Lachen, gieren, brullen

Ja het leven bij ons thuis was best wel vet! Lekker relaxed, echt je van hét. Vroeg uit de veren, op tijd naar bed. Bij ons op het platteland!

Good old “thank God I’m a country boy” John Denver zong zijn eigen versie met verve en hij had gelijk. Het leven bij ons op de boerderij was niet anders en er gebeurde altijd wel iets. De geur van hooi, maïs, mest, vers gemaaid of ingekuild gras, koeiengeloei, het roept nog steeds herinneringen op aan mijn jeugd op de boerderij, een gemengd bedrijf met koeien, varkens en akkerbouw. Kortom voor elk wat wils. Mijn vader maakte om de zoveel tijd een bedrijfstechnische inhaalslag en zo kocht hij eens, samen met de buurman, een gierton. Een gezamenlijke investering want zo’n ding gebruikte je immers toch niet elke dag. Vergeleken bij de huidige giga blubbermonsters die je wel eens voorbij ziet komen, was het een speelgoedtonnetje, maar voor ons was het al heel wat. Eenmaal aangeschaft moest het ding natuurlijk worden uitgeprobeerd en de twee zoons van de buurman, Martien en Piet, zouden dat varkentje wel eens wassen.

Die middag keken mijn broers en ik, zoals zo vaak, vanuit onze keuken door het raam uit over de uitgestrekte weilanden van buurman. Daar kwamen Martien en Piet, met tractor en de nieuwe gierton, het tegenover ons gelegen perceel opgereden. Ze stopten, stapten van de tractor af en liepen samen naar de achterkant van de gierton. Er ontstond een discussie tussen de twee broers over hoe het nu verder moest. Piet bleef achter de ton staan terwijl Martien met veel misbaar terugliep richting tractor. Onderweg kreeg hij het hendel vooraan de ton in de gaten en trok deze zonder enige waarschuwing met een ruk naar beneden. De stinkende smurrie werd met geweld uit de ton geperst en we zagen zijn broer volledig verdwijnen in een zwarte wolk. Vervolgens zagen we vanuit die wolk een tot zwarte Piet getransformeerde buurjongen door het weiland richting boerderij rennen. Het had een scene uit een film van Laurel en Hardy kunnen zijn. Wij lagen in een deuk, en renden daarna om het snelst naar buurman’s huis.

We troffen Piet aan, terwijl hij zich voor een wastafel smurrievrij stond te maken. Hij had juist de ene helft van zijn gezicht zuiver gemaakt, maar de andere helft ging nog verscholen onder een dikke laag drek. Wat zag hij er uit. En stinken! Hij kon er niet echt om lachen, maar tegen de tijd dat wij weer naar huis gingen, zag hij er toch de humor wel van in. Ja, het leven bij ons thuis was best wel vet!