Klappen

Vroeger was het al zo dat de buurvrouw klappen kreeg van haar man en dat mijn moeder op de muren bonkte en haar stem verhief met de gezellige woorden “Hé dooie diender, mot je mij neme, laat je wijf met rust!” Wij als kleine kinderen waren stil van angst en onbegrip door de geluiden die wij achter die flinterdunne muur van de buren hoorden, keer op keer. Het gehuil van de buurvrouw, het geschreeuw van de dronken buurman, de kinderen die door elkaar huilend en schreeuwend riepen dat ze op moesten houden.

Tegenwoordig zie je spotjes op de televisie, iedereen schrijft erover, in blogs of in dichtvorm, maar ineens is het een hot item. Hoezo hot? Het was al in mijn kindertijd dat vrouwen afgetuigd werden door de man die meestal dronken thuiskwam en de klappen waren vaak te horen door de rijstpapieren muren die de ouwe huizen van Amsterdam bezat. Althans waar wij woonden.

En als het de spuigaten uitliep dan waren de buren eromheen eensgezind de deur aan het verbouwen om de man met de losse handjes even op het matje buiten de deur te roepen, dan was het altijd snel over. Alleen was dan de angst van moeder de vrouw het grootst natuurlijk, want wat wanneer de mannen weer terug gingen naar hun eigen rustige gezin? Juist, het feest begon opnieuw.

Dus niets nieuws onder de zon helaas. In de loop der jaren zijn er Blijf van mijn Lijf huizen gekomen, opvang voor vrouw en kinderen, opvang voor mannen die regelmatig geslagen worden. Doch daar lees en hoor je weinig van, oorzaak? Schaamtegevoel van de man zelf.

Altijd de spijtbetuiging achteraf, wanneer het leed geleden was, de kinderen weer rustig, maar toch weer die angst voor de volgende keer. Vroeger had je die opvangcentra niet, alleen het Leger des Heils deed iets voor deze vrouwen, niet veel want ze konden eigenlijk niet veel doen. Vaak gingen de vrouwen door angst vanzelf terug met alle gevolgen van dien.

Het zal altijd een heikel punt blijven. Je hoort geen vrouw te slaan in een huwelijk, dat toont alleen maar aan dat je een zwakke kerel bent, een lamlul in pocketformaat. Je frustratie wegmeppen op de vrouw waar je dan van houd? Ik heb het nooit begrepen en zal het ook nooit begrijpen dat mannen een vrouw kunnen slaan of vernederen en dan later zeggen: “Schatje ik heb het niet zo bedoeld, het spijt me!”
Het blijft namelijk nooit bij één keer, het gaat steeds verder, zorg dan als vrouw dat je na die eerste keer al weg bent met je kinderen, want je denkt in een droomhuwelijk te zitten en eigenlijk zit je in een donkere kelder opgesloten door een gefrustreerde held die nooit zijn gelijke durft te slaan..
Stel je voor dat hij zelf klappen krijgt….Hij kijkt wel uit.