Langs de lange landweg liggen mooie herenhuizen,
die hun muren nog tooien met eikenhouten kruizen.
Het was de schoonheid die me hier trok,
later de vervuiling waarvan ik zo schrok. De knotwilg kreunt nog langs de sloot,
alle kikkers zijn hier nu toch echt dood.
Wat er enkel nog ligt in deze “goot”,
is het alles vernietigende schroot.
Langzaam gaat deze vervuiling voort.
Is er dan geen mens die zich er aan stoort!?
Ook op het boerderijenerf,
zien we ziekten en verderf.
Rottend staan er zakken meel.
Ratten springen er naar de keel,
van het jonge boerenvee.
Gaat de wereld zó nog lang mee!?
De lippen zijn steeds aan de leg,
kuikens beginnen hun korte levensweg.
Ze zijn immers voor de slacht.
Het is alleen nog de pan die op hen wacht.
Wij eten toch té veel op.
Straks kost het ons de kop!
We lopen verder langs de sloot.
Er zijn meer tekenen van de dood.
Voor de “gouden” dauw van moeder natuur,
slaat nu toch ook het laatste uur.
De hel’dre druppels van de dauw,
worden nu toch vies en grauw!
We zijn bijna aan het eind van onze weg gekomen,
en moeten nu niet langer dromen.
Het is de weg van de natuur.
Het is ook ónze weg en óns bestuur.
Zonder dat slaat ook ons laatste uur!…
[i]Dit gedicht heb ik in 1970 geschreven toen ik op de MAVO een werkstuk maakte voor biologie over milieuvervuiling.[/i]
11 reacties
WritersBlocq · 10 juni 2005 op 13:02
Hoi Bert, allereerst een hele gezellige welkomstgroet van mij.
WAT een mooi gedicht is dit. Ik ben niet van de gedichten, maar deze heb ik verslonden. Pracht-exemplaar! Zo recent nog, helaas, maar het is een schrale troost dat zulke rottigheid ontaardt in zo’n mooi stuk.
[quote]De lippen zijn steeds aan de leg,[/quote]
Inmiddels zou deze zin kunnen kloppen, genetisch gemanipuleerde lipkippen zullen ergens in een te kleine, donkere, stinkende kooi wachten tot hun ‘leven’ bruut wordt beëindigd.
Hopelijk lezen we nog meer van jou. Groetje, Pauline.
Troy · 10 juni 2005 op 14:40
Mooi gedicht en nog steeds actueel.
Welkom:-)
Mosje · 10 juni 2005 op 15:29
Heb zojuist geprobeerd het sinterklaasgedicht te vinden dat ik in 1966 schreef voor mijn toenmalige vriendinnetje. Helaas niet gevonden.
😀
Wright · 10 juni 2005 op 22:51
Klopt, dat ligt nog in mijn la, Mosje.
Zal ik het voor je plaatsen? 😉
Niet gek geschreven, voor een nog jong Bertje.
Ma3anne · 10 juni 2005 op 23:24
Rijmen kun je in elk geval.
Li · 11 juni 2005 op 01:42
[quote]Rijmen kun je in elk geval[/quote]
En het dicht nog ook! 😛
KawaSutra · 11 juni 2005 op 02:47
[quote]Rijmen kun je in elk geval[/quote]
[quote]En het dicht nog ook![/quote]
En zonder je hemd op te lichten! 😀
Maar zonder gekheid: het werd toen serieus gezien als een van de grootste dreigingen. In 1970 keken we alleen nog naar ons zelf, ons eigen kleine kikkerlandje. Europa was nog een nietszeggende verzameling op zichzelf gerichte volkjes.
Inmiddels is het Hollandse milieu er denk ik wel weer op vooruit gegaan, echter wereldwijd is er een ecologische ramp gaande die zijn weerga niet kent. Helaas ondergesneeuwd door economisch gedreven politieke prietpraat.
Was het leven nog maar zo simpel als in 1970.
bert · 11 juni 2005 op 03:07
Het is nu nacht, het is 3 uur, en de verjaardag van onze jongste zoon (17) is net beeindigd. De rommel is geruimd en de vloer gedweild. De klapstoelen staan gerangschikt op type en kleur in de gang. Ik ben in ieder geval behoorlijk gevuld. Toch nog even kijken bij mijn eerste column, dacht ik net. Vanaf 11:00 uur heb ik de reacties zien verschijnen. Bijna alles is inmiddels aangehaald, ruim binnen 24 uur is mijn oude gedicht geanaliseerd, in zijn context geplaatst, op spelfouten gecorrigeerd en zelfs door echte columnnisten gewaardeerd. Welterusten allemaal, ik kom terug,
WritersBlocq · 11 juni 2005 op 07:30
[quote]ik kom terug,[/quote]
Gelukkerig maar!
Louise · 11 juni 2005 op 07:48
Nou ben ik natuurlijk hartstikke benieuwd naar iets vers van de pers! 🙂
Eddy Kielema · 11 juni 2005 op 14:52
Leuk om een nieuwe naam tegen te komen!