Kwartetten

Het enige dat ik vroeg was: “En wat doen jullie zoal?”
Een open vraag die mijn interesse impliceert naar het wel en wee van de dagelijkse beslommeringen van mijn gesprekspartners in deze.
Daar was geen woord chinees aan. Wel dus.
In recordtempo lagen er zes kaartjes op tafel. “Leuk, kwartetten”, dacht ik nog.
Ik wilde mijn eerste setje al bij elkaar grappen. “Mag ik uit de categorie ‘merg en been’, Palestijns jongetje op landmijn?” Nee, het was serieus. Het uitwisselen van visitekaartjes was een serieuze aangelegenheid. Mijn oma had een rits foto’s van haar kleinkinderen. Dit clubje Homo Erecta volstond met een stapeltje hard papier voorzien van een logootje.
Ik voelde mij als het kind uit de buurt zonder step dat er niet bij hoorde.
Ìk had namelijk geen flitsend mapje met kaartjes. Ìk hoorde er dus niet bij.
Misschien had men mijn vraag niet begrepen? Hadden ze in plaats van, “wat doen jullie” verstaan: “Hebben jullie toevalligerwijs een kaartje van 91 x 55 mm met daarop je naam, adres, telefoonnummer, e-mailadres en functie van je werk bij je?

Welluidende titels vlogen mij om de oren. De doctorandae en ingenieurs waren geen uitzondering. De kracht van een kaartje zat hem ook in de uitstraling, de dikte van het papier en het speciaal door een reclamebureau ontworpen lettertype, wist men mij te vertellen. “Vanzelfsprekend moet je functie in het Engels staan afgedrukt.”
Want? Legt een Fastfood Floormanager Assistant veel meer gewicht in de schaal dan wanneer je zegt dat je het hulpje van de baas van de poetsploeg in opleiding bent?

Die gedachte maakte zich tevens meester over mijn mond. Ach. Het zou meer een recalcitrante- dan een oprecht gemeende kanttekening zijn geweest over die idiote kantoorkartonnetjes, dat aftrekbaar papieren strooigoed.
Times New Roman Triestheid, dat is het! Een laatste stuiptrekking van de yuppen ratrace van de jaren tachtig. Walgelijk!

U begrijpt, inmiddels heb ik die triestheid ook maar aangeschaft.
Ik laat geen gelegenheid meer onbenut om te pas en te onpas met mijn azuurblauwe kaartjes te strooien.
‘Waarheen, waarvoor’, staat er ter overpeinzing op. Werkt ook prima bij begrafenissen en crematies. Keurig gevolgd door mijn e-mailadres en gsm-nummer.
Helemaal onderaan heb ik in kleine, dikgedrukte, lettertjes nog één regeltje geplaatst:

Gaan we nu dan kwartetten?