Kus

Ze zaten samen aan hun grote keukentafel die avond, Gimio en zijn vrouw Katja. Katja zat vrolijk te vertellen over haar belevenissen met de kinderen. Julia en Isabella. Ze waren zeven en acht jaar oud. Ze was die middag met hen naar de speeltuin geweest. Ze schonk de glazen nog een keer vol. Gimio was een veertiger, die zijn midlifecrisis leek te hebben doorstaan dankzij een stoere sportieve hobby. Bovendien had hij daarbij diverse duikbrevetten weten te halen en verder had hij natuurlijk al een vrouw die ruim tien jaar jonger was.

Katja was moe, ze was de hele dag bezig geweest met haar dochtertjes, het huishouden en de boodschappen. Gimio vertelde Katja over zijn oogst van die dag: een bikini. Katja keek verbaasd. Wat heeft meneer de archeoloog gevonden, een bovenstukje? Ze schaterde. De wijn maakte haar uitbundiger. Hilarisch, nietwaar, beaamde Gimio. Van wie, als ik vragen mag, hikte ze…  En zat er ook nog een mevrouw in? Nee, antwoordde Gimio vriendelijk, terwijl hij gedecideerd de kurk die in de hals van de aangebroken fles terug duwde. Het was een bovenstukje van een zeemeermin, vertelde hij. Echt waar hoor, zei Gimio. Zijn dochtertjes Julia en Isabella stonden meteen geïnteresseerd te luisteren naar wat hun ouders bespraken. Ze leunden allebei tegen Katja’s warme moederlijf.

Isabella hield een verwilderde barbiepop aan een pootje en Julia legde haar hoofdje demonstratief te rusten op de keukentafel. Haar duimpje ging verlangend naar haar mond en ze keek Gimio afwachtend aan. Pap? Zwemt ze nu rond in haar blootje, vroeg Julia, met grote ogen. Isabelle giechelde en zwiepte haar barbie bijna in Katja’s wijnglas. De meiden vonden het een uiterst interessant geval. Dan kunnen de vissen haar buste zien, zei Julia deftig. Ze trok haar neusje op. Zo kan-ie wel weer, sprak Katja.

Gimio bracht de meisjes naar bed. Toen hij een kwartiertje later weer beneden kwam had Katja gezellig een paar kaarsen aangestoken en koffie en koeken op tafel gezet.

Gimio ging verder met zijn verhaal. Ik kwam dus boven water, zei hij en ik riep, dat ik iets aan de uitzwemlijn had geknoopt… Katja smeerde stukken koek vol boter en ze dronken samen hun koffie. We doken op een wrak dat in de Noordzee ligt, een paar kilometers van de Zeeuwse kust vandaan. Een oud, houten wrak, smakte Gimio verlekkerd. Katja keek geamuseerd. De leeftijd van het wrak is nog onbekend, vervolgde Gimio.

Katja slokte haar koffie naar binnen. Zwarte vloeibare vergetelheid. Na 1700 moet het zijn, zei Gimio stoer. Hoezo? Katja geeuwde. Dat scheepsblok van vorige week had pokhouten schijven. Ohw… Katja gaapte. Zijn jullie vorige week al begonnen met de berging, vroeg ze. Hmm, antwoordde Gimio, maar pokhout dus, je weet wel, dat is van na 1700. Wat heb je ontzettend sterke koffie gemaakt, schat. Ze grijnsde.

We moesten een stuk hout bergen, voor een dendrochronologisch onderzoek. Zo zouden we kunnen zien wanneer het hout gekapt is. Hoe bedoel je? Katja’s koffie hielp niet voldoende tegen de hoeveelheid wijn die ze reeds had geconsumeerd. Op basis van de jaarringen natuurlijk, ging Gimio ongeduldig verder. We hadden zo’n veertig centimeter zicht en we zochten dus naar een geschikt stuk hout. Kun je je voorstellen: drie duikers zoeken op de tast en vinden een plat, rond voorwerp. Het lag niet ver van het wrak en het had de omvang van een soepbord. Voorzichtig wapperden we het zand er een beetje vanaf. Het ding bleek vast te zitten! Ongeveer dertig centimeter verder lag nog zo’n soepbord. Verschrikkelijk zwaar spul. Toen we het ene bord optilden kwam ook het andere bord omhoog. Ze zaten aan elkaar vast, als de onderdelen van een bikini. Wel een beetje plat voor een bustehouder, dacht ik nog, zei Gimio, totdat we het gevaarte omkeerden.

Toen verschenen er rondingen die je van een flinke zeemeermeid mag verwachten. Katja grinnikte. De sfeer was gezellig en ontspannen. Ze dronken samen smerige koffie. De meisjes lagen boven in hun bedden te zingen, over onderwaterbarbies en zeeprinsessen.

Zevenentwintig kilo woog dat beehaatje, lachte Gimio. Massief rood koperen lingerie. Ze lachten. Toegeeflijk nam Gimio de wijn ter hand. Er klonk sfeervolle muziek. Kaarslicht verwarmde de ruimte. Klaterend rood in glas, de avond kon niet meer stuk. Vastberaden trok Gimio Katja naar zich toe en kuste haar innig.

Ze smaakte naar zeemeerminnenbloed.