[i]Ik ben geen opvoedkundige. Weliswaar heb ik twee kinderen en door allerlei samenvoegingen en samenlopen van omstandigheden ‘beheer’ ik momenteel zes pubers, maar om mijzelf vervolgens te roemen vanwege mijn ervaringsdeskundigheid gaat te ver. [/i] ‘Je krijgt er nou eenmaal geen boekje bij,’ zei mijn moeder zaliger telkenmale zuchtend tegen mijn vader wanneer ik mij weer eens misdragen had. Dat credo heb ik indertijd goed onthouden en toen ik tenslotte zelf vader werd, heb ik het gekoesterd. Maar zonder aarzelen heb ik steevast getracht een goede opvoeder te zijn, streng maar rechtvaardig en met een gezonde dosis achterdocht wanneer één van mijn nageslacht achteloos vraagt of ze bij ‘Manja’ mag blijven slapen… Die behoefte om een liefdevolle ouder te zijn, kwam vanzelf. Voor de geboorte van mijn kinderen hoefde dat voor mij allemaal niet zo nodig en ik kan niet bepaald zeggen dat ik met rode koontjes de ‘Ouders van Nu’ heb zitten verslinden tot aan de bevalling. Maar als je ze dan voor het eerst ziet, hou je ervan. Ik wel, tenminste.
Dat er ook andere ouders zijn, is in de afgelopen jaren pijnlijk duidelijk geworden. Jaarlijks worden duizenden kinderen geestelijk en lichamelijk mishandeld of verwaarloosd. Een paar maal per jaar worden we opgeschrikt vanwege de dood van een kind door toedoen van de ouder of opvoeder. Doorgaans heeft zoiets een woedende schreeuw in gans de natie tot gevolg, direct links ingehaald door de vraag wie er schuld aan heeft. De ouders, denk ik dan in mijn suffe onschuld maar gelukkig zijn er mensen en journalisten die direct met de vinger naar de echte verantwoordelijken weten te wijzen, Jeugdzorg of de Kinderbescherming. Ik heb zelf in een kindertehuis gezeten, dus geloof me als ik zeg dat ik echt wel weet dat dat ook lang niet altijd zaligmakend is.
Maar om vervolgens op de waanzinnige gedachte te komen dat aanstaande ouders een belofte af moeten leggen dat ze goed voor hun kroost zullen zorgen, is ronduit bezopen! Het staat op gelijke voet als een ‘gedragscode voor ambtenaren inzake corruptie’. Iedere ambtenaar heeft een eed afgelegd waarin hij of zij heeft beloofd of gezworen geen steekpenningen aan te pakken en wie het toch doet, weet heel goed dat het niet mag. Maar telkens als er weer een heeft lopen graaien en snaaien, hoeren en snoeren, komt er weer een commissie die een ‘gedragscode’ opstelt. Met mishandelaars van kinderen gaat het niet anders. Dus die belofte van ouders is een belofte van mensen die heel goed weten dat je kinderen niet mag slaan, trappen, sexueel misbruiken, uithongeren, vernederen, angst aanjagen of ander leed mag berokkenen.
Hetgeen de vraag rechtvaardigt wat zo’n belofte ons dan op zou leveren. Gewoon niets. Helemaal niets! Want de volgende vraag is wie de debiel is die zo’n belofte niet wenst af te leggen. Iedereen gaat ‘Ja!’ zeggen,tot de ergste sadisten aan toe, behoudens de enkele geestelijk gestoorde als eeuwige uitzondering op een vriendelijk verzoek met het pistool op je borst. Met andere woorden: Er is weer eens iets bedacht om onze onmacht te sussen. Tegen kindermishandelaars blijken we vaak niet adequaat op te kunnen treden, zelfs niet nadat het ergste leed is geschied.
In ons Wetboek van Strafrecht, dat we allen geacht worden te kennen, staat al een paar honderd jaar dat het niet mag en zelfs welke maximum straffen kunnen worden gegeven. Als we nou eens begonnen met die uit te delen…
TT
[i][b][size=x-small][color=0000FF]Criticaster Criminalis: http://web.mac.com/tontheunis[/color][/size][/b][/i]
10 reacties
WritersBlocq · 8 mei 2007 op 21:11
Psies Ton, die laatste 2 zinnen slaan de spijker op de kop. Ik heb het verder niet meegekregen, die ‘beloftelarij’, maar geloof je op je woord.
Leuk je weer te lezen 🙂
KawaSutra · 8 mei 2007 op 22:18
Ongetwijfeld heb je gelijk, een belofte op zich heeft weinig waarde. Toch denk ik dat mensen die een lastige periode meemaken in hun huwelijk nog wel eens terugdenken aan de belofte die ze elkaar ooit gedaan hebben. Lang niet iedereen hoor, ik maak me geen illusies.
Een dergelijke belofte heeft voor mij iets ritueels, een soort basisgedachte die houvast geeft op momenten van een sluimerende twijfel. Dat geldt ook voor de eed die ik afgelegd heb bij het aangaan van mijn dienstverband, ook al heb jij daar je vraagtekens bij. Noem het maar een onderstreping van je geweten.
En zo zou het ook kunnen werken bij een stel dat plannen heeft een gezin te stichten. Al zou je er maar enkele slachtoffers van kindermishandeling door kunnen voorkomen dan is het voor mij al voldoende.
Wat betreft de aanname dat iedere ouder als van nature weet dat je kinderen niet mag slaan, daar ben ik het niet mee eens. Als die ouder zelf in een omgeving is opgegroeid waar dit het enige middel was om kinderen bij te sturen, en er zijn nog steeds milieus in Nederland waar de ontwikkeling in pedagogisch opzicht achter loopt, dan zou een dergelijk gesprekje met de ambtenaar van de burgelijke stand misschien toch verhelderend kunnen werken. Liefst in combinatie met een eventuele cursus die dat wat nooit is bijgebracht op een subtiele manier kan bewerkstelligen.
Och, zal wel weer veel te idealistich klinken. Toch denk ik dat je met voorlichting en afspraken meer bereikt dan met straffen achteraf, als het leed al geleden is.
Even terzijde, Ton, als je al een link plaatst naar je recent gestarte website, oefen dan eerst even met de Voorbeeldfunctie om te controleren of het gelukt is. Wat mij betreft liever geen reclame voor promotionele doeleinden onder een column.
pally · 8 mei 2007 op 22:22
Erg naief inderdaad, zo’n theoretische belofte.
Bedacht om het geweten te sussen. Zo van; we hebben er iets tegen gedaan, punt.En hebben besloten dat het werkt ,punt. 😮
Toch is het beter dan niks…..
Goede column,
groet van Pally
WritersBlocq · 8 mei 2007 op 23:12
@ Kawa:
[quote]Wat betreft de aanname dat iedere ouder als van nature weet dat je kinderen niet mag slaan, daar ben ik het niet mee eens. Als die ouder zelf in een omgeving is opgegroeid waar dit het enige middel was om kinderen bij te sturen, en er zijn nog steeds milieus in Nederland waar de ontwikkeling in pedagogisch opzicht achter loopt, dan zou een dergelijk gesprekje met de ambtenaar van de burgelijke stand misschien toch verhelderend kunnen werken. [/quote]
Jouw ‘misschien’ pakt voor mij de kern. Ik denk – zonder ervaringsdeskundige in lijdend onderwerp of dader te zijn – dat zo’n gesprekje geen zin heeft. Als mensen ervoor openstaan, dan zoeken ze zelf hulp, omdat ze weten en/of voelen dat ze het fout doen, maar niet weten hoe ze het anders (dus goed) kunnen doen.
Iedereen [b]weet[/b] dat het mishandelen of slaan van kinderen fout is, maar (en dan komt weer die ‘maar’, die al het vorenstaande ontkent) niet iedereen [b]voelt[/b] het zo. Daar ligt volgens mij het probleem. Als mensen willen, kunnen ze een cirkel doorbreken. En zo niet, dan niet. Ook niet door middel van een gesprekje met wie dan ook, vrijwillig of verplicht.
Helaas. 🙁
P.S.: helemaal eens met die anti reclame-uiting, ben ik ook een tegenstander van. Ik probeer de link niet eens uit; bespaart weer ‘gedoe’.
goofy · 8 mei 2007 op 23:53
Ik ben het volledig met je eens: die belofte is minder waard dan het papier waarop ze staat. De intentie moet er zijn en die dwing je niet af met zo’n formaliteit.
Waar ik het moeilijker mee heb is het gedoe over het slaan van kinderen. Er is een verschil tussen een pedagogische tik op de vingers (of de billen) en er hard op los slaan. Er is een verschil tussen een bijna symbolische, rituele straf en straffen om pijn te doen. Dat onderscheid wordt onvoldoende gemaakt vind ik. Verder is er ook heel wat psychisch geweld tegen kinderen. Sommige vormen van psychisch geweld zijn minstens even erg als fysiek geweld.
Niettemin, graag gelezen hoor. Ik vond je verontwaardiging hartverwarmend.
pepe · 9 mei 2007 op 07:38
Ook ik heb vast iets gemist over die beloftes.
Prima column.
De laatste zinnen blijven hier hangen.
Het recht is in Nederland soms zo krom.
tontheunis · 9 mei 2007 op 10:33
Met excuses, broeders en zusters, maar ik dacht er niets kwaads bij. Bij die mislukte link, bedoel ik. Hij is dan ook weg en ik zal me er niet nog eens aan bezondigen.
Wat die eed betreft, die heb ik als ambtenaar ook afgelegd. Daarin verklaar ik ook dat ik me aan de wet zal houden en die is helder in het geval van overtreding.
Dat geldt voor ouders ook. Iedereen wéét dat je kinderen niet mag mishandelen; daarom wordt ook altijd beweerd dat het van de trap gevallen is. Daarom wordt het ook binnengehouden en zo. Er is geen belofte nodig, want er zal niemand zijn die weigert hem af te leggen, toch? En wat doen we als iemand wel weigert? Gedwongen abortus? Verplichte afstand, gevolgd door adoptie? Er volgt geen enkele aatregel als men weigert, dat kan elke advocaat je op voorhand al vertellen.
Vandaar dat ik het een overbodige, gladstrijkende papieren tijger vind van nul en gener waarde, hoogstens bedoeld om de eigen onmacht onder het tapijt te moffelen…
Dees · 9 mei 2007 op 11:09
Het valt me al langer op dat de overheid zich steeds meer moeite getroost om de burgers op te voeden. We krijgen in toenemende mate te maken met een belerend, paternalistisch vingertje, in plaats van met heldere maatregelen, laat staan werkende maatregelen.
Dat vingertje past natuurlijk geweldig bij de huidige coalitie, zowel aan de c-kant, als aan de s-kant. Helaas ontbreekt het hen aan de zelfkennis die jij in je intro tentoonspreidt.
Ik gruwel ook van de gemakkelijk wijzende vinger richting Jeugdzorg, Kinderbescherming en scholen (die was je nog vergeten) overigens. Er is iets structureel mis met de manier waarop de maatschappij voor haar kinderen zorgt. Want kinderen zijn niet alleen kinderen van de ouders die ze gekregen hebben.
Om de brokkenrapers daar de schuld van te geven gaat mij te ver. Ik ben het dan ook van harte eens met de strekking van je column. Hoewel me nog steeds de vraag bekruipt [i]hoe dan WEL?[/i]
arta · 9 mei 2007 op 11:50
Ik ben het met Kawa eens. Al zou zo’n belofte maar een paar ouders op een kritiek moment na laten denken, dan zou het al de moeite waard zijn, lijkt mij.
Goed geschreven!
Mup · 9 mei 2007 op 15:17
Niets meer aan toe te voegen, sterk stuk weer,
Groet Mup.