Kussen kijken

Als ik in een weemoedige bui mezelf toesta even kind te zijn (wat tussen ons gezegd redelijk vaak voorkomt, keer ik graag terug naar de episode van rond mijn negende.
Wij woonden toen in een dorp dichtbij Utrecht voor een jaar of twee.
In de kleine halve villa, wit, met een erker waarboven een balkon met rode rozen, heb ik mijn gelukkigste jeugdjaren beleefd. Het huis was gehuurd voor de tijd dat mijn vader in die plaats werkte. Er lag grind rondom en er stonden aalbessenstruiken in de achtertuin. De laan had geen trottoirs , het was een soort zand met van die hele kleine steentjes erin en dan wel weer een soort smalle stoeprand. Het knerpte als je liep en daar kon je bij zingen. Verderop in een donker huis woonde de ‘douarière’, een mysterieuze vrouw met drie grote honden, altijd in het zwart, de honden ook.

In de winter was het soms zo koud in de slaapkamers dat de rijp s’morgens op de dekens lag.
Mijn zusjes en ik bliezen dan nuffig door een klein rolletje papier en zo ‘rookten’ we.
Op de tweede verdieping was een zolderkamer waar we met zijn drieën sliepen.
We lagen vaak we nog lang wakker en ons lievelingsspel was kussen kijken.
Het ging zo : we drukten het gezicht stevig in ons kussen , ogen wijdopen en dan zeiden we tegen elkaar wat we zagen.
‘Jij moet vertellen wat je ziet , Adje’, riepen ze dan algauw tegen mij. En ik begon en zoog verhalen uit mijn toen al vruchtbare duim. Dat kon lang duren, want als het even stil was , klonk het : ’Doorgaan, doorgaan!’ en ik zoog dan maar door tot we in slaap vielen.

Het was ook in die tijd dat ik een hartsvriendin had die net als ik ‘kluizenares’ wilde worden. In een boom zouden we gaan wonen. We zijn nog samen naar de pastoor geweest om ons alvast op te geven en die man lachte niet, maar zei met een doodernstig gezicht :’ Jullie zijn nog een beetje jong, kom maar terug als je twintig bent’. Teleurgesteld dropen we af en deden de volgende dag steentjes in onze schoenen en haalden het beleg van ons brood.
Na twee dagen besloten we toch maar filmster te worden.

Als mijn vriendinnetje goedgemutst was mocht ik haar beugel even in en haar bril op. Dan was het feest, want ik benijdde haar om die interessante attributen.
We kauwden onderweg naar school altijd op blaadjes van struiken en heggen en ik kan ze nog steeds proeven, tenminste als ik met open ogen in mijn kussen kijk……..