Sinds kort ben ik weer begonnen met sporten, niet om mijn overtollige pondjes er af te krijgen (ja die heb ik, wat wil je als je maanden verplicht stil moet zitten) of als gevolg van de goede voornemens voor het nieuwe jaar maar om gewoon mijn conditie weer een beetje op te krikken en mijn armspieren voor te bereiden op het opstaan uit lage stoelen. Door de laatste serie operaties heb ik behoorlijk wat kracht in mij armen verloren en ik moet er niet aan denken dat ik, als mijn buik een beetje zwaarder gaat worden, elke keer dat ik van het toilet kom hulptroepen in moet schakelen om me overeind te helpen!
Nu ik wat meer tijd heb is het dus hoogste tijd het heft in eigen handen te nemen en ga ik vol goede moed en frisse tegenzin om de dag naar de sportschool. Omdat ik geen halve maatregelen wil nemen pak ik de fiets zodat ik lekker buiten adem mijn pasje toon bij de receptie en mij afvraag waarom ze toch geen lift naar de kleedkamers hebben.
Eenmaal in mijn sportkloffie klim ik op de loopband en start mijn kruistocht naar een gezond lichaam. De eerste tien minuten zijn zwaar, ik zoek nog naar het juiste tempo en kijk in het rond en vraag me af of ik de enige ben die hier zo ontzettend staat te ploeteren om het tempo van de band bij te houden. Na een tijdje gaat het beter, het zweet breekt uit, mijn hartslag neemt toe en dat heerlijke stofje endorfine begint vrij te komen. Het begint tot me door te dringen wat er ook alweer zo lekker was aan dat bewegen. Dan slaat de verveling toe. Er gebeurd niks leuks meer om me heen en aan de reclame op Animal-Planet lijkt geen einde te komen. “Nog even volhouden” zeg ik tegen mezelf, “anders ben ik dat hele stuk voor niks komen fietsen” en dat zou dan weer zonde zijn van al die energie!
Gelukkig komt er, net als aan de reclame, ook een einde aan mijn tocht en mag ik me uitleven op de gewichten om mezelf vervolgens te belonen met een kort bezoekje aan de sauna. Ook dit voelt als een overwinning, met route 66 op mijn borst was het de eerste keer best lastig om uit de kleren te gaan.
Lekker uitgezweet en fris gedoucht stap ik weer op de fiets om weer met een natte rug thuis te komen. Heerlijk, dat bewegen!!
5 reacties
pally · 15 februari 2008 op 12:53
Een montere column, Fem, waarin je door de koutende lichtheid heen, behendig de zwaardere zaken vlecht. Mooi gedaan!
Een paar technische dingetjes :[quote]Er gebeurd[/quote]is tegenwoordige tijd 3e pers. Moet zijn gewoon stam + t : gebeurt
In de laatste zin vind ik het twee keer ‘weer’ achter elkaar niet mooi.
kleinigheidjes,
:wave:
groet van Pally
Neuskleuter · 15 februari 2008 op 15:34
Haha, het kan zeker een hele kruistocht zijn ja! Om toch die afwisseling wat te zoeken, trek ik er op uit met m’n skeelers. Ik heb een routegids door heel Nederland, waarvan ik er nog veel af moet vinken! Maar je ziet steeds wat anders. En verdwalen lijkt me voor jou nu een minder groot probleem, met die kaart bij je! Of staan daar alleen de Amerikaanse wegen op? Dan maar de FemFem inschakelen 😉
Qua inhoud is het wel vooral een blog. Misschien kan je er een grotere boodschap achter zetten, een maatschappelijke insteek, of een detail absurd maken zodat wij misschien anders naar de fitnessers gaan kijken?
Nog een extra leesbaarheidsopmerking dan: je eerste alinea/zin is te lang. Door na het woordje “maar” een komma in te voegen wordt het al iets leesbaarder, maar punten zijn ook niet weg.
En succes met de volgende kruistocht! 😉
Mosje · 16 februari 2008 op 12:14
leuk stukje weer, maar inderdaad, maak het al tye bloggerig of te dagboekachtig. Leg er een laagje overheen zodat het meer betekenis krijgt.
Fem · 16 februari 2008 op 12:31
THNX voor de adviezen! De spellingsfoutjes, komma’s, punten en dubbele woorden vallen mij nu ook op, had misschien nog een veertigste keer moeten lezen voor inzenden… :oeps:
Het kan kloppen dat dit meer een blog-achtig stukje is. Ik heb het oorspronkelijk geschreven voor een lokaal huis-aan-huis-blad waar mijn stukjes wekelijks in terug komen en dan wordt het idd al snel een soort dagboek.
Juist omdat ik wil groeien en van die blogstijl af wil plaats ik af en toe zo’n stukje hier, in de hoop dat ik wat kan met de kritieken. Ook in dit geval zal dat vast wel lukken 😀
Dees · 16 februari 2008 op 12:42
[quote]Ook dit voelt als een overwinning, met route 66 op mijn borst was het de eerste keer best lastig om uit de kleren te gaan. [/quote]
Mooie zin. En bloggen, tsja bloggen. Al denk ik wel eens dat hier nauwelijks columns worden geschreven, dus dat het meer een hier niet bloggenregel is, dan een hier enkel columnsregel.