Koninginnenacht 2008

Michel, die vanavond bij mij blijft pitten, is er al om 13.00 uur. Vanavond gaan we weer Koninginnenacht vieren. Dat betekent dat er in de hele stad optredens zijn en het een drukte van jewelste is. Koninginnenacht is tevens een soort van vriendennacht geworden. Elk jaar ga ik met een groep vrienden de nacht in en komen we dronken of op z’n minst aangeschoten thuis. ’s Avonds zijn we klaar voor vertrek en hebben we ieder een rugzakje bij ons gevuld met drank. In die van mij zitten een groot aantal blikjes bier en die van Michel is gevuld met rum en wodka. Laat de avond maar beginnen!!

Brian haalt ons op en om een uur of 20.00 drinken we ons eerste biertje. Michel gaat steevast voor het sterkere werk en slaat zijn eerste rum-cola achterover. We slenteren wat rond door de stad en op de ene plek is het nog gezelliger dan op de andere. De drank vloeit rijkelijk en ik word al wat lichter in mijn hoofd.

Bij Michel stijgt het alcoholpijl razendsnel en rond middernacht is hij al behoorlijk de weg kwijt. Hij hangt bij iedereen om zijn nek en het lijkt een kwestie van tijd voordat hij van iemand een beuk krijgt om duidelijk te maken dat hij daarmee moet stoppen. Gelukkig valt dat allemaal nog mee. Het is 1 groot feest en we dansen op straat. Ik krijg een vol glas bier over me heen gegooid, maar niets mag de pret drukken.

Als om 3 uur ’s nachts de muziek stopt is Michel echt volledig onder invloed. Lopen is voor hem nauwelijks nog mogelijk. In eerste instantie zouden wij richting huis gaan lopen, maar ik besluit een taxi aan te houden. Ik doe de deur van de taxi open voor Michel en met een plof laat hij zich op de achterbank vallen. “Was het gezellig mannen” vraagt de taxichauffeur. “Gruuggg” gromt Michel vanaf de achterbank. “Oergezellig” zeg ik. Met de taxichauffeur praat ik wat over de Koninginnenacht en af en toe hoor ik Michel achter me, maar wat hij uitkraamt is niet te begrijpen.

Tien minuten en tien euro’s later staan we bij mij voor de deur. Ik trek Michel uit de taxi en sleep hem mee richting portiek. Met alle macht duw ik hem naar boven. Hij geeft niet veel mee, maar het lukt me om hem boven te krijgen. Eenmaal binnen laat ik hem vallen op het logeerbed. Hij valt achterover en ligt in een onmogelijke houding. Ik ontdoe hem van zijn schoenen, zijn broek en zoek zelf mijn bed op.

Als ik ’s morgens wakker word ligt Michel er nog steeds zo bij als ik hem die avond daarvoor in het logeerbed heb achtergelaten. Hij ademt nog en snurkt de hele straat wakker, dus maak ik me geen zorgen.

’s Middags om een uur of twee, stapt hij z’n bed uit. Hij rent naar het toilet en ik hoor hem over z’n nek gaan. Vervolgens duikt hij weer zijn bed in. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer en om een uur of 18.00 staat hij op. Hij zegt geen woord en staart voor zich uit op de bank in de woonkamer. “Wat is er toch met me aan de hand” vraagt hij zichzelf een aantal keer hardop af. “Ik weet het wel, wil jij het ook weten?” vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd en laat blijken daar geen prijs op te stellen. Het is al over 20.00 als hij weer een beetje tot zijn positieven komt.

“Volgend jaar weer?” vraag ik hem, met een grijns op mijn gezicht.