Ze zaten samen aan hun grote keukentafel die avond, Gimio en zijn vrouw Katja. Katja zat vrolijk te vertellen over haar belevenissen met de kinderen. Julia en Isabella. Ze waren zeven en acht jaar oud. Ze was die middag met hen naar de speeltuin geweest. Ze schonk de glazen nog een keer vol. Gimio was een veertiger, die zijn midlifecrisis leek te hebben doorstaan dankzij een stoere sportieve hobby. Bovendien had hij daarbij diverse duikbrevetten weten te halen en verder had hij natuurlijk al een vrouw die ruim tien jaar jonger was.
Katja was moe, ze was de hele dag bezig geweest met haar dochtertjes, het huishouden en de boodschappen. Gimio vertelde Katja over zijn oogst van die dag: een bikini. Katja keek verbaasd. Wat heeft meneer de archeoloog gevonden, een bovenstukje? Ze schaterde. De wijn maakte haar uitbundiger. Hilarisch, nietwaar, beaamde Gimio. Van wie, als ik vragen mag, hikte ze… En zat er ook nog een mevrouw in? Nee, antwoordde Gimio vriendelijk, terwijl hij gedecideerd de kurk die in de hals van de aangebroken fles terug duwde. Het was een bovenstukje van een zeemeermin, vertelde hij. Echt waar hoor, zei Gimio. Zijn dochtertjes Julia en Isabella stonden meteen geïnteresseerd te luisteren naar wat hun ouders bespraken. Ze leunden allebei tegen Katja’s warme moederlijf.
Isabella hield een verwilderde barbiepop aan een pootje en Julia legde haar hoofdje demonstratief te rusten op de keukentafel. Haar duimpje ging verlangend naar haar mond en ze keek Gimio afwachtend aan. Pap? Zwemt ze nu rond in haar blootje, vroeg Julia, met grote ogen. Isabelle giechelde en zwiepte haar barbie bijna in Katja’s wijnglas. De meiden vonden het een uiterst interessant geval. Dan kunnen de vissen haar buste zien, zei Julia deftig. Ze trok haar neusje op. Zo kan-ie wel weer, sprak Katja.
Gimio bracht de meisjes naar bed. Toen hij een kwartiertje later weer beneden kwam had Katja gezellig een paar kaarsen aangestoken en koffie en koeken op tafel gezet.
Gimio ging verder met zijn verhaal. Ik kwam dus boven water, zei hij en ik riep, dat ik iets aan de uitzwemlijn had geknoopt… Katja smeerde stukken koek vol boter en ze dronken samen hun koffie. We doken op een wrak dat in de Noordzee ligt, een paar kilometers van de Zeeuwse kust vandaan. Een oud, houten wrak, smakte Gimio verlekkerd. Katja keek geamuseerd. De leeftijd van het wrak is nog onbekend, vervolgde Gimio.
Katja slokte haar koffie naar binnen. Zwarte vloeibare vergetelheid. Na 1700 moet het zijn, zei Gimio stoer. Hoezo? Katja geeuwde. Dat scheepsblok van vorige week had pokhouten schijven. Ohw… Katja gaapte. Zijn jullie vorige week al begonnen met de berging, vroeg ze. Hmm, antwoordde Gimio, maar pokhout dus, je weet wel, dat is van na 1700. Wat heb je ontzettend sterke koffie gemaakt, schat. Ze grijnsde.
We moesten een stuk hout bergen, voor een dendrochronologisch onderzoek. Zo zouden we kunnen zien wanneer het hout gekapt is. Hoe bedoel je? Katja’s koffie hielp niet voldoende tegen de hoeveelheid wijn die ze reeds had geconsumeerd. Op basis van de jaarringen natuurlijk, ging Gimio ongeduldig verder. We hadden zo’n veertig centimeter zicht en we zochten dus naar een geschikt stuk hout. Kun je je voorstellen: drie duikers zoeken op de tast en vinden een plat, rond voorwerp. Het lag niet ver van het wrak en het had de omvang van een soepbord. Voorzichtig wapperden we het zand er een beetje vanaf. Het ding bleek vast te zitten! Ongeveer dertig centimeter verder lag nog zo’n soepbord. Verschrikkelijk zwaar spul. Toen we het ene bord optilden kwam ook het andere bord omhoog. Ze zaten aan elkaar vast, als de onderdelen van een bikini. Wel een beetje plat voor een bustehouder, dacht ik nog, zei Gimio, totdat we het gevaarte omkeerden.
Toen verschenen er rondingen die je van een flinke zeemeermeid mag verwachten. Katja grinnikte. De sfeer was gezellig en ontspannen. Ze dronken samen smerige koffie. De meisjes lagen boven in hun bedden te zingen, over onderwaterbarbies en zeeprinsessen.
Zevenentwintig kilo woog dat beehaatje, lachte Gimio. Massief rood koperen lingerie. Ze lachten. Toegeeflijk nam Gimio de wijn ter hand. Er klonk sfeervolle muziek. Kaarslicht verwarmde de ruimte. Klaterend rood in glas, de avond kon niet meer stuk. Vastberaden trok Gimio Katja naar zich toe en kuste haar innig.
Ze smaakte naar zeemeerminnenbloed.
22 reacties
NicoleS · 14 september 2016 op 17:14
Heel mooi geschreven weer Antonia. Heel liefdevol. Mijn barbies zagen er by the way ook zo uit.??
Antonia · 14 september 2016 op 21:16
Dank je wel NicoleS. Haha, ja, die barbies… heb jij je barbiepoppen ook geknipt? Ze kregen tattoo’s en ze werden allemaal ‘punk’ bij mij 😀
NicoleS · 14 september 2016 op 21:27
Ik had zelfs Cindy. Alle haren pittige coupe kort.?
Antonia · 15 september 2016 op 09:12
Aahh, jij had Cindy, die had ik niet! 😀
Yfs · 14 september 2016 op 20:48
Keurig netjes geschreven. Misschien wel iets te.
Na het lezen van deze column komt het woordje ‘braaf’ bij me naar boven. Woorden als ‘bustehouder’ versterken dat vooral en doen me denken aan artikels van vroeger uit de Margriet of Libelle.
Ik krijg de indruk dat je zo je best hebt gedaan om ‘mooi’ te schrijven dat het ten koste is gegaan van het verhaal zelf waar volgens mij veel meer uit te halen is. 😉
Antonia · 14 september 2016 op 21:18
Ah… wat jammer Yfs. Het is best moeilijk om een goede balans te vinden. Een andere keer schreef ik te grof en deze keer schrijf ik te braaf. Hartelijk dank voor je advies! Groeten van Antonia.
Esther Suzanna · 14 september 2016 op 21:59
Je schrijfstijl vind ik prettig. Niet doorsnee. Het danst een beetje. Dat kan ook wat onduidelijk worden. Leuk verhaal.
Antonia · 15 september 2016 op 09:09
Bedankt Esther Suzanna, ik probeer minder springerig te schrijven, ik begrijp wat je zegt. Dank. Antonia.
Mien · 14 september 2016 op 22:44
Niet grasduinen maar zeeduinen. Leuk verhaal, of beter gezegd, een leuk net niet sprookje, gelardeerd met veel techniek. Dat maakt het lezen juist bijzonder. De gebruikte taal vind ik wel passen bij de geschatte datering van de gevonden boot. Zeer waarschijnlijk een Deens of Noors Vikingschip. Ik zie op de steven Wiki, verkleed als barbie onder haar (of is het zijn) neus wrijven. Ik weet dat nooit zeker bij Wiki.
Antonia · 15 september 2016 op 09:05
Haha, Mien, ik waardeer je gevoel voor humor. Ik heb een archeologisch verslag gebruikt, een paar snippers ervan. Ik geef het grif toe, is dat slecht? Ik weet niet zeker wat je bedoelt met ‘haar’ of ‘zijn’… ik ben zelf een eenvoudige vrouw, ik heb twee kinderen gebaard, ik ben partner van een man, hij heet Frank, hij is de vader van mijn kinderen. Saai he… De archeoloog was trouwens wel een man, een duiker. De rest verzin ik gewoon. Lieve groet, Antonia.
Mien · 15 september 2016 op 09:20
Alles mag wat mij betreft gebruikt worden ter inspiratie van schrijven. Dus slecht? Nee!
Met ‘haar of zijn’ duid ik op de onzijdigheid van Wicki. De onzijdigheid van dit stripfiguur, zoals deze op mij overkomt. Bij barbie is dit wel duidelijk. Vrouwelijkheid ten top. 😉
P.s.: Heb het even uitgezocht. Wickie is een zoon van. Dus een jongen. Misverstand opgelost.
Antonia · 15 september 2016 op 09:42
Super bedankt Mien… ik veranderde mijn Barbiepoppen vroeger in stoere, kortgeknipte vrouwen. Vikingen vond ik raar, vooral vanwege hun hoofddeksels. Archeologie heb ik altijd interessant gevonden. Ik verdiep me o.a. in de vondsten rondom zeegodin Nehalennia. Groeten van Antonia.
StreekSteek · 15 september 2016 op 10:41
Ik vind de sfeer van het verhaal echt heel goed. Ik weet niet of een kind het woord “buste” zou gebruiken (ik heb de betekenis ervan opgezocht en weet dus waar ze het over heeft…). En trek je van dat gepalaver over grof, netjes of onduidelijk niets aan. Dit is een verhaal op gevoel; is niets mis mee.
Antonia · 15 september 2016 op 14:18
Bedankt StreekSteek! Er is mij medegedeeld (via persoonlijke berichten) dat ik erg veel columns inlever en dat ik misschien wel denk, dat ik goed bezig ben – omdat de reacties zeer mild genoemd werden op mijn schrijfwerk – maar dat hoeft niet zo te zijn. Dat vond ik natuurlijk niet zo’n fijn bericht. Ik trek me dit zeker aan en ik zal dan ook extra tijd nemen om een kwalitatief goede tekst aan te leveren, die deze website waardig is. Ik blijf jullie teksten wel met belangstelling volgen! Hartelijks, A.
Arta · 25 september 2016 op 22:48
Hë, bah! Ik houd niet van PBkritieken en zeker niet van onderbuikgeprik over dat publiek gegeven feedback niet oprecht zou zijn. Mijns inziens krijg je op CX zeer eerlijke kritieken.
IPersoonlijk vind ik het jammer dat jij je dat laffe PBgestook zo aantrekt.
Je bent een goed schrijfster, een aanwinst voor CX en absoluut welkom om meer dan één stuk per maand in te zenden. Niet meer dan twee stukken op de hoofdpagina was de regel. toch?
StreekSteek · 15 september 2016 op 15:19
Wat heb je nou aan zo’n reactie? Niets van aantrekken en gewoon doorgaan. Jouw columns overstijgen het gemiddelde niveau ruimschoots en als er eens opmerkingen zijn dan is dat toch prima? Zo leer je steeds bij.
Zeeuwse Draak · 15 september 2016 op 16:39
Ja, StreekSteek, ik ben gekomen hier om ervan te leren, je hebt volkomen gelijk. Ik ben een schrijfdier, vanaf nu een Zeeuwse Draak. Ik zal elk begin van de nieuwe maand een verse column schrijven en ik hoop, dat ik kan voldoen aan het niveau. Ik lees de teksten hier gretig en leergierig. Super bedankt!
NicoleS · 15 september 2016 op 15:25
Je schrijft naar mijn idee prima Antonia. Gewoon doorgaan. Schrijven is leuk! 2 columns per week en je gaat als een zonnetje?
Zeeuwse Draak · 15 september 2016 op 16:41
Lieve NicoleS, ik geniet erg van jouw teksten en ook van andere teksten hier op Column X. Ik ga door als ‘Zeeuwse Draak’ en ik zal elk begin van de nieuwe maand een verse column inleveren ter beoordeling. Ik kom hier inderdaad om te leren. Het is voor mij ook eventjes wennen. Heel erg bedankt voor je support X.
van Gellekom · 15 september 2016 op 16:19
Niks mis met je column. Gewoon prima geschreven. Mijn advies, voor wat hij waard is; schrijf dwars door alle kritieken heen en schrijf zoals je schrijft en vooral zoals JIJ wilt. Zoals Streek zegt. Je schrijft hier op gevoel en daar mankeert niets aan
Zeeuwse Draak · 15 september 2016 op 16:43
Beste Van Gellekom, dat beschouw ik als een groot compliment. Ik ben hier gekomen om ervan te leren en ik kan zeker van je teksten en commentaren leren, super bedankt! Ik ga door als ‘Zeeuwse Draak’ en ik zal elk begin van de nieuwe maand een column ter beoordeling inleveren op Column X. Ik moet wennen aan de mores en de mensen en dat is volgens mij wederzijds. Heel erg bedankt voor je support. Antonia.
Zeeuwse Draak · 15 september 2016 op 16:46
Het verhaaltje Karpuin dat voor morgen staat gepland mogen jullie gerust negeren of deleten hoor. Vanaf 1 oktober zal ik alleen nog maar teksten inleveren, die nog niet eerder (op mijn website of waar dan ook) gepubliceerd zijn. Super bedankt. Ik lees jullie. Liefs, Zeeuwse Draak.