De ambulancebroeders waren met hem bezig. Ik slenterde door de bejaardenwoning en mijn oog viel op een foto van zijn kleinkinderen: mijn dochtertje van vier met haar jongere broertje op schoot. Het greep me enorm aan, gaf het op de emotie van dat moment.

Nu, drie jaar later, verdelen we zijn spullen. Ik zie dezelfde foto en weer schiet ik vol. Waarom? Mijn kinderen zijn inmiddels twee prachtige volwassen mensen. Wat knijpt desondanks mijn keel dicht? De zichtbare onvoorwaardelijke liefde van de generatie voor mij en na mij? Het besef van de onverbiddelijk verstrijkende tijd? Of toch mijn feilbaarheid?

Meer #BinnenDoorDenkers op https://robertbeernink.nl/sub/binnendoordenker/

Categorieën: Algemeen

Robert

Robert Beernink auteur van verhalen, #binnendoordenkers en lichtgedichten. Zijn motto: elk verhaal is waar, elke waarheid slechts geloof.

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder