Humoristische prikkels activeren onder meer gebieden in de ventromediale prefrontale cortex’, aldus Meneer Wiki. Wat moet ik daar in vredesnaam mee? Van zo’n uitleg word ik op slag ernstig en durf zeker drie dagen of langer niet meer te lachen. Het is net als wanneer zoenen medisch fysiologisch uit de doeken wordt gedaan. Er ontstaat spontaan een wekenlange, wat zeg ik, een maandenlange afkeer. Grappig is het wel weer om te lezen dat lachen bij mensen meestal blijdschap betekent. Terwijl bij dieren, daarentegen, het tonen van de tanden vaak een dreiging is. Dat brengt mij op het idee, voortaan niet meer te lachen in het bijzijn van huisdieren. Levensgevaarlijk! Maar mijn tanden laten zien aan iemand op wie ik kwaad ben, ga ik beslist eens proberen. Al loop ik een grote kans dat meteen de G.G.D. wordt gewaarschuwd.

Maar de slappe lach, daar wil ik het eigenlijk over hebben, dat vreemde fenomeen, dat je kan overvallen op de meest ongelegen momenten. Misschien juist dan. Zodat je het Spaans benauwd krijgt in situaties waarvan je soms totaal niet snapt waarom je er zo onbedwingbaar om moet lachen. En ophouden lukt al helemaal niet, hoe je het ook probeert. Al je spieren worden slap en je maakt de meest idiote bewegingen en hikgeluiden. De tranen lopen zelfs je ogen uit. Als je tracht het in te houden ga je helemaal trillen. Een soort lekker rot gevoel, zoiets als heimwee.

Het is op zich niet aan leeftijd gebonden. Wel ’lijden’ puberale meisjes er vaak extreem aan. In hele groepen kun je die soms in een deuk zien liggen om niks.
Ik denk dat je wel met meerderen moet zijn, al weet ik dat niet zeker. Ik heb het in elk geval nooit in mijn eentje ervaren. Vaak ben ik wel ongewild de aanstichtster geweest. Geweldig aanstekelijk werkt het, trouwens ook, onweerstaanbaar. Je voelt het aankomen: een soort trilling die ontstaat ergens in je buik en zich steeds verder uitbreidt. Maar tegenhouden, nee, vergeet het maar. Het volgt absoluut zijn eigen weg. Gezond schijnt het ook te zijn. Ontspannend. Er bestaan zelfs lachtherapieën.

Meteen krijg ik dat concert in Frankrijk voor ogen, van heel wat jaren geleden. Echtgenoot en ik zaten in een benauwd vol zaaltje ergens in een duffe provinciestad te luisteren naar een geweldig goede klarinettist. Gewoon aandachtig en in volle ernst, tot ik opeens het lage kruis van de man zijn broek zag bewegen door zijn bevlogen spelbewegingen. Oh, God, ik voelde de bekende borreling al opkomen. Probeerde niet te kijken. Aan iets vreselijks te denken. Maar er was geen houden aan. Mijn maag en buik begonnen al te schudden. Ik maakte er eerst nog een soort hoest van. Maar de ramp voltrok zich volledig: echtgenoot keek opzij met waarschuwende blik. Dat had hij niet moeten doen. Hij begon meteen ook.

In de pauze zijn we naar buiten gevlucht. Het duurde zeker een kwartier voor we zelfs maar in staat waren om te fietsen. We stonden daar helemaal slap tegen dat gebouwtje geleund. En die nacht begon ik steeds weer, als ik er maar aan dacht. Ja, Zelfs nu nog…

Slappe lach, een mysterie?


pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

13 reacties

lisa-marie · 20 november 2008 op 19:17

De slappe lach is een heerlijk mysterie die mij ook geregeld overkomt. En daar geniet ik dan met volle teugen van.
Ook van de herinnering aan sommige gevallen waar je dan aan terug denkt en weer om kan lachen.
Het is weer een column waar ik van geniet met een lach rond mijn mond. 😀

SIMBA · 20 november 2008 op 19:25

Lachen is héérlijk!

klapdoos · 20 november 2008 op 19:30

Een dag niet gelachen een dag niet geleefd, ons credo in de familie,. Vandaar dat wij allemaal zulke sterke buikspieren hadden…Een lach is gezonder dan een pilletje en de slappe lach is weer goed voor je gezicht, houd je spieren in balans…Vandaar dat ik nog geen rimpels heb zeker…Gewoon lekker blijven lachen, heerlijk… 😆 😆 😆 😆 😆
groet van leny

Neuskleuter · 20 november 2008 op 22:07

Bewegende kruizen in broeken gedurende een uiterst serieus concert… Ligt dat in de lijn ’tijdens een bruiloft gieren en brullen in kerkbankjes omdat twee mensen achter je met een boekje wapperen om de uitgangsgeuren van een vader naast je weg te krijgen?’ 😀 Ik lachte even mee.

Het is wel grappig om te zien dat je van de wetenschap naar eigen observaties naar een eigen belevenis toeschrijft. De toon heeft naar mijn idee een blog-gevoel, al is het daar weer te goed voor geschreven. Het gevoel komt omdat je bijna overal vragen oproept die je zelf stelt, terwijl het meer een column-invulling is om dat daadwerkelijk in te vullen.

De uitsmijter had ik mooier gevonden als je was gestopt buiten het gebouwtje van het concert. Lekker definitief, hoppa, klaar.

Groeten met een vriendelijke lach!

Ma3anne · 20 november 2008 op 23:07

[quote]Ik denk dat je wel met meerderen moet zijn, al weet ik dat niet zeker.[/quote]

Ik dacht ook altijd, dat de slappe lach enkel mogelijk was met mensen om je heen, maar met de komst van de PC heb ik ondervonden, dat je interactief met geen levend mens om je heen ook helemaal dubbel kunt liggen om niks. Kan o.a. een paar CX-ers met de neus aanwijzen. 😀

WritersBlocq · 21 november 2008 op 00:09

Ja, heerlijk, ik weet ook nog precies de laatste keer dat ik de slappe lach kreeg samen met iemand. Héérlijk!

Dank je wel voor dit stuk, ik moest er om grinniken, maar weet zeker dat ik ook in een kreukel had gelegen als ik erbij was geweest 😆

KawaSutra · 21 november 2008 op 02:05

Zeer aanstekelijk verhaal. En daarom goed geschreven. Dat de slappe lach zeer heilzaam werkt kan ik onderstrepen.

Troy · 21 november 2008 op 04:29

Even een korte anekdote onder het mom van ‘meest genante herinneringen’ ooit.

Je column brengt mij terug naar jaren geleden toen ik met mijn klas de musical Cats op East End in Londen bezocht. Plotseling besloot een van die katten al zingend en dansend het publiek in te gaan. En bij wie besloot hij pal voor te gaan staan? Je raadt het al… Inclusief spotlights en al. Die volgden hem natuurlijk op de voet. En als ik ergens niet tegen kon waren het spotlights en ogen die mij van alle kanten aanstaarden.

En toen begon het. Ik schoot in de lach. Zo erg zelfs dat het leek alsof ik een of andere epileptische aanval kreeg. En hoe meer ik wilde dat het stopte, hoe erger het werd. De kat zong ondertussen onaangedaan verder (een applaus waard), mij recht in de ogen starend. Toen door mijn toedoen uiteindelijk ook klasgenoten achter en naast mij begonnen te proestten dacht ik echt dat ik nooit meer bij zou komen. Nog nooit in mijn leven heb ik zo hard gelachen en mij tegelijkertijd zooo vreselijk geschaamd. Helaas is een mens niet in staat om letterlijk door de grond te zakken 🙄

Ondanks alles blijft dit nog wel steeds een van mijn favouriete herinneringen 😀

arta · 21 november 2008 op 20:32

😆
Gewéldig!
Wat mij betreft is lachen de ultieme probleemoplosser…
Mooi neergezet!

doemaar88 · 22 november 2008 op 09:57

Heerlijk stuk, Pally!
Heb mij er vooral op de middelbare school ook vele malen schuldig aangemaakt. Tot grote ergernis van leraren. En maar doorgaan, tot je bijna stikte 😆

En de laatste keer? Vanochtend nog :hammer:

Dees · 22 november 2008 op 10:46

De echte onbedaarlijke slappe lach heeft volgens mij iets te maken met het willen wegduwen van de prikkel. Het gebeurt bij mij meestal met mensen die ik ken maar ook in publiek. Leuk stukje, over een leuk fenomeen. Slappe lach kan een hele week opvrolijken 😀

pally · 22 november 2008 op 23:41

Erg bedankt voor de reacties!

Neus) jouw bloggevoel over dit stuk begrijp ik niet zo goed. Maar misschien komt dat omdat ik eigenlijk nooit blogs lees.

groet van Pally

DriekOplopers · 23 november 2008 op 12:54

Fijne column, zoals altijd, Pally!

Zelf ooit onbedaarlijk in de lach geschoten bij de tandarts in de stoel, vlak voordat hij iets engs ging doen…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder