Kindje

Eigenlijk heeft ze nooit over haar gesproken. Intimi wisten van haar bestaan, maar er werd altijd over gezwegen. Ook zij bracht haar weinig ter sprake. Er was wel een wekker, eigenlijk een biologische wekker, die ieder jaar rond dezelfde tijd afging, namelijk rond de tiende van april. Ook als zij niet aan haar dacht, ging die wekker af en waarschuwde haar. Het was alsof ze wilde zeggen “Denk je er om, mijn dag is gekomen.” Die dag liep iedereen in haar omgeving op zijn tenen. Ze behandelden haar voorzichtig of maakten juist ruzie met haar. Ze wilden haar bereiken, maar die dag was zij onbereikbaar voor iedereen. Behalve voor haar.

Zij had ook geen naam, bij het bevolkingsregister stond zij aangemerkt als “kindje”, haar kindje. Ze heeft het toentertijd niet kunnen opbrengen om de naam die zij Kindje stiekem had gegeven, op het geboortebewijs te zetten.

Niets is zij vergeten van die laatste dagen voor Pasen. Niet de echo, waar het kloppende hartje ontbrak, niet de arts die haar vertelde dat het kindje wat ze negen maanden bij zich had gedragen was overleden. En zeker haar eerste reactie niet, het moederinstinct wat Kindje wilde beschermen. Uiterlijk bleef ze onaangedaan, maar in haar schreeuwde alles dat de arts van haar kindje af moest blijven, dat hij het fout had.

Het beschermende gevoel sloeg ’s nachts om in afschuw, ze droeg een dood iets in haar, een lijk. Ze wilde het kwijt.
De volgende morgen meldde ze zich, keurig opgemaakt en gekleed op de vrouwenafdeling in het plaatselijke ziekenhuis. De kraamafdeling was voor haar verboden terrein. Het infuus werd ingebracht en de dienstdoende arts zette hoog in, het kon maar zo snel mogelijk achter de rug zijn vond hij.

Haar macabere humor heeft haar door de morgen getrokken, Ze nam afstand van Kindje en haar gevoel. Ze wilde deze pijn volwassen en waardig dragen. Rond twee uur verloor ze alle waardigheid toen ze van de pijn en misselijkheid brakend op de grond lag in de badkamer. Het infuus deed zijn werk.

Om half zes ‘s avonds kwam Kindje ter wereld. Ze voelt nu nog het slappe levenloze lijfje tussen haar benen. Ze hoort nog een oudere zuster haar indringend toespreken “Het is een mooi meisje. Neem afscheid van je kindje, je gaat hier later zoveel spijt van krijgen.” Ze weigerde, ze weigerde ook de valium die ze haar willen geven. Ze was sterk en wist wat ze deed.

Drie dagen later werd Kindje gecremeerd, zij was er niet bij om Kindje te begeleiden naar haar laatste rustplaats. Zij liep in het winkelcentrum, alleen, doelloos naar etalages te kijken.

Ze pakte haar leven weer op, negeerde de pijn, het verdriet. Ondanks het feit dat ze heftig geprobeerd heeft Kindje uit haar leven te bannen, hebben de pijn, spijt en verdriet haar toch ingehaald.
Ze zocht een manier om Kindje toch een soort van bestaansrecht te geven. Iets waaruit zou blijken dat ze, al was het maar heel even, hier op aarde voor iemand heel belangrijk is geweest.
Ze vond een site waar er een plekje was voor Kindje. Een tuin vol met vlinders, waar Kindje kon worden vergeten, maar waar Bobby haar plekje had gevonden.

[url=http://www.kindjeopkomst.nl/vlindertuin/ritueel42.html]http://www.kindjeopkomst.nl/vlindertuin/ritueel42.html[/url]