Het eten komt me de keel uit. Normaal gesproken heb ik er geen moeite mee om weken achter elkaar iedere dag weer iets anders op tafel te zetten. Momenteel ontbreekt het mij echter aan blije eetlust en daardoor ook aan inspiratie. Het kan mij niet schelen wat de pot schaft, als ik maar iets binnenkrijg. Ondanks mijn weerzin tegen eten kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om kant-en-klare maaltijden op te warmen. Het bereiden van de maaltijd levert me nog enig plezier op, het vervolgens naar binnen schuiven is een logische voortzetting van handelingen. Daarnaast vind ik prefab maaltijden meestal niet om te eten; ze zijn te zout, te nat, te flauw, te zoet, te slap, te vet of een combinatie daarvan. Dergelijke geplastificeerde derrie mag dan een uitkomst zijn voor mensen met een druk bestaan of voor keukendyslectici, maar ik zou het nog niet gratis hoeven als laatste avondmaal.
Toch heb ik een bovengemiddelde interesse in alles wat met voedsel te maken heeft. Ik kan eindeloos langs marktkramen slenteren om de knapperigste groente, glimmendste vissen en malsste dadels uit te zoeken. Tijdens buitenlandse vakanties bezoek ik uitgebreid de lokale supermarkten om bijzondere ingrediënten als souvenir mee naar huis te nemen. In een toko voel ik mij als een kind in een snoepwinkel.
Maar nu even niet. Ik kook voor mijzelf, omdat het bij de vaste gang van de dag hoort. Maar door het ontbreken van publiek dat samen met mij van de maaltijd geniet, zit er kraak noch smaak aan, hoeveel knoflook, peper en kruiden ik ook toevoeg. Om mijn weerstand te omzeilen eet ik in het gezelschap van de Gilmore Girls, mijn Griekse koffie drink ik vervolgens met Will & Grace.
Scheurbuik zal ik er niet van krijgen. Al gaat het niet van harte, wat ik naar binnen weet te werken is wèl gezond. Al draait mijn inspiratie in kleine kringetjes rond, mijn vezels, vitaminen, mineralen krijg ik geheid binnen. Daar kunnen de papmaaltijdenfabrikanten die hun smurrie in de supers slijten nog een puntje aan zuigen. Vergeleken met hun futloos gekokkerel ben ik nog altijd een bevlogen kok.
Mijn zoontje zuigt op dit moment waarschijnlijk op zijn eerste doorkomende tandjes. Zijn melk wordt na zes maanden eindelijk opgevolgd door de eerste potjes vast voedsel. Als het meezit, kan ik hem over enkele maanden zelf voeren. Zien eten, doet eten. Wellicht keert dan ook mijn eetlust terug, want eten in gezelschap is toch wel het zout in de pap.
9 reacties
champagne · 3 mei 2005 op 17:31
Prachtig, kippevel bij het slot!
WritersBlocq · 3 mei 2005 op 17:45
[quote]Maar door het ontbreken van publiek dat samen met mij van de maaltijd geniet, zit er kraak noch smaak aan, hoeveel knoflook, peper en kruiden ik ook toevoeg.[/quote]
Jouw kracht spuit van deze column af, zó mooi Dieperik. Een pittige kerel moet je wel zijn.
Dikke knuf, Pauline
KingArthur · 3 mei 2005 op 19:42
Heel mooi geschreven en herken hierin ook zeker delen van mijzelf.
Indien het gezelschap nog te lang op zich laat wachten, nodig ik mezelf graag bij je uit. Want volgens mij draai jij ongeinspireerd nog een betere maaltijd in elkaar dan dat ik dat in mijn meest bevlogen tijden zal doen :-).
Groet KingArthur
Louise · 3 mei 2005 op 20:23
Sodeju, wat ben ik blij dat jouw column een fractie later binnenkwam dan die van mij.
Had een haartje gescheeld of ik was als megabitch de geschiedenis van CX in gegaan.
(een broodje kaas, een verlaten huiskamer… tss, het schaamrood staat op mijn kaken en toch meende ik het echt, en nog eigenlijk).
Mooie column, en dat meen ik ook 😉
Ma3anne · 4 mei 2005 op 14:07
Schrille tegenstelling tot de laatste column van Louise (qua inhoud).
Bijzonder, dat zulke tegenstellingen soms samenkomen en daardoor beide meer diepte krijgen.
pepe · 4 mei 2005 op 21:13
Koken voor gasten vind ik ook heel leuk, soms is eten een feest, heel herkenbaar deze column dus.
Wright · 4 mei 2005 op 23:29
Misschien ken je het boek ‘rode rozen en tortilla’s’, Dieperik?
Tita weet haar gevoelens over te brengen, via culinaire hoogstandjes.
Prachtig hoe jij ook het culinaire gebruikt om je gevoelens over te brengen, anders dan Esquivel inderdaad, maar héél mooi!
Dees · 4 mei 2005 op 23:50
Als je net zo kookt als schrijft, keert die eetlust vast wel terug…
Mooi!
KawaSutra · 5 mei 2005 op 00:49
Ik heb jarenlang het plezier gehad om in de weekends voor mijn zoontje te koken. Ik wens jou van harte dezelfde omstandigheden toe. Ik denk dat onze paden vroeger gekruist hebben in het dorp van jouw herkomst; geeft toch een band om je op deze wijze weer te ontmoeten. Mooie columns!