[i]Kwaliteit van leven[/i], wat houdt dat eigenlijk in? Met deze vraag word ik geconfronteerd sinds ik de mantelzorg voor mijn oude vadertje op me heb genomen.
Het valt niet mee voor hem om op zijn 87ste zijn hele leven om te gooien nu mijn moeder er niet meer is. Dapper slaat hij zich erdoorheen, maar toch zie ik steeds vaker stille tranen in zijn ogen. Zijn leven is voor zijn gevoel afgerond nu zij er niet meer is en hij vraagt zich af wat hij hier nog doet in het ondermaanse en waarom hij iedereen van zijn generatie overleeft. Zijn gevecht tegen het gemis en de eenzaamheid kan ik niet verlichten. Dat doet pijn. Telkens als ik bij hem wegga en hem alleen achterlaat, knaagt een gevoel, dat ik nog niet kende en waar ik geen woorden voor heb. Hij is zo kwetsbaar en lijkt met de dag doorzichtiger te worden. Zijn handen worden perkament en hij zei me een paar dagen geleden: “Ik begin de handen van een dode man te krijgen.” En ja, dat is zo. Zoals ik de handen van mijn moeder gevouwen heb in de kist, zal ik deze handen ook vouwen en de kou van de dood tot me door moeten laten dringen.
Straks, als hij er niet meer is.
Die handen… Steeds vaker houd ik ze even vast en streel ze.
Nu ze nog warm zijn.
Buiten al de zorg en het geregel om zijn leventje zo goed mogelijk door te laten gaan, probeer ik hem [i]kwaliteit van leven[/i] te bieden. Wat dat dan ook moge zijn.
Bloemen in de tuin en in huis, waar hij zo van houdt.
Elke week haal ik hem donderdags en zondags op om er even uit te zijn.
Hij was zijn huis nooit uit te branden, maar nu wil hij wel.
Gesteven en gestreken staat hij me dan op te wachten. Altijd om door een ringetje te halen. De thuiszorg is er maar druk mee om de passende stropdas of het juiste overhemd te zoeken. Hij wil er netjes uitzien als hij met me uitgaat.
Dat is een stukje [i]kwaliteit van leven[/i] voor hem.
Het gemakkelijkst zou zijn, als hij met de rollator of in rolstoel mee wil en dat hebben een aantal keren gedaan, omdat hij toen niet anders kon. Hij merkte al gauw, dat mensen hem dan betuttelen of over zijn hoofd heen mij aanspreken in plaats van hem. Dus hij oefent zich suf en gaat wonderwel steeds beter lopen. Met wandelstok en aan mijn arm recht hij dan zijn rug en zo sukkelen we samen overal heen.
[i]Kwaliteit van leven[/i] voor hem.
Hij kijkt telkens weer uit naar onze tripjes. Soms een terrasje, soms een cafeetje en sinds kort bezoeken we familieleden die hij lang niet heeft gezien. Het is soms een hele puzzeltocht ze op te sporen, maar tot nu toe is het steeds gelukt. Bovendien begint het zich rond te spreken, dat ‘oom Herman op toernee’ is en komen de uitnodigingen vanzelf via email bij me binnen.
Zo komen we samen op plaatsen en ontmoeten we mensen, met wie hij kennelijk iets deelt, want overal is hij welkom. Er gaat een wereld voor me open. Ik ben zijn dochter en word daarom ook overal met open armen binnengehaald. Ik geniet omdat ik hem zie genieten en andersom.
[i]Kwaliteit van leven.[/i]
Maar telkens als ik hem thuisbreng en hem alleen achter moet laten, knaagt dat gevoel, dat ik nog niet kan verwoorden. Ik zie dan zijn stille blik naar de foto van mijn moeder en zijn stille tranen. Ik zie zijn verlangen naar de dood. Ondanks de fijne dag, blijft dat stil verdriet en laat zich op die momenten als ik vetrek aan me zien. Niet opvallend, hij doet immers zijn best, maar mijn ogen zien nu eenmaal dieper dan de oppervlakte.
Ik kan hem zijn eenzaamheid en gemis niet afnemen. Dat mag ook niet. Dat is zijn eigen stukje in zijn levensverhaal. Het enige wat ik kan doen, is zijn laatste dagen wat kleur geven. En dat is voor hem net dat beetje extra, dat zijn leven nog zin geeft.
Tenminste, dat hoop ik.
Deze fase in mijn leven met de keuze die ik maakte om de mantelzorg voor mijn vader op me te nemen, vraagt veel, maar geeft mij ook een stukje kwaliteit, waarvan ik niet vermoed had dat het me zo rijk zou maken.
13 reacties
Outsider · 15 mei 2006 op 07:29
[quote]Dapper slaat hij zich erdoorheen, maar toch zie ik steeds vaker stille tranen in zijn ogen. [/quote]
Ik vind dat ‘stille tranen’ niet zo mooi. Beter zou volgens mij zijn, bijvoorbeeld: Dapper probeert hij zijn tranen te verbergen, maar toch zie ik steeds vaker het stille verdriet in zijn ogen.
Anne · 15 mei 2006 op 08:31
Mooi dat je vader niet bitter is geworden. Mooi dat jullie overal zo welkom zijn, op toernee.
Mooi stukje.
Anne
Mosje · 15 mei 2006 op 08:50
Heel mooi geschreven stukje weer Ma3.
Overigens, als er verkiezingen zouden worden gehouden voor het lelijkste woord van het jaar, dan zou wat mij betreft “mantelzorg” mogen winnen. Als ik dat woord lees denk ik aan mijn moeder die zorgvuldig haar jas tussen de mottenballen hangt.
Li · 15 mei 2006 op 09:26
Mooi ingetogen geschreven column die aankomt als een mokerslag. De stille tranen, ik ken ze maar al te goed. De machteloosheid en de liefde van een zorgdochter die blij is dat hij/zij er nog is maar daar ook de eindigheid van in ziet. Het rotgevoel om je vader/moeder alleen achter te laten in de stille kamer waarin de klok tikt als een tijdbom . Het verhaal is zo ontzettend herkenbaar.
Ik pink een traantje weg en omhels je van afstand.
Liefs van Li
wendy77 · 15 mei 2006 op 09:28
Mooi Ma3, vooral de voorlaatste alinea vind ik erg ‘pakkend’.
WritersBlocq · 15 mei 2006 op 10:20
Kippenvel, overal, alweer.
Die pappa’s, tja, die weten wat. En toch… toch is het ook mooi. Door dit mee te maken zie je zoveel dingen die je anders niet had gezien. Ik pink ook een traan weg.
Dikke knuffel, Pauline.
KingArthur · 15 mei 2006 op 11:56
[quote]Het enige wat ik kan doen, is zijn laatste dagen wat kleur geven. En dat is voor hem net dat beetje extra, dat zijn leven nog zin geeft. Tenminste, dat hoop ik.[/quote]
…Dat mag je rustig zeker weten. Petje af Ma3 en gevoelig en mooi beschreven.
senahponex · 15 mei 2006 op 12:22
Heel mooi
Dees · 15 mei 2006 op 14:19
Intens opgeschreven. Je lijkt vast veel op je vader (qua doorzettingsvermogen) :kiss:
champagne · 16 mei 2006 op 01:05
Kippevel Ma3anne. Mooi geschreven.
Mup · 16 mei 2006 op 14:30
[quote]Deze fase in mijn leven met de keuze die ik maakte om de mantelzorg voor mijn vader op me te nemen, vraagt veel, maar geeft mij ook een stukje kwaliteit, waarvan ik niet vermoed had dat het me zo rijk zou maken.[/quote]
Echte rijkdom, Ma3, en inderdaad, die kost wat.
Groet Mup.
Peer · 16 mei 2006 op 22:36
Mooi en warm beschreven. Mooi ook dat je op het laatst toch nog een onbekend deel van iemands leven ontdekt. Iemand die je toch verwacht goed te kennen.
KawaSutra · 19 mei 2006 op 15:14
Mooi en gevoelig geschreven. Haalt best wel weer wat bij mij naar boven. Vooral het gemis en de herinnering aan een vader die ook in zijn laatste jaren nog verraste met zijn mildheid.
Dank je Ma3.