Schrijven is ambachtelijk handwerk. Puur natuur en heeft niets met moderne techniek van doen.
Wat een kul. Met behulp van de computer, heeft schrijven zelfs verdacht veel weg van een kunstje. Geef me een toetsenbord, een half uurtje en een onderwerp en het komt goed. Het is een kwestie van wat doelgerichte zinnetjes in een documentje rammelen, Google raadplegen voor eventuele research, een pittig stellinkje erbij en klaar. Dan de spellingcheck erover en de hele mikmak opslaan met een voorlopige naam, in de map [i]nog niks[/i]. Geen natuur te bekennen en ik mag toch aannemen dat met ambachtelijk handwerk, niet het klikken van de muis bedoeld werd.
De komende paar uren kan ik rustig wat anders gaan doen; de draadloze verbinding tussen mijn harde schijf en het documentje regelt de rest. Ik wacht af. Wanneer zal het dit keer gaan gebeuren?
Op de meest vreemde momenten, onder de douche bijvoorbeeld. Als popups springen ze tevoorschijn. De goede zinnen, de briljante bruggetjes en de humoristische zijsprongetjes. Ik grinnik en ben dik tevreden. Dat wordt een kat in het bakkie en helemaal in een hela hola stemming zeep ik me in en spoel ik me af. Afdrogen, aankleden. Een kwartier, hooguit een half uurtje en ik zal tevreden voor mijn computertje zitten. Dan is het nog even selecteren, woorden tellen en mijmeren over een wereldtitel. Als laatste opnieuw opslaan in de map [i]goeie columns[/i] en dan kan het nagenieten beginnen. Heerlijk, niets lekkerder dan dat. Lang leve de techniek.
Ik ga zitten, bakkie erbij, wil beginnen. Niets. Alles weg. Kom op zeg. Onmogelijk. Waar blijven ze nou, die mooie zinnetjes, de grappige zijsprongetjes, de subtiele woordspelingen? Uit mijn brein ontsproten toch? Nog geen uur geleden. Waarom hebben wij geen rechtermuis-knop aan ons lijf? Waarom vroeg niemand toen ik uit de douche stapte: “U heeft gegevens op het klembord, wilt u deze bewaren?” Ik had ja gezegd. Absoluut.
Ik spring op mijn fiets. En trap als een bezetene richting de eerlijke natuur. Als ik de geruchten moet geloven, zou ik daar mijn column terug moeten vinden. Het is het proberen waard.
Zou het dan toch waar zijn?
Het antwoord krijg ik vrijwel onmiddellijk, als ik heel in de verte de vage contouren van mijn column zie opdoemen. Omlijst door het gebladerte van statige oude bomen. Voor de voorzichtigheid fiets ik nog maar een stukje verder en de vage omtrekken nemen vaste vormen aan. Heel langzaam, als een foto in een ontwikkelbad.
Ik spring van mijn fiets, samen met mijn column. Ik ben om, helemaal. Een beter bewijs bestaat er niet. Schrijven is ambachtelijk handwerk en ontstaat puur uit jezelf, je eigen fantasie en een eerlijk stuk natuur.
Waar sodeju geen [i]opslaan als[/i] te vinden is.
12 reacties
Mup · 27 augustus 2004 op 14:09
Echt een ‘Ken je dat’ verhaal. Heerlijk herkenbaar. Als ik ’s avonds in bed lig maak ik de prachtigste volzinnen, overtuig mezelf ervan dat ze er de volgende dag nog zijn, maar mooi niks meer tussen die grijze cellen te vinden. Of als ik met de hond loop, dan zijn ze er ook, tot ik de voordeur open heb en over de mat stap…
Groet Mup.
Irma · 27 augustus 2004 op 14:15
Ha die Louise, volledig h…. dit verhaal!
Inderdaad vooral onder de douche! Zo ben ik hier dan wel even minder actief met columns, maar heb hetzelfde met songteksten, die ik momenteel in hoge frequentie produceer. Ik heb er een oplossing voor gevonden. Memorecorder aanschaffen, in de douche neerleggen of naast je bed zodat je ’s nachts e.e.a. gewoon even kunt ingspreken. Loop je onderweg en memorecorder vergeten? Gewoon even met je mobieltje naar je eigen voicemail bellen en zinnen inbrabbelen 😉
Ik kom binnenkort vast weer helemaal terug, maar songteksten lenen zich nu eenmaal niet zo goed voor columns 😛
Mosje · 27 augustus 2004 op 15:13
Lieve Irma,
Als jij weer eens songteksten wilt inbrabbelen, wil je dan wel je eigen voicemail bellen, en niet per ongeluk die van mij.
Van je laatste voicemail kreeg ik het behoorlijk warm.
😛
sally · 27 augustus 2004 op 17:25
ik vind `m weer helemaal te gek.
Sally
rimram · 27 augustus 2004 op 20:54
oooooh, ik dacht dat ik de enige was
gelukkig anders zou ik er weer een ’trauma’bij hebben… 😀 😛 😀
groetjes Rim 💡
Irma · 27 augustus 2004 op 21:16
[quote]Lieve Irma,
Als jij weer eens songteksten wilt inbrabbelen, wil je dan wel je eigen voicemail bellen, en niet per ongeluk die van mij.
Van je laatste voicemail kreeg ik het behoorlijk warm.[/quote]
Stille hint Mosje? Als je me je nummer geeft wil ik jouw voicemail ook weleens inpraten hoor
😛 😉
Louise · 27 augustus 2004 op 21:30
En inzingen, Irma? Doe je dat ook? Lijkt me erg leuk. Oké, komt mijn 06 ff: 06-1350… 😀
Li · 27 augustus 2004 op 22:04
Oeijoeijoei wat herkenbaar en grappig verwoord Louise. Het is dat het zo raar staat; maar ik zou graag een printertje op mijn hoofd hebben. Of een extra vinger als memorystick:-D 😀 😀
[quote]Op de meest vreemde momenten, onder de douche bijvoorbeeld[/quote]
Hebben alleen vrouwen hier last van?:-o
Denken mannen aan ander dingen onder de douche of combineren ze het één en ander…
Li
pepe · 27 augustus 2004 op 22:26
absoluut heel herkenbaar
geweldig beschreven
en misschien is het een vrouwenkwaal, maar dan hoort mosje voortaan bij teefjes;-)
ignatius · 27 augustus 2004 op 23:53
Gelukkig, ben dus niet de enige die altijd van alles kwijt is. 😉
Kees Schilder · 28 augustus 2004 op 08:52
Het enige voordeel van mijn mobieltje is dat ik een memo kan inspreken.Zo handig!
Zeer herkenbaar
Dees · 28 augustus 2004 op 12:33
Er komt vast nog wel een fietslaptop op de Nederlandse markt. Zorgvuldige, leuke column Loutje!
😉