Pijn

In het midden van de zaal zien we het witte silhouet van een mensenlichaam.
Onze handen zijn verbonden alsof ze mij nooit meer los zal laten.
Ze had me door de telefoon gezegd dat ze het pas kon geloven als ze haar nog één keer kon zien. Een man in het zwart deed open. Er heerste een onbeschrijflijke rust in dit gebouw. Eerder op de dag had ik telefonisch contact gehad met deze man en hem gevraagd of er nog mogelijkheden waren om met moeder te komen kijken. Eigenlijk was het niet meer haalbaar had de man mij verteld. Ik had hem gesmeekt of er toch nog iets mogelijk was. Alleen onze moeder moest haar zien…….alleen dan kon ze het geloven. Ze zouden er alles aan gaan doen.

Uren leken dagen. De tijd kreeg een totaal andere dimensie. Elk aspect van leven en dood viel in het niets bij hetgeen onze familie op dit moment doormaakte.
De telefoon was gegaan. Ik aarzelde om op te nemen. Seconden leken uren. Opnieuw stond de tijd stil. Mijn adem stokte. Mijn hart sloeg over. Maar het was voor onze moeder die ons heeft gebaard , heeft opgevoed en altijd alles voor ons had overgehad. Voor haar moest dit onmogelijke mogelijk worden gemaakt. Alleen voor deze vrouw die haar kind net op een afschuwelijke wijze had verloren, en dat na een jarenlange onmenselijke strijd.

De stem zei mij dat we langs konden komen. Ik werd me opeens bewust van het klamme zweet op mijn lichaam. Aan de ene kant voelde ik een onbeschrijflijke angst voor wat we zouden gaan meemaken. Aan de andere kant had ik het gevoel dat ik in ieder geval de meest belangrijke wens van onze moeder op dit moment zou kunnen verwezenlijken. Verder kon ik me er geen voorstelling van maken wat de mannen in het zwart in al die uren die verstreken waren nog voor ons hadden kunnen doen.

Langzaam lopen we naar het midden van de zaal. We zeggen niets. We worden enkel en alleen achtervolgd door het geluid van onze voetstappen dat langzaam verstomd. Wat we zien tart onze verbeelding. Ik weet dat het niet zo kan zijn. Ik weet dat er eigenlijk niets meer was. Ze hadden het me vanmorgen nog gezegd. Ik kon het niet geloven.

Het gevormde laken is echt spierwit en haar handen liggen in elkaar gevouwen op de buik.
Van het gezicht is nog een klein deel zichtbaar. Elke glassplinter is minutieus verwijderd en het zichtbare deel van het gezicht is herkenbaar genoeg voor moeder. Het is een illusie die moeder gelooft. Ze ligt daar in al haar schoonheid, mooier dan ooit tevoren.

Vanmorgen heeft ze nog lachend naar haar broer gezwaaid, uit dezelfde auto waar ze enkele uren later op zo’n afschuwelijke manier in om het leven zou komen. Eindelijk is ze van haar mannelijk lichaam verlost. Het lichaam dat niet bij haar paste. Ze had alles geprobeerd. Het is haar niet gelukt. Pas nu kan ze zijn die ze altijd had willen zijn.

Er is op dit moment geen ruimte voor verdriet. Er is alleen nog een enorme leegte.

In stilte rijden we naar huis. We voelen elkaars pijn.