Als ik mijn ogen wil open doen, vallen ze meteen weer dicht. Mijn benen voelen zwaar en mijn hoofd lijkt uit elkaar te barsten, ben ik gisteren op stap geweest? Nee, gedronken heb ik ook niet. Langzaam dringt het tot me door dat dit de gevolgen zijn van de drie zakken gif die gisteren via het infuus mijn aderen in stroomde. Voorzichtig draai ik op mijn zij, mijn maag draait mee en ik doe een tweede poging om mijn ogen open te doen. Het is warm maar dit keer gaat het beter en ik bedenk me dat op tafel de pillen liggen die ze me hebben meegegeven. In de hoop dat deze helpen sta ik heel voorzichtig op om ze te pakken. Mijn benen doen pijn, het lijkt wel of ik de marathon heb gelopen maar met beterschap als doel voor ogenzet ik door en plof op de stoel naast de tafel neer. De hele apotheek staat daar uitgestald, de pijnstillers, ontstekingsremmers, verbandmiddelen en ergens ertussen de smelttabletten die mij van mijn nare gevoel moeten verlossen. Als ik er één op mijn tong leg kost het me moeite hem niet uit te spugen; gatver, wat smaakt dat smerig!!
Ik strompel naar de keuken om een glas water te pakken maar het helpt niet, de smaak lijkt alleen maar erger te worden. In de koelkast speur ik naar iets wat die smaak kan doen verdwijnen maar niks ziet er aantrekkelijk genoeg uit. Als mijn benen het bijna begeven gris ik een banaan van het aanrecht en loop snel weer naar mijn bed. Een halve banaan krijg ik naar binnen maar ook deze lijkt de smaak niet minder te maken en ik besluit nog even te gaan slapen.
Een paar uur later wordt ik wakker en het draaierige gevoel is minder. De pijn in mijn benen is er nog wel en ik begin er een beetje aan te wennen maar de smaak in mijn mond blijft ondragelijk en ik besluit weer een poging te wagen om wat te eten. Niks wat ik in mijn mond stop kan mij smaken maar het gevoel van een gevulde maag geeft mij wel de kracht op naar de douche te lopen om het vieze klamme gevoel, veroorzaakt door zweet, van me af te spoelen en mijn spieren een beetje te doen ontspannen.
Enigszins opgeknapt duik ik weer op bed, zin om me aan te kleden heb ik niet, slapen is eigenlijk het enige wat ik wil en dus geef ik daar maar aan toe.
Als ik weer wakker schiet is het al bijna donker buiten; heb ik echt de hele dag geslapen? Ik voel me wel wat beter gelukkig en besluit even op het balkon te gaan zitten. De frisse lucht doet mij goed maar na een uurtje krijgt de vermoeidheid de overhand en besluit weer te gaan slapen.
Morgen hoop ik mijn ogen weer open te doen. Morgen hoop ik mijn eigen smaak terug te krijgen. Morgen voel ik me vast een stukje beter, kan ik een begin maken met mijn herstel en mij gaan voorbereiden op de volgende ronde.
De zomer van 2006 was mooi, maar is aan mij voorbij gegaan. Het was komkommertijd en ik heb het beleefd met een dood vogeltje op mijn tong en een overdaad aan bananen…
10 reacties
PaulJansen · 18 mei 2008 op 08:34
Wat een naar verhaal. Het moet afschuwelijk zijn om door een chemokuuur heen te moeten.
SIMBA · 18 mei 2008 op 13:21
Zomer 2008 ziet er heel wat rooskleuriger uit voor jou, ik hoop dat de hierboven beschreven ellende voorgoed verleden tijd is voor je!
Dees · 18 mei 2008 op 15:16
Wat ik mooi vind aan je stukje is dat ik zo een heel klein beetje een beeld krijg van hoe het is. Wat ik minder vind aan je stukje is dat het gedragen wordt door de thematiek en niet door de schrijfkunst. Het is wel goed geschreven, daar niet van, maar het is feitelijk een erg rechttoe rechtaan beschrijving van een life event, wat het nog niet direct tot een goed stukje maakt.
Ter verduidelijking: dat stukje waarin je een gesprekje hebt met je dochter, dat is dan wel een goed stukje binnen dezelfde thematiek..
arta · 18 mei 2008 op 18:42
Je hebt overduidelijk in jouw ziekteperiode veel van je af kunnen schrijven. Dit soort stukjes zorgt voor medepatienten voor een stukje herkenning, voor buitenstaanders voor een stukje begrip en dat is natuurlijk super!:-)
Verder ben ik het wel met Dees eens…
Li · 18 mei 2008 op 19:00
Heftig Fem.
[quote]De zomer van 2006 was mooi, maar is aan mij voorbij gegaan. Het was komkommertijd en ik heb het beleefd met een dood vogeltje op mijn tong en een overdaad aan bananen…[/quote]
Dit zegt eigenlijk al zoveel.
Li
lisa-marie · 18 mei 2008 op 20:49
Gelukkig is het allemaal voorbij!
Mup · 19 mei 2008 op 00:49
Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar vooral je stukje over even op het balkon gaan zitten raakte me en sprak me aan, over je gedachten op dat moment zou ik graag meer van je lezen,
Groet Mup.
Neuskleuter · 19 mei 2008 op 19:51
Ik sluit me vooral bij Dees aan. Daar wil ik wel aan toevoegen, dat je tekst zo direct is dat het echtheidsgehalte heel hoog is. Toevallig weten we hier dat het ook zo is. Maar het komt ook zo over. Door je nuchtere beschrijvingen is het iets dat me wel raakt.
Fem · 19 mei 2008 op 20:31
Het is nooit de bedoeling geweest een stukje met diepgang te schrijven of een boodschap te vertellen zoals in het gesprek met mijn dochter dus wat dat betreft heeft Dees zeker gelijk. Dit is meer een dagboekfragment waarmee ik hoop mensen een beetje te laten meekijken in de wereld van de “patiënt” zoals ik hem beleefd heb dus als ik die beleving heb kunnen overbrengen is mijn doel wel geslaagd denk ik 😉 .
Wat er op het balkon door mijn hoofd ging zal ik ooit wel eens proberen te omschrijven Mup, alle hersenspinsels uit die tijd zijn nog druk bezig zichzelf in mijn aangetaste grijze massa te archiveren… 😀
KawaSutra · 20 mei 2008 op 22:46
Eindelijk eens een nuchtere beschrijving van wat een chemokuur doet met je lijf. Zeer verhelderend. Mijn beste vriend, waar ik eens over heb geschreven, heeft er nooit zo over willen praten. Dat het een hel zal zijn geweest wist ik natuurlijk wel.