Het enige dat ik vroeg was: “En wat doen jullie zoal?”
Een open vraag die mijn interesse impliceert naar het wel en wee van de dagelijkse beslommeringen van mijn gesprekspartners in deze.
Daar was geen woord chinees aan. Wel dus.
In recordtempo lagen er zes kaartjes op tafel. “Leuk, kwartetten”, dacht ik nog.
Ik wilde mijn eerste setje al bij elkaar grappen. “Mag ik uit de categorie ‘merg en been’, Palestijns jongetje op landmijn?” Nee, het was serieus. Het uitwisselen van visitekaartjes was een serieuze aangelegenheid. Mijn oma had een rits foto’s van haar kleinkinderen. Dit clubje Homo Erecta volstond met een stapeltje hard papier voorzien van een logootje.
Ik voelde mij als het kind uit de buurt zonder step dat er niet bij hoorde.
Ìk had namelijk geen flitsend mapje met kaartjes. Ìk hoorde er dus niet bij.
Misschien had men mijn vraag niet begrepen? Hadden ze in plaats van, “wat doen jullie” verstaan: “Hebben jullie toevalligerwijs een kaartje van 91 x 55 mm met daarop je naam, adres, telefoonnummer, e-mailadres en functie van je werk bij je?

Welluidende titels vlogen mij om de oren. De doctorandae en ingenieurs waren geen uitzondering. De kracht van een kaartje zat hem ook in de uitstraling, de dikte van het papier en het speciaal door een reclamebureau ontworpen lettertype, wist men mij te vertellen. “Vanzelfsprekend moet je functie in het Engels staan afgedrukt.”
Want? Legt een Fastfood Floormanager Assistant veel meer gewicht in de schaal dan wanneer je zegt dat je het hulpje van de baas van de poetsploeg in opleiding bent?

Die gedachte maakte zich tevens meester over mijn mond. Ach. Het zou meer een recalcitrante- dan een oprecht gemeende kanttekening zijn geweest over die idiote kantoorkartonnetjes, dat aftrekbaar papieren strooigoed.
Times New Roman Triestheid, dat is het! Een laatste stuiptrekking van de yuppen ratrace van de jaren tachtig. Walgelijk!

U begrijpt, inmiddels heb ik die triestheid ook maar aangeschaft.
Ik laat geen gelegenheid meer onbenut om te pas en te onpas met mijn azuurblauwe kaartjes te strooien.
‘Waarheen, waarvoor’, staat er ter overpeinzing op. Werkt ook prima bij begrafenissen en crematies. Keurig gevolgd door mijn e-mailadres en gsm-nummer.
Helemaal onderaan heb ik in kleine, dikgedrukte, lettertjes nog één regeltje geplaatst:

Gaan we nu dan kwartetten?

Categorieën: Algemeen

15 reacties

Mosje · 11 juli 2004 op 13:42

[b][color=0000FF]Drs. Mosje[/color][/b]
[i]doggy manager[/i]
Email: drs.mosje@intermetzo.com

Alsjeblieft Martijn.
En mag ik dan van jou van de CX-meetingbezoekers: de worstenbrader?

😛

R@@F · 11 juli 2004 op 15:08

[url=http://www.bullshitjob.com/titles.html]Misschien is dit een uitkomst?[/url]

Topper weer!!

[b]R@@F[/b]
[b]C.T.D[/b]
[i]Crash Test Dummy[/i]

Tasz · 11 juli 2004 op 15:13

Jaah, superleuk. Aan de andere kant heb ik nooit zo van kwartetten gehouden… misschien daarom ook niet zo van visitekaartjes… oh nee het moest in het engels. Van businesscards dus…

Leuke column!

Cheers
Tasz

pepe · 11 juli 2004 op 18:20

[quote]Ik laat geen gelegenheid meer onbenut om te pas en te onpas met mijn azuurblauwe kaartjes te strooien.[/quote]

Heb ik iets gemist? Ik zag speklapjes en hamburgers in bruine ogen.

Erg leuk geschreven.

Anneroos · 11 juli 2004 op 19:15

[quote]“Vanzelfsprekend moet je functie in het Engels staan afgedrukt.”[/quote]

Grappig dat zelfs in oer Hollandse bedrijven die regel schijnt te bestaan. Vraag mij alleen af wat een bollenpeller op zijn kaartje moet zetten 🙂

Martijn · 12 juli 2004 op 06:01

Ai, mijn voorgenomen werkzaamheden in de agrarische sector
stel ik dan toch maar even uit.
Mijn vrije vertaling komt uit bij iets met [i]balls[/i] en [i]scrapen[/i]

*Slik*:-o

Groet Martijn 😀

Ma3anne · 12 juli 2004 op 10:17

Mooi beschreven! Sinds ik mijn business heb, nu een maand of vier heb ik al heel wat kwartetspellen verzameld tegen wil en dank.

Zelf heb ik kleine stickertjes laten maken die ik op iemands neus of hand plak als ze mijn gegevens willen. 🙂

pleuro · 12 juli 2004 op 14:17

[b][size=medium][color=FF66FF][font=Verdana]Pleurolicious[/font][/color][/size][/b]
[i][size=xx-small][font=Verdana]Moeder van Jan[/font][/size][/i]

Zooooo en nu nog even een kaartje terug scoren!

Hij is weer leuk Martijn.. net zo leuk als die vent die het schreef 😀 😀 Maar als ik het nog één keer merk dat je [b]Mijn Jan [/b] voor de wielen van een auto legt… dan… dan…dan… hmzz vind ik je nog steeds leuk geloof ik 😕

Loedertje · 12 juli 2004 op 18:04

Je eindalinea is weer sterk as usual.
Heerlijk hoe jij alles analyseert.

Doei Loedertje

Louise · 12 juli 2004 op 19:26

Joh, waarom grabbel je niet gewoon in een stapel pokémonkaartjes? Ruilhandel genoeg. Je kunt er allerlei spelletjes mee doen, er zijn blitse verzamelmapjes voor en Pikachu klinkt toch hartstikke Engels…

Tasz · 12 juli 2004 op 20:16

[quote]Joh, waarom grabbel je niet gewoon in een stapel pokémonkaartjes? Ruilhandel genoeg. [/quote]

Daarbij is Pokemon hartstikke uit, dus die moet je gratis ergens kunnen krijgen. Mooi meegenomen toch?

Cheers
Tasz 😀

viking · 13 juli 2004 op 11:18

Kwartetten? Wat nou papier? Dat doe je toch met drie vrouwen? 😀

Irma · 13 juli 2004 op 13:19

😀

Heb je voor die tekst op dat kaartje wel toestemming gekregen van Mie Ketelkamp? 😉

Kobus · 14 juli 2004 op 15:25

Leuk beschreven Martijn. Hebben antieke kwartetten ook nog waarde ? Zal ik toch nog eens gaan zoeken in mijn archief van 12 jaar geleden.
Moet nog mappen vol hebben !

Shitonya · 16 juli 2004 op 23:46

Beste column die ik tot nu toe van je gelezen heb, top 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder