Kwekplekken

Het zal me nooit meer lukken, per trein door Woerden te rijden zonder een vette grijns op mijn gelaat. Want in Woerden begint de victorie. Waarom? De Christen Unie heeft daar in zijn verkiezingsprogramma opgeschreven dat op schoolpleinen zogeheten “kwekplekken” moeten worden ingericht. Dan hoeven kakelende vaders en moeders niet meer op de stoep te staan. Volgens de Christen Unie komt dat de veiligheid ten goede. Graag neem ik wat aanverwante ergernissen op en rond de openbare weg met u door. Ik heb het niet zo op die gristenen, maar eigenlijk vind ik de Christen Unie wel een tamelijk sympathieke partij. Ze zijn een soort links-religieus, net als de Evangelische Volks Partij, die is opgegaan in Groen Links. Beter dan die engerds van de SGP die hel en verdoemenis prediken over iedereen die op zondag niet zit te kwijlen in de kerk. Of die slijmerds van het CDA, die de armen steeds armer maken en dan zeggen dat dat komt door hun “sociale gezicht”. Maar ik zou ook van de Christen Unie willen dat ze zich met wezenlijke zaken bezig gaan houden. Want waar gáát het nou eigenlijk over? Afhaalouders moeten niet op de stoep staan kletsen, want dan staan ze in de weg? Sorry, heren, maar dit gaat echt werkelijk nergens over. Het grootste gevaar zit ‘m trouwens niet in kletsende mensen op de stoep, maar in auto’s die door de buurt rondjes rijden tot de school uit gaat. Zodat het kind warm en droog naar huis kan worden gereden, twee straten verderop. Wat dat betreft ben ik dus meer gecharmeerd van de jaarlijkse actie “op voeten en fietsen naar school”.

Er staan wel storender obstakels dan babbelende ouders op de stoep. In de gemiddelde winkelstraat breek je je nek over allerlei clandestien uitgestalde reclametroep. Iedere middenstander denkt dat de hele stoep van hem is. Reclameborden, kratten met groente en fruit, rekken met kleding. Fatsoenlijk lopen is er niet meer bij.

Of de scootmobiel. Een moordenaar op het trottoir. Onlangs werd op de Albert Cuypmarkt in Amsterdam het winkelend publiek bijna van de sokken gereden door een stumper in zo’n karretje. Hij hoefde niet uit te kijken, vond ‘ie. Hij was immers gehandicapt en verdiende daarom ontzag. Ik heb moeten vechten tegen de verleiding om zijn sleuteltje uit het contactslot te trekken en het in een rioolput te lazeren. Volgende keer moest ik dat maar doen, geloof ik.

Maar laat ik eens eerlijk zijn. Eigenlijk zit ik gewoon een stapel gelegenheidsargumenten bij elkaar te vegen. Want als al die leuke moedertjes op het schoolplein staan, zijn ze voor mij opeens onbereikbaar geworden. Ik mag er niet meer op af. Want ík heb geen kinderen. Ik moet op de stoep blijven…