laatste heldere kijk voor de afgrond

Ik ben 15 jaar en toch weet ik nu al dat mijn leven mislukt is. Toch is alles wat ik tot nu toe deed, belangrijke dingen, gelukt. Nou niet allemaal, ik ben van gymnasium naar havo gegaan, maar nu doe ik toch weer atheneum, dus heb ik het enigszins goed gemaakt. Maar zonder het één niet het ander dus weinig dieptepunten = weinig hoogtepunten. Daar heeft iemand ooit een woord voor bedacht: saai. Maar voor mij is mijn hele leven een dieptepunt (behalve misschien de zorgeloze kindertijd) dus wat voor mij een dieptepunt is, is voor andere misschien gewoon goed. Dus: als ik mijn leven (de laatste 8 jaar) als dieptepunt beschouw, zit er een hele hoge berg aan te komen. Alhoewel mijn leven in andermans ogen misschien helemaal geen dieptepunt is. Dat doet er niet toe.

Om even terug te komen op de eerste regel: ik weet nu al dat ik mislukt ben. Dat komt omdat ik weinig dingen kan die andere mensen niet kunnen. Een slechte start zeg maar. Het enige wat ik ooit dacht te kunnen was schrijven, maar daar begin ik sterk aan te twijfelen. Net op het moment dat ik meer zelfvertrouwen begon te krijgen, wil het niet meer lukken. Nu is de groei dus weer gestopt, nee niet gestopt; mijn zelfvertrouwen-boom is dood aan het gaan. Niet zo gek, want ik kan het echt niet. Vroeger rolde de verhalen er zo uit. Nu niet meer.

Er bestaat zo’n liedje: “…je weet pas wat je mist, als ze er niet is, als ze er niet iiiiiss…”. Als je het een beetje aanpast: “…je weet pas wat je hebt, als je het verloren bent, als je het verloren bent…”. Zo gaat het, echt waar. Je bent ook pas volkomen gelukkig als je er niet bij nadenkt. In de eerste klas bijvoorbeeld, op mijn vorige school, ik besefte in de tweede pas dat ik toen volmaakt gelukkig was. Want toen was ik alles kwijt; in de eerste was ik populair, veel vrienden, veel aanzoeken op stukjes papier. Maar ik besefte niet dat ik alles had. En als je niks meer hebt, besef je dat des te beter. Nu heb ik niks meer; al 3 jaar niet meer. Ik wordt ouder, lelijker (bij normale mensen begint de aftakeling toch pas rond je 30ste?), ongelukkiger, kleiner en ik zonder me zelf steeds meer af. Terwijl mensen alleen gelukkig kunnen worden met andere (bepaalde) mensen. Ik wordt later kluizenaar. Ik zie het al voor me; veel zal er niet veranderen.

Ik was laatst mijn krantenwijk aan het doen; komt er een moeder met kinderwagen voorbij en een paar meter er achter nog zo’n bengel. Dat meisje kijkt me 2 tellen aan en rent daarna heel hard naar haar moeder (“mamaaaa”). Au. Pijnlijk duidelijk. Ik deed nog wel (een poging tot) glimlach. Naja, dan maar geen kleuterleidster.

Vroeger wilde ik timmerman worden (of timmervrouw in mijn geval). Maar dat was omdat mijn buurmeisje dat ook wilde (en zij wilde dat dan weer omdat haar vader timmerman is). Toen wilde ik archeoloog worden, want ik ben altijd vreselijk nieuwsgierig. Toch ben ik nooit serieus van plan geweest archeoloog te worden, ik vond het wel leuk, maar die studie pfff. Alleen van de gedachte werd ik al moe. Daarna wilde ik recensent/columnist/ journalist worden. Maar dat is nu ook weer een beetje over, omdat ik er achter ben gekomen dat ik helemaal niet zo goed kan schrijven als ik oorspronkelijk dacht. Nu wil ik dus schrijver worden. Echt iets voor mij. M’n hele leven van een uitkering leven en op een zolderkamertje (met maanden huur-achterstand) mislukte romans schrijven. Totaal afgezonderd van de buitenwereld en als je buitenkomt is het om naar de kroeg te gaan. Lijkt me geweldig om me daar te bezatten over mijn mislukte leven. Je stuurt wel eens wat naar een uitgever op (ooit moet het toch lukken), maar je krijgt ze altijd weer terug (….“geachte mevrouw, het spijt ons vreselijk maar uw roman is niet helemaal wat wij in gedachten hadden. Met vriendelijke groet…..”).

Zo zal mijn leven er uit zien. Mijn grootse plannen (wereldreis ed.) zal ik nooit uitvoeren. Ik zal rechten gaan studeren, omdat ik niet zal weten wat ik anders moet kiezen. En daarna zal ik halverwege toch stoppen met mijn studie, omdat blijkt dat ik er niet in geïnteresseerd ben. Zo zal het gaan. Ik weet het al; ik zal me voornemen om er iets aan te doen, maar dat zal ik toch niet doen. Morgen, morgen begin ik.

[size=x-small][color=000099][font=Arial]Ps kraak het alsjeblieft af, ben niet aardig voor me omdat ik jong/nieuw ben…Ik weet zelf ook dat deze niet goed is (vorige was ook niet geweldig), hij was in eerste instantie ook niet als column bedoeld. (ik was gewoon chagrijnig :-D)[/font][/color][/size]