Kinderen een Kwartje

De actiedag voor Azië was er weer één van een Oudhollands saamhorigheidsgehalte die zijn wiedeweerga niet kent. Meestal ben ik kritisch bij massale spektakels met een hoog tranentrekkers- of lolbroekengehalte, maar nu heb ik er met plezier naar gekeken. Van verdeeldheid en haat in de Nederlandse samenleving was gedurende enkele uren niets meer te merken. Hoe krijgen we deze soort Koninginnedag-gekte-voor-een-goed-doel toch telkens weer voor elkaar met zijn allen? Ik vond het eerlijk gezegd een verademing, dat dit dus ook nog kan in deze barre tijden.

Ik herinner me het Open het Dorp-gevoel nog goed. Mijn beste vriendinnetje en ik hebben toen trots ons luciferdoosje met twee hele zilveren guldens en vier kwartjes afgeleverd bij het postkantoor. Een gigantisch bedrag in die tijd voor meisjes van elf. Mijn zakgeld was toen een dubbeltje per week, dus het was een aanslag op mijn spaarpot. Het voelde zo goed als kind om te ontdekken dat je je kleine steentje bij kon dragen en dat dat iets teweegbracht, als je maar met genoeg mensen was. Een kind helpt zo graag, als je het de kans geeft. Ik heb dat speciale gevoel van toen altijd bij me gehouden

Gisteren zag ik op TV kinderen, met op hun snuitjes diezelfde trots, die ik onmiddellijk herkende. Ik ben blij voor ze, dat ze hun goede hart eens konden laten spreken op deze manier. Het is vreselijk om als kind op te groeien in een maatschappij en tijd vol angsten die je niet kunt bevatten op die leeftijd. Ook dat is voor mij herkenbaar, want in de tijd van die grote actie van Mies Bouwman en dokter Klapwijk woedde de koude oorlog. Het gerucht ging, dat er een nieuwe wereldoorlog op het punt stond uit te breken. Daar kon ik soms niet van slapen. Ons stadje droeg in die tijd de laatste sporen van de tweede wereldoorlog en op verjaardagen van grote mensen werd nog veel over die oorlog gepraat, waar wij met onze kleine oortjes bijzaten. Het was een tijd tussen hoop en vrees.

Wat je ook mag denken van de actiedag voor Azië, wees ervan overtuigd, dat het de kinderharten goed zal hebben gedaan. Ik weet zeker dat het ze een sprankje hoop zal hebben gegeven, en een warm gevoel dat ze iets goeds konden bijdragen aan de boze grote mensenwereld. Eindelijk konden we ze weer eens laten zien dat het aankomt op saamhorigheid en niet op elkaar bevechten en geweld.

Misschien dat deze actie een generatie doemdenkers kan voorkomen en nog net op het nippertje idealisten voor de toekomst op zal leveren.

Ik help het ons hopen.