Kwetsbare hoofdzaken

De lucht boven het wegdek trilt zachtjes in een poging de zinderende hitte, die door de dunne zooltjes van mijn slippers dringt, af te voeren. Had mijn hoofd ook maar zo’n systeem om mijn hersenen te koelen, zodat iedereen weet, wanneer het trilt rond mijn hoofd, dat mijn brein weer eens oververhit is. Wat zou dat mijn leven gemakkelijk maken!

Ik stel me mijn hoofd altijd voor als een ouderwetse secretaire, met krakende deurtjes, verschillende maten laatjes, openbare plankjes, stiekeme vakjes en een halfrond rol-sluit-systeem. Vaak merk ik bij anderen dat hun secretaire keurig in de lak staat en gebruikt wordt zoals ervan verwacht wordt. De mijne is echter een horrorvariant.

De buitenkant ziet er zó ongeschuurd en ongelakt uit dat ik het eigenlijk het liefst gesloten laat, uit angst voor splinters. Soms heb ik toch echt iets nodig, dus pak ik de twee knoppen van het rolsysteem stevig vast en schuif het met kracht omhoog om mijn schatten bloot te leggen. Elke keer schrik ik weer van de wanorde in mijn hoofd. Duizenden feiten, herinneringen, beelden en woorden liggen opgestapeld op wankele stapels. Voorzichtig ga ik op zoek naar wat ik nodig heb.

Oja, die vakantie in Milaan,
Mijn eerste tekening van een geit,
Het recept voor ons familiegerecht ‘Filosoof’,
De demografische gegevens van Column X,
De eerste stapjes van mijn oudste,
Dat stuk dat ik ooit schreef over de Sint Jan…
Kom op, waar ligt de informatie van gisteren?

Iets minder voorzichtig zoek ik verder, open ‘oude liefdes-laatjes’, doorzoek ‘werk-plankjes’, ga uiteindelijk zelfs de stiekeme stekjes uitpluizen, -Daar heb ik toch al jaren niets meer verstopt?– maar ook daar vind ik niet wat ik nodig heb.

De inhoud van de laatjes puilt eruit, valt op stapeltjes op plankjes, die op hun beurt weer omvallen. De stiekeme info valt open en bloot op een ‘werk-plank’, Het wachtwoord van mijn laptop is achter een stiekem vak gedwarreld. Ik kan er echt niet meer bij. Lichte wanhoop begint toe te slaan.

De Utrechtse Dom is toch de hoogste toren van Nederland? Maar toen de spits van de toren van Zaltbommel er nog op zat, was die het hoogst?
Mijn eerste pincode was 5469?
De oudste dochter van mijn betovergrootoma is 96 geworden?
Morgenochtend om half elf heb ik een overleg? Of half twaalf? Of half tien?
Verdomme, klotekast!

Met een ruk probeer ik het ding weer te sluiten, prop alles terug wat eruit puilt, en probeer het nog eens. Piepend en krakend valt het rolding, dat ik eigenlijk bij anderen heel charmevol vind, in het slot.

Waarom wilde ik eigenlijk weten wat ik gisteren gegeten heb?
Twee handen reiken naar de splinterknoppen van mijn secretaire…