Klein bultje

Je was nog een klein bultje.
Ongeboren!
Ik fantaseerde over hoe je eruit zou zien.
Ik wist dat je een jongen zou worden, mijn zoon!
Misschien krijg je wel mijn haar.
Als je maar de ogen zou hebben van je moeder.
Ik fantaseerde erop los. Hoe zou je zijn?

Zou je net zo zachtaardig zijn als je zus? Of zou je meer mijn karakter krijgen?
Ik fluisterde nog tegen haar buik dat ik je niets anders dan liefde zal geven, hoe oud je ook bent.
En dat ik je een veilige toekomst zou bieden.
Dat ik er altijd voor je zal zijn.

En toen je er eenmaal was, besefte ik dat ik eindelijk een zoon heb.
Ik kan met je voetballen en echte jongens dingen doen.
Met drie zussen en een dochter is dat toch wat lastiger.
Zoveel plannen had ik in mijn hoofd.
Toen je voor het eerst met je vingertjes mijn duim pakte en ‘m stevig vasthield wist ik zeker dat het wel goed zou komen met jou.

Met nageltjes zo groot als een halve rijstkorrel.
Je ogen wijd open, kijkend de toekomst in.
Ineens was je niet meer een klein bultje, maar een echt mens.
Zo af en toe lag je bij me, met je kleine voetjes tegen me aan als je half in slaap valt.
Ik liet je met rust, zodat je goed kon groeien.

En nu ben je al bijna drie jaar als we hier samen liggen in de zon in het gras.
Ik koester dit moment want ik heb je zolang moeten missen.
Tevreden kijk ik opzij naar jou en zie hoe je een vlinder volgt die om je heen vliegt.
Je wilt hem pakken en gaat er achteraan.

Anderhalf jaar lang heb ik me zorgen om je gemaakt.
Ik had pijn.
We zijn hier nu samen, zonder gevaar om ons heen.
Even geen onzekerheden, geen indoctrinatie, alleen jij en ik.
Dat woordje papa als ik met je aan het spelen ben.
Die twinkel in je ogen, ik word daar gelukkig van.

Ik hoor de bomen ruizen en jij doet je ogen dicht.
Je laat je vallen op je rug en je valt in slaap.
En terwijl ik naar je kijk, kan ik een glimlach niet onderdrukken.
Deze dag zal ik nooit meer vergeten!