Koffie

Vlak voor dat ik iedere dag de trein in stap, koop ik snel nog even een bekertje koffie “normaal”.*) Het is een klein kraampje en iedere ochtend groet ik daar beleefd de koffie jufvrouw van Latijns-amerikaanse afkomst. Meestal is het een bestelling op formele toon. Soms ben ik ‘s ochtends in een goed humeur. Dan lacht ze vriendelijk terug. Ze is zeker niet onknap. Ongeveer achter in de dertig, met blond-rood geverfd haar. Ze heeft een Spaans “Maxima” accent. Af en toe mis ik bijna mijn trein en laat mijn koffie dan gehaast achter. Ze onthoudt dan mijn bestelling en als ik de volgende dag terug kom krijg ik mijn koffie alsnog. Ze heeft een goed karakter. Dit keer stond er conductrice voor me in de rij. Ze was lang en had blonde krullen. Blauwe, zwoele ogen keken recht door me heen. Ik kende haar al. Er zijn niet zoveel vrouwelijke conducteurs en zeker niet zulke mooie. Ze was aan de beurt en wilde met twee speciale bonnen twee koffie bestellen. De latino-koffie jufvrouw nam daar geen genoegen mee. “Deze bonnen zijn bestemd voor frisfrank” zei ze. De blonde conductrice bleef nog even volhouden. “Wil je ook koffie?” vroeg ze aan mij. Maar de koffie-jufrouw weigerde resoluut. “Zal ik voor je betalen?” vroeg ik ineens nobel. “Nee hoor dat hoeft niet” zei ze lachend, en legde heel kort haar hand op mijn schouder. Meer een schouder klopje. Ze liep weg zonder koffie. De koffie-jufvrouw keek me kwaad aan. “Dat mag niet zonder de goeie bonnen zei ze”. Ik betaalde zoals gewoonlijk voor mijn koffie “normaal”. In de trein hoopte ik voor het eerst om gecontroleerd te worden Dat gebeurde niet. Op het volgende station liep ik de trein uit. Ik hoorde het bekende gefluit en keek achterom. Dit keer was de zwoele blik uit haar lichtblauwe ogen alleen voor mij bedoeld.
Ruud Bakker

*) Er zijn nu verschillende maten. tw; klein, normaal en groot. Normaal kost 1,50 euro (f3.30). Veel te duur.