Klootzak

Als hij weer eens de zoveelste ruzie had, kwam ik als super woman tussen beide en rookte de vredespijp. Toen hij voor de zoveelste keer gedumpt was door een vrouwelijke vreemdgangster stond ik voor zijn deur met zijn favoriete smaak cheetos chips. Wanneer zijn vader stierf door een noodlottig bedrijfsongeval, stond ik dagelijks bij zijn bed om hem er weer uit te sleuren. Toen hij van de wintersport terug kwam met een gebroken been omdat die lulhannes de boom te laat zag, stond ik weer bij zijn bed maar dan met een grote bos bloemen. Op het moment dat zijn broertje de gevangenis in moest wegens diefstal, kwam ik weer met mijn grote, maar toch zo’n liefdevolle mond “ach, je hebt altijd nog een zusje”. Bij elke mislukte sollicitatie belde ik hem om vijf uur ’s morgens op om hem de huid vol te schelden., zodat hij toen de moed niet verloor om door te blijven gaan met solliciteren.

Wanneer hij krap zat met geld, gebruikte ik zijn brievenbus als collectebus en zoog ik mijn rekening voor hem leeg. Wanneer zijn kankerstaven op waren, liet ik hem kruipen voor een nieuwe peuk van mij. Toen hij een keer met zijn aangeschoten hoofd zijn auto total los reed, leende ik hem tijdelijk mijn scootertje. En hetzelfde geld andersom. Wanneer ik iemand nodig heb, staat hij altijd voor me klaar.

Ik zit al de hele dag te zoeken, te denken en te piekeren. Dit keer kan ik niet tussen hem en zijn vijand springen en de chips is over zijn houdbaarheidsdatum heen. Hoeveel ik ook trek, ik krijg hem dit keer niet uit bed. De bloemen zijn tot hun laatste blad uitgebloeid en aan zijn zusje had hij dit keer ook niets. Ik bel hem nog steeds iedere dag, maar wanneer hij opneemt, durf ik niet meer te schelden. Wanneer ik bij hem ben, durf ik geen peuk meer op te steken en dit keer is niet zijn auto, maar mijn hoofd total los.

Ik bel hem weer op en mijn stem blijft weer zwijgen.
– “Ben jij dat Shittie?”
– “Sinds wanneer ben jij helderziend?”
– “Ik ken je langer dan vandaag pessimistisch stalkertje. Ga je me ooit nog eens uitschelden. Dat heb ik nu wel verdiend, vindt je ook niet?”
– “Doe niet zo. Niemand verdiend dat”
– “Nou als je toch niets meer te zeiken hebt, mag je wel even langskomen Shit. Ik mis je.”

Een paar uurtjes later kijk ik neer op een leeg bed met schone, witte lakens. De zuster vertelde me dat ik net een half uur te laat was. Ik belde hem en hoorde zijn stem voor het laatst via zijn voice mail waarna de piep in mijn oren sneed en daarna was het stil. De woorden bleven op mijn tong liggen. Ik zag nog net een opgebrande peuk onder het bed liggen en opeens kreeg ik mijn stem terug: “Waarom moest je zo nodig jezelf naar de kanker roken klootzak? Waarom?”

Ik ben klaar met zeiken lieverd. Mag ik langskomen? Ik mis je.