Laat mij zijn

Laat me gewoon zijn,
stralend met de opkomst,
en getormenteerd met het vallen van het gordijn.

Laat mij waaien,
en laat mij razen.
Laat mij vallen met het blad,
opdat jij mijn passie niet vergat. Molestreren, structureren,
bloeien en tot as vergaan.
Alle gezichten zijn samen één,
die mij in het donker laten staan.

Onderzoekend, struikelend,
vallend over de doornen.
Aan de wetten van de natuur,
mag ik niet tornen,
maar met mijn wilskracht,
maak ik er een nieuwe wet bij.

Water bij de wijn,
samen zullen wij zijn.
De donk’re en de lichte kant,
in het leven,
wegstuivend met het zand.

Maar laat me gewoon zijn,
stralend met de opkomst,
en gebroken met het vallen van het gordijn.