Vlak voor dat ik iedere dag de trein in stap, koop ik snel nog even een bekertje koffie “normaal”.*) Het is een klein kraampje en iedere ochtend groet ik daar beleefd de koffie jufvrouw van Latijns-amerikaanse afkomst. Meestal is het een bestelling op formele toon. Soms ben ik ‘s ochtends in een goed humeur. Dan lacht ze vriendelijk terug.
Het is allemaal begonnen in Nieuwegein. Ik wist nog bijzonder weinig van Internet. De café-achtige ruimte waar gerookt mocht worden. Allemaal fanna studentjes die verschrikkelijk veel van Internet leken te weten, de zogenaamde Whizz kids. Op de terugweg vroeg ik aan één van hen of hij een studentje kende die superveel wist. “Dat is Jeroen W., je kan hem herkennen aan zijn beugel”.
Ik heb Guust Flater strips altijd de meest komische strips gevonden. Menig avond nam ik een album mee naar bed zodat ik vlak voor ik ging slapen een vrolijk gevoel over me kreeg. Regelmatig schoot ik dan spontaan in de lach. En dat allemaal om de lotgevallen van een kantoor medewerker. Het kantoor van Guust (uitgeverij Dupuis) en de stad Brussel geven mij altijd een enorme innerlijke rust. Alsof er een zulk eenvoudige wereld zou bestaan.
Het is een zwoele avond in juli. Ik zit op de bank, het is 11 uur en alle hitte van de dag is nog niet verdwenen in de nacht. De televisie staat aan, maar mijn aandacht is matig en ik staar voor mij uit. Weer een avond alleen. Alleen in dit huis, dit grote lege huis. Het zomerjurkje wat ik aan heb plakt aan mijn lichaam. Ik besluit om een verfrissende douche te nemen.
Mensen die niet van Jazz houden weten niet hoe prettig het is om iemand te ontmoeten die wel van Jazz houdt. Laat staan wanneer er op een feest, een langbenige, donkerharige schoonheid een boek vol “standards” bij zich blijkt te hebben, die per ongeluk ook nog mooi kan zingen. Ik mocht haar begeleiden voor een publiekje van 10 man die letterlijk tussen de schuifdeuren zaten te luisteren. Ze genoot zichtbaar en ik ook. Ik had ineens weer zin in bier.
