Kunstambacht

Schrijven is ambachtelijk handwerk. Puur natuur en heeft niets met moderne techniek van doen.

Wat een kul. Met behulp van de computer, heeft schrijven zelfs verdacht veel weg van een kunstje. Geef me een toetsenbord, een half uurtje en een onderwerp en het komt goed. Het is een kwestie van wat doelgerichte zinnetjes in een documentje rammelen, Google raadplegen voor eventuele research, een pittig stellinkje erbij en klaar. Dan de spellingcheck erover en de hele mikmak opslaan met een voorlopige naam, in de map [i]nog niks[/i]. Geen natuur te bekennen en ik mag toch aannemen dat met ambachtelijk handwerk, niet het klikken van de muis bedoeld werd.

De komende paar uren kan ik rustig wat anders gaan doen; de draadloze verbinding tussen mijn harde schijf en het documentje regelt de rest. Ik wacht af. Wanneer zal het dit keer gaan gebeuren?

Op de meest vreemde momenten, onder de douche bijvoorbeeld. Als popups springen ze tevoorschijn. De goede zinnen, de briljante bruggetjes en de humoristische zijsprongetjes. Ik grinnik en ben dik tevreden. Dat wordt een kat in het bakkie en helemaal in een hela hola stemming zeep ik me in en spoel ik me af. Afdrogen, aankleden. Een kwartier, hooguit een half uurtje en ik zal tevreden voor mijn computertje zitten. Dan is het nog even selecteren, woorden tellen en mijmeren over een wereldtitel. Als laatste opnieuw opslaan in de map [i]goeie columns[/i] en dan kan het nagenieten beginnen. Heerlijk, niets lekkerder dan dat. Lang leve de techniek.

Ik ga zitten, bakkie erbij, wil beginnen. Niets. Alles weg. Kom op zeg. Onmogelijk. Waar blijven ze nou, die mooie zinnetjes, de grappige zijsprongetjes, de subtiele woordspelingen? Uit mijn brein ontsproten toch? Nog geen uur geleden. Waarom hebben wij geen rechtermuis-knop aan ons lijf? Waarom vroeg niemand toen ik uit de douche stapte: “U heeft gegevens op het klembord, wilt u deze bewaren?” Ik had ja gezegd. Absoluut.

Ik spring op mijn fiets. En trap als een bezetene richting de eerlijke natuur. Als ik de geruchten moet geloven, zou ik daar mijn column terug moeten vinden. Het is het proberen waard.
Zou het dan toch waar zijn?

Het antwoord krijg ik vrijwel onmiddellijk, als ik heel in de verte de vage contouren van mijn column zie opdoemen. Omlijst door het gebladerte van statige oude bomen. Voor de voorzichtigheid fiets ik nog maar een stukje verder en de vage omtrekken nemen vaste vormen aan. Heel langzaam, als een foto in een ontwikkelbad.

Ik spring van mijn fiets, samen met mijn column. Ik ben om, helemaal. Een beter bewijs bestaat er niet. Schrijven is ambachtelijk handwerk en ontstaat puur uit jezelf, je eigen fantasie en een eerlijk stuk natuur.
Waar sodeju geen [i]opslaan als[/i] te vinden is.