Kinderopvang

Het is voor de zoveelste keer dat het onderwerp weer actueel is: de kinderopvang. Alle media schenken er weer aandacht aan. Was het anders vaak zo dat het tekort aan plaatsen voor de kleintjes de boventoon voerde, nu schijnt dat wel mee te vallen. Maar nu is het volgens velen vééééél te duur. Ik wil niet ontkennen dat het duur is, maar wat is té duur ? Hoe is in veel gevallen de feitelijke situatie ? Het paar heeft een maatschappelijke situatie opgebouwd op twee inkomens. Goede inkomens uit volledige banen. Geld in ruime mate, en het bestedingspatroon van de beide inkomens is daarop geënt. En dan komt er een baby. Het is dan kiezen of delen: kinderopvang voor de kleine spruit of zoveel van de twee volle banen opzeggen dat er niet veel meer dan één volledige baan overblijft. Of wat er tussenin. En al gauw is Leiden dan in last. De dagelijkse gang naar de werkplek, zeker als ze een “leuke” baan hebben, wordt gemist. Daar begint het al mee. Maar veel meer hartzeer geven de cijfertjes op de loonstrookjes aan het eind van de maand . Dan komen er minder “eurootjes” binnen. En dat niet alleen: er gaan er veel meer uit, want de kosten van de kinderopvang moeten ook opgebracht worden! Het “tweede” inkomen gaat daar voor een groot deel, zo niet helemaal, aan op.

Er moet een ander uitgavenpatroon bedacht worden. En dat doet zo’n zeer! Het valt niet mee om te moeten snoeien. Aan de hypotheeklasten valt niet te tornen, de (tweede?) auto is al nauwelijks meer bespreekbaar, de vakanties (hoe vaak en hoe ver per jaar in alle jaargetijden ?), vertier buiten de deur, de gedachte alleen al dat in die bestedingscategoriën gesneden moet worden doet velen huiveren.

Nee, dan is het heel wat makkelijker om in koor te roepen dat de kinderopvang veel te duur is. Dat de overheid daaraan veel meer moet bijdragen. En niet te vergeten de werkgever.Is die soms de vader van je kind ? Als dat zo is. laat hem dan maar betalen, maar dan zal er wel weer een probleem zijn met de partner om dat uit te leggen. Dat “de baas” wat bijdraagt, het zij zo, maar moet dat “wat” zoveel worden dat hij de uitgavenpatronen van voorheen mogelijk blijft maken? Er zullen er nogal wat zijn die hier niet achter staan. Zij bijvoorbeeld die, bewust of door de feiten op de werkelijkheid gedrukt, geen kinderopvang nodig hebben.

Al dat geweeklaag over de kosten van de opvang maakt niet veel indruk op me. Kies je voor een kind dan kies je ook voor de gevolgen. Zo is het altijd al geweest. Het is nog maar enkele tientallen jaren geleden dat het nu geschetste “probleem” helemaal geen probleem was. De moeder “deed” de kinderopvang door geen baan meer te hebben. De potentie om met werk een eigen inkomen te hebben werd doelbewust opgegeven. Ik zie geen wezenlijk verschil tussen het helemaal opgaan van de inkomsten uit blijven werken en het helemaal opgeven van de mogelijkheid met werken inkomen te vergaren.

Willen erkennen dat het stichten van een gezin lusten en lasten met zich mee brengt. Dat zouden de”mopperaars” zich vaker moeten realiseren.