Kleurreis

Op een blauwe maandag in december werd ik geboren. Blauw, omdat mijn ouders, na al twee dochters te hebben gekregen, hoopten op een zoontje. Mijn kamertje was blauw, mijn wiegje was blauw, zelfs mijn vader werd blauw in een poging zijn verdriet te verdrinken. Elke herinnering aan mijn vroege jeugd werd door deze kleur gedomineerd, variërend van babyblauw tot diep donker indigo. Mijn eerste woordje was niet ‘mama’, maar, je raadt het al… Op mijn achtste ontstond een kleurkentering in mijn leven. Hoog boven ons huis vond een wonder plaats. Een regenboog. Mijn moeder vertelde dat er aan het einde een grote pot met goud stond.
“Echt goud?” vroeg ik in mijn kinderlijke onschuld. Ze vertelde dat het woord goud stond voor geluk. Op dat moment besloot ik op zoek te gaan. Wat blijheid in mijn leven was meer dan welkom, dus ik zette mijn eerste schreden op de indigo baan. Het eerste deel ging erg moeizaam. Het kostte mij enkele jaren om het steile stuk te overwinnen. Met alle stukjes volwassen kinderleed, die uit mijn zakken puilden, leek de tocht vrijwel onmogelijk. Uiteindelijk begon ik er lol toch in te krijgen en stapte over naar violet om eens te kijken wat deze kleur mij zou brengen.

Hij had zijn voordelen – kracht en een zekere mate van zelfkennis- maar de nadelen overheersten. Mijn gehele puberteit was ik tegendraads, eigenwijs en luisterde naar niemand. Nietsontziend klom ik door. Geluk was mijn doel en ik zou het gaan halen, mijn zakken puilden uit van ellende, af en toe regende en stormde het in en boven mijn hoofd, maar ik liep door. Als een kip zonder kop. Na veel vallen en opstaan besloot ik voor de buitenbocht te gaan. Rood.

Even begreep ik niet wat mij overkwam. Een overvloed aan aandacht die me recht in mijn hart trof. Ik werd leuk en aantrekkelijk gevonden. Zo had ik mezelf nog nooit gezien. Deze kleur wilde ik voor eeuwig vasthouden, al was hij zo smal als een draadje. Af en toe viel ik er af, maar gaandeweg mijn zoektocht kwam hij toch regelmatig weer op mijn pad. Oranje bleek iets stabieler.

Feesten en gezelligheid. Járen hield ik het vol. Ik gooide mijn zakken leeg, voelde me vogelvrij. Dat het slechts opvulling van tijd en ego was besefte ik pas later en maakte daardoor voor het eerst in mijn leven een bewuste keuze: Groen. Zacht, rustgevend. Ik had tijd om na te denken en zonder het in de gaten te hebben kwam ook de rode draad weer op de proppen en splitste zich in twee uiteinden. Mijn kinderen. Bijna had ik de top bereikt. Daarna was het nog maar een kwestie van mezelf in die pot laten glijden en dan kon ik mijzelf wentelen in geluk. Voor eeuwig. De gulden middenweg moest mij er brengen. Vrolijk geel en de rode draadjes begeleidden mij naar het hoogste punt.

En daar zat ik dan. Veertig jaar. Besluiteloos. Nu ik de gelukspot zag leek hij ineens veel minder aantrekkelijk. Saai zelfs. De weg terug was afgesloten. Ik keek naar de kleuren om mij heen en besefte wat ze mij gebracht hadden. Een kleurrijk leven. Als een echte Guitar Hero had ik de melodie van mijn leven tot nu toe gespeeld. Vaak vals en uit de maat, maar soms ook met regelmaat en mooie tonen. Boven alles was het mijn feestje geweest.

Met een grote sprong kwam ik weer neer op aarde. Mijn draadjes wapperend achter mij aan. De tocht was niet voor niets geweest. Met de kleuren in mijn hart kon ik verder dansend door het leven en die enorme pot geluk?
Al die tijd bleek hij gewoon in mijn kontzak te zitten.