rol van secretaris van de motorclub bekleedde.

Met vloeiende bewegingen joeg ik mijn stoere chopper door de nog in duister gehulde straatjes van onze wijk en behoedzaam nam ik de verkeersdrempels zodat ik een plotselinge lancering kon voorkomen.
Bij de club aangekomen raakte ik, onder het genot van een overheerlijke kop koffie, al snel in gesprek met Henk, één van de iets oudere leden van onze motorclub die nog niet zo lang geleden tot het motorrijdergilde was toegetreden. Een uiterst aardige man, die mij vertelde dat hij in het dorpje woont waar mijn vrouw is opgegroeid.
Na 2 koppen koffie, de tijd begon toch al te dringen, zei ik tegen Henk dat ik nog even naar het tankstation ging voor een volle tank. Henk vroeg direct of hij mee kon gaan. Zo gezegd zo gedaan.
We kwamen aan bij het tankstation en ik merkte op dat er nog geen personeel aanwezig was. Henk had al snel gezien dat je hier op dit moment alleen met een creditcard kon tanken maar gaf direct aan dat hij die zelf niet bij zich had. Henk kon uiteraard op mijn pasje tanken.
Nu was dit wel de eerste keer dat ik bij een onbemand station met een creditcard wilde tanken, dus ik moest wel even opletten wat ik deed. Ik volgde de aanwijzingen op de pomp en had al snel mijn tank gevuld. Altijd een fijn gevoel als je ‘vol’ kan vertrekken. Henk positioneerde zijn motor inmiddels bij één van de andere pompen. Ik overhandigde mijn creditcard aan Henk en liet hem verder zijn gang gaan. Het viel me wel op dat er bij hem een bon door de tankautomaat werd afgedrukt. Zelf had ik geen bon ontvangen.

We reden terug naar het clubgebouw en de geur van koffie en sigarettenrook omhelsde ons al in de hal. Henk keek intussen op zijn tankbon om te zien hoeveel hij met mij af moest rekenen. Hij werd stil, heel stil. Ik keek hem nietsvermoedend aan. Zijn gelaat veranderde van kleur. Totaal in de war begon hij heen en weer te lopen door het clubhuis. Hij wist echt niet meer wat hij doen moest. Eén van de meer ervaren motorrijders, een beer van een vent, Piet, kon Henk tot rust brengen en vroeg of hij even bij de motor mocht kijken om te zien wat er aan de hand was. Ik hoorde Henk nog beduusd zeggen: ‘Daar zal niets door veranderen, het zit er nu al in’. Samen liepen ze naar buiten. Ik vond het wel sneu voor Henk dat er blijkbaar iets mis was met zijn motor en iedereen praatte er over.
Even later kwamen de mannen terug. Henk kon weer een beetje lachen, ook al vertrouwde hij de zaak nog steeds niet helemaal. Piet bulderde door de kantine: ‘Er zit gewoon benzine in zijn tank hoor, ik ruik echt geen diesel.’
Langzamerhand begon iedereen zich klaar te maken voor vertrek. Voor de zekerheid ging ik nog maar even naar het toilet. Terwijl ik mijn best deed om de vlieg van het porselein te verwijderen werd de stilte om me heen bruut verstoord door een helse symfonie van geluiden van een diversiteit aan motoren die bijna tegelijkertijd op het parkeerterrein werden gestart.
Toen ik eenmaal buiten kwam waren de meeste motoren al vertrokken. Ik startte mijn motor en dat resulteerde direct in een enorme knal en heel veel rook.
Het zal toch niet waar zijn …….