Konijnen

Deze column gaat niet over mijn gore sexleven want ik heb een geslachtsziekte dus ik kan even niks. Niet de ziekte uit mijn vorige column, want die was fictief. Ik bedoel maar: dachten jullie nou echt dat ik ervoor ging betalen? Dertig Euro? In geen dertig jaar. In de periferie van mijn columns duikt geregeld het woord ‘ranzig’ op. Tja, .. zoiets is een kwestie van perspectief. Nogal persoonlijk, volgens mij.

Zo overweeg ik soms mijn tv de deur uit te doen. Het wordt steeds moeilijker, aan het vunzigste valse sentiment te ontkomen. Zo zit ik te kokken bij de kist van André Hazes op de middenstip van het Snelkookpanstadion. Een arena vol foute blondines, schoudervullingen, een orgie van krokodillentranen. Vals sentiment is als een slok zure melk, een eikelrand vol Hüttenkäse. En dan zitten daar drie miljoen naar te kijken…. .

Dan zet je de tv maar uit en de radio aan en dan hoor je dat Rachel Hazes Andre de ruimte in gaat schieten. En daar mogen we allemaal weer bij zijn. Daar zijn Patty Brards emmers stront heilig bij.

Leven zonder TV. Dat wordt een harde dobber zonder NYPD en AbFab. Echter, de mate waarin de TV de toon zet in de beschaving, maakt me bang.

Als de dood werd ik van Pim Fortuyn, of liever: van de massaliteit van dat stemvee, dat amper kan lezen of schrijven. De ouders van mijn vroegere VMBO-leerlingen vonden die man helemaal het einde. Wat een plebs, en wat zijn er daar veel van in Nederland! En neerkijken dat die Fortuyn daarop deed, met zijn gejatte professortitel en zijn aangeleerde accent. Professor Fortuyn was al net zo’n vieze del als ik.

“Als fatsoenlijk mens ga je niet in een Rotterdamse tram zitten”. Ja echt, dat zei-ie. Je kunt van mening zijn, dat ik onfatsoenlijk ben omdat ik ontuchtig handel in Gods natuur, maar niet omdat ik gebruik maak van het OV. We hebben niet allemaal geld voor een limo, Pim Rimkoning van de Nachtsauna. Of waar dacht je dat ik die vent geregeld tegenkwam. Ieder het zijne, natuurlijk. Maar dat ging in Le Garage, met een batterij nachtvriendjes om zich heen een wedstrijd zitten doen met Patty Brard, wie het onuitstaanbaarst tegen de ober was, en dat was op een haar na de premier? Daar word ik nou bang van.

“WE ARE NOT AFRAID” koppen Britse kranten in publieke reactie op de zelfmoordaanslagen in Londen. Nou ik wel. Ik begrijp steeds beter waarom ik altijd in Ierland moet zijn.

THE SERRIED RANKS OF INISFAIL
SHALL SET THE TYRANT QUAKING

staat er in het Ierse volkslied. Oeps wat een heroïek. Ik herken Ierland hier helemaal niet in. Het mietje in mij voelt zich daar als een vis in het water. Hier ben ik vooral bang.

Ik kruip dan maar weer in bed lees voor de tachtigste keer Watership Down van Richard Adams, want gelukkig is er altijd de troost van de literatuur.

Bij Noordwijk zwom er een konijn
Temidden van een school tonijn
Tja zei het dier, dat tomt ervan
als men de ta niet zeggen tan.

En wie dichtte dat ook alweer? Campert? Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is wat ik ben: een bang konijn.

vanlidt