Kleurvegen

Kleurvegen

Tegenover mij in de trein zit een meisje van rond de twintig. Ze leest aandachtig in een losbladige map met muzieknoten. Het donkerblonde haar is nonchalant in een wrong gedraaid met wat krullende pieken los om haar gezicht. Ze heeft lange fragiele handen met hele korte nagels. Misschien bijt ze wel nagels. Een wollige sjaal in zwart-wit etnisch motief met franje hangt over één schouder. Haar jeans met bewuste spleetopeningen bij beide knieën, eindigen in opvallende laarsjes, met wazige kleurvegen alsof ze willekeurig met een kwastje zijn aangebracht. Als echte schoenenfreak kan mijn ogen er bijna niet van af houden.

‘Wat een leuke laarsjes heb je aan’.
Met een schok verlaat het meisje haar muzieknoten, maar glimlacht daarna bijna meteen naar mij.
‘Ja, leuk, hè? Ik moèst ze echt kopen en nou draag ik ze al twee weken elke dag. Ik heb gewoon helemaal geen zin om andere aan te doen’.
‘Nou, ze zijn echt heel apart’.

Heel even glijden haar ogen, verrassend donker, vluchtig langs mij heen. Ze probeert me waarschijnlijk in een categorie te plaatsen. Jammer dat ik niet weet wat ze denkt. Of misschien juist niet jammer.
‘Studeer je muziek?’
‘Ja, op het conservatorium, ik doe daar zang en dwarsfluit. Zit nu in mijn tweede jaar’.
‘Mmm, best pittig, lijkt me’.
Ze haalt haar schouders op. Glimlacht. ’Soms’.
‘Heeft u vandaag iets leuks gedaan in Amsterdam, iets bijzonders misschien?’ Het klinkt als een beleefdheidsvraag doorspekt met een vleugje interesse.
‘Ik was vandaag met mijn schoondochter naar het IDFA filmfestival, we hebben twee documentaires gezien’.
‘Oh, Welke?’
‘Even denken, hoor, de eerste heette ‘True Love’, of nee, ’Love True’. De filmtitel verschoof voor onze ogen’. Ik zie haar belangstelling toenemen.
‘In die eerste documentaire ging het over drie gezinnen in totaal verschillende omstandigheden, heel dicht op de huid gefilmd. Ze overleefden allemaal op hun eigen manier in een soort blije ellende. En in de tweede film, na onze lunch, zagen we drie stokoude joodse broers terugkeren naar Florence, om te zoeken naar het ondergrondse hol in de bergen waar ze als jongetjes in de tweede wereldoorlog ondergedoken hadden gezeten’. Eh, de titel ben ik vergeten, iets met ‘Shalom’, geloof ik.
‘Aanraders?’
‘Ja, zeker, eigenlijk allebei, maar totaal verschillend’.
Ze duikt terug in haar studiemap. En ik in mezelf.

Ik word opeens een beetje nerveus omdat ik niet alles exact meer weet: alsof ik een examen afleg in bijdehand ouder worden of zoiets. En natuurlijk wil ik wel scoren.
Jaloers ben ik niet op mooie jonge mensen die hun verlangens, plannen en illusies heel duidelijk uitwasemen. Ze vertederen mij eerder. Maar het geeft soms toch wel een klein heimwee naar een tijd die absoluut, absoluut, voorbij is, en waarvan ik nog zo pijnlijk precies weet hoe die voelde.
Het laarsjesmeisje streept hier en daar wat muzieknoten aan. Heel zacht neuriet ze een paar keer automatisch een paar hoge tonen. Ze kijkt mij aan, kleurt, lacht verlegen. Ik knipoog.

We stappen bij hetzelfde station uit. ‘Fijne dag nog’, roept ze vriendelijk naar me voordat ze met jonge snelheid in de stroom mensen opgaat. Ze werkt vast in de avonduren bij Albert Heijn.

Jij ook, hoor’, roep ik net iets te laat terug.