Kuuroord , een ware martelgang!

Ik was echt aan vakantie toe. Mijn houdbaarheidsdatum was bijna verstreken en stress beheerste mijn leven.Mijn overvolle hoofd leek op een dolgedraaide bromtol, dus ik moest er even uit. Maar waar naar toe? SARS weerhield mij een reis te boeken naar een tropisch eiland met wuivende palmen. Mister Bush was nog niet helemaal klaar met zijn eigen ‘prive-oorlogje’ en ik besloot dus me te laten verwennen in ons buurland, één kuuroord met de alom bekende Duitse “Gründlichkeit’.Op de reis er naar toe was ik bezig mijn overvolle hersenen te peinigen met de vraag welke ‘knijp-en kraak ‘zij voor mij in petto zouden hebben. Inmidddels had ik de Nederlandse zonnenstralen achter mij gelaten en eindigde ik in een bosrijke omgeving, geplaagd door een regencordon welke de rest van de week zou aanhouden.

Op de plaats van bestemming zag ik een immens kasteel, omgeven door oeroude eiken. De buitenkant was net een plaatje uit een sprookjesboek, maar de rest voldeed uitstekend aan de maatstaven van onze 21ste eeuw. Vroeg uit de veren was hier het motto. Na een karig ontbijt werd ik gedirigeerd naar het zwembad om een paar stevige rondjes te trekken. Daarna was aqua-jogging het thema. God, het was 9.30 uur en ik was al doodmoe. Dit was geen vakantie, maar een absoluut wurgcontract. Stevige, oudere dames een heren met en gemiddelde leeftijd van 60 plus, stonden als marionetten gereed, in afwachting van de instructeur. Als een vreemde eend in de bijt hoopte ik in stilte dat een goed geproportioneerde, één en al spiermassa en glimmend als een omgevallen fles olijfolie, de arena zou betreden. U kent hem vast wel van de reklamespot ‘ Als hij maar ijs- en ijs koud is ‘. Vergissing, een klein mieserig Göbels-achtig mannetje verscheen, geen spiermassa, glimmen deed hij ook niet en mijn droom van de reklame Jamaicaan viel pardoes in duigen. Mijn ogen sluitend voor deze desillussie probeerde ik mijn oefeningen uit te voeren. Blijkbaar niet naar de zin van de imïtatie -Göbels en hij maande mij tot oplettendheid. Zijn schelle stem klonk nog uren door mijn geluidsbarrïere. Daarna werd ik letterlijk en figuurlijk afgevoerd naar de sportmassage.In mijn veel te grote badjas wachtte ik op de in aantocht zijnde sportmasseur.

’s Morgens in alle God’s vroegte had ik hem zien lopen, groot, flink gspierd en een gulle glimlach. Misschien had ik deze keer geluk? Ondertussen probeerde ik stiekem iets aan mijn nicotineverslaving te doen, maar werd onmiddellijk afgestraft door een van volume overlopende Duitse tante die mij bestraffend toesprak; ‘ Hier wirt nicht geraucht’.

“Sportmassage’, vroeg ze tevens met een zware donderende stem. Ik knikte en dacht, weer niks, weg mooie sportmasseur. Dit was absoluut een wraakactie. In Eva’s costuum vleidde ik mij op de bank, onder toeziend oog van de wraaklustige masseuse en onderging een ware middeleeuwse marteling. Wellicht wilde zij mij straffen voor mijn verboden sigaretje. In mijn gedachten was het ‘ ijs-en ijs koud’ en ik probeerde mij voor te stellen hoe mijn reklame Jamaicaan dit had opgelost.

‘ Geen illussie’s meer vakantieganger’, dacht ik, denk aan je houdbaarheidsdatum. Na deze kwelling moest ik opnieuw een paar baantjes trekken in het zwembad waar een temperatuur van 32 graden mij het gevoel gaf in warme soep te zwemmen. Hoe was ik toch op het krankzinnige idee gekomen mij vrijwillig zo te laten martelen. Saunatijd; op naar de kleedkamers, nou ja liever gezegd uitkleedkamers en gemengd, dus van enige privacy was geen sprake.Ik ontwikkelde ter plekke een Margarita-syndroom en speurde naar verborgen camera’s. Een enigszins corpulente dame stapte binnen en vroeg mij pinnig waarom er geen aparte kleedhokjes waren. Zij stond op privacy. Zo dacht ik, die krijgt van mij 100 punten! Snippig vroeg ze mij op te schieten zodat zij zich in alle privacy kon uitkleden voor de sauna. Ik verheugde mij al haar binnen te zien komen in al haar naaktheid. Ik zocht een goed plekje in de sauna om dit schouwspel vooral niet te missen. Twee corpulente, aardig op leeftijd zijnde heren met aandelen bij bierbrouwer Bitburger, zaten loge. Oud belegen macho’s die alle binnenkomers nauwlettend observeerden en van het nodige commentaar voorzagen, hadden de middag van hun leven. Ik kreeg het inmiddels stikbenauwd en keek op de klok die maar langzaam tikte.

Eindelijk was het zover en ik verruilde deze martelkamer voor een verlossende douche. Hier waren een aantal heren van reeds hoge leeftijd aan het douchen en voerden een luidruchtig gesprek over hun edele delen. Ik gunde mij een blik in hun richting en constateerde dat deze al een behoorlijke ouderdom hadden bereikt. ‘ Mannen, ‘ dacht ik, het zijn en blijven macho’s ook al was hun houdbaarheidsdatum reeds lang vervallen. Op naar de volgende marteling. Ingepakt in een poel van donkere modder, waar onze MKZ-varkentjes jaloers op waren geweest; afgedekt met plastic, voelde ik met net een fricandeltje-oorlog. Deze rituelen herhaalden zich en ondertussen bekroop mij het gevoel dat ik zes jassen had uitgedaan. Maar mijn geest en lichaam waren verlost van stress en ik kreeg een nieuwe datum van houdbaarheid.

Ondertussen bleef het stortregenen en ik vermaakte mij dagelijks na al die inspanningen in de aanwezige ‘ Bierstube’, waar vrolijkheid en dorst hoogtij vierden. De door mij ingenomen alkohol en nicotine stoomde ik er de volgende dag gewoon weer uit. Het was een enerverende week en de laatste dag scheen de zon uit alle hoeken en gaten waarbij ik alle knijp- en kraak oefeningen vergat en besloot deze dag door te brengen op het terras, vergezeld door een groot stuk taart met cappucino- een rustige hartslag, een leeg hoofd, geen stress meer – en liet de zonnenstralen prikkelen op mijn huid. Ik sloot mijn ogen en waande mij op een suptropisch eiland met wuivende palmen in gezelschap van mijn reklame Jamaicaan.
Dat was pas vakantie!