Lentewarmte

Het koude staal van de brievenbus liet kort klepperend een streep langzaam warmer wordend voorjaarszonlicht door. En de post. Meestal was het een telefoonrekening met uitsluitend abonnementskosten of een energierekening met in dit seizoen vooral verbruikskosten. Niemand placht ’s winters de kachel hoger te zetten aangezien de telefoon toch niet overging. Op de deurmat echter trof hij niet een van de hem bekende brieven aan. In plaats daarvan lag er een langwerpige en zandkleurige enveloppe. Alleen zijn voornaam stond vermeld in een sierlijk handschrift. Het kwam niet in hem op om buiten te kijken wie de brief bezorgd had en zou hij dat wel gedaan hebben, dan zou hij niemand gezien hebben. Terug in de keuken opende hij de brief met het heft van een theelepel die hij uit zijn lauwe koffie pakte.

[i]’Goede vriend,

Wie noemt iemand anders nu een goede vriend wanneer hij niet weet wie zij is? Jouw brief uit eenzaamheid heb ik ontvangen en in tegenstelling tot jij mij, ken ik jou als geen ander. Wij hebben elkaar eerder ontmoet, op zo vele manieren ook maar je hebt me niet altijd herkend om wie ik ben en ik…- ik heb je even zo vele malen vergeven. Wrang is het dat vergiffenis juist is wat jou nu al zo lang in de weg heeft gestaan. Of jij vergiffenis liever. Het is een kwaad dat zich in mensen nestelt en hen kouder maakt. Niet tot vergiffenis in staat te zijn vergiftigt een mens uiteindelijk. Het deed mij pijn wanneer ik je zo zag.

Nadat ik je brief ontvangen had is er steeds zoveel geweest wat ik je wilde zeggen. Op momenten heb ik dat ook zeker gedaan maar ik heb in eerlijkheid nooit helemaal zeker geweten of je me ook werkelijk hoorde en verstond. Andere momenten liet ik je lopen in je rondjes, je de tijd gunnend die je nodig had tot het juiste seizoen in je leven aan zou breken. Inmiddels is het lente geworden.

Je zei me in je brief om die te beschouwen als een brief aan iedereen. Ook zei je me hetzelfde te doen wanneer ik zelf die behoefte mocht voelen. Welnu, die behoefte heb ik aldoor gevoeld, gekoesterd zelfs, ik heb er voortdurend aan gedacht. Ja, ik verlangde naar je. Ik heb lang moeten wachten maar nu is het dan eindelijk tijd om dit kwaad te vergelden, te vergelden met warmte. In antwoord op jouw brief aan iedereen is dit niet een brief van zomaar iemand. Het is van iemand die jouw lente wil zijn ter besluit van onze beider winters. Ontmoet mij dinsdag om 17.00 uur in café Het Einde.'[/i]

Niemand las de brief tweemaal. Een vreemde rilling over zijn rug die hem deed huiveren. Geen afzender, geen naam. Iedereen, de brief zou van iedereen kunnen zijn dacht hij. Zijn koffie was koud geworden maar het voelde alsof zijn hart warmer bloed was gaan pompen. Tot in de verste haarvaten baande het een weg door zijn lichaam tot hij zich met zijn hele natuur herinnerde hoe het voelde om lente te kennen. Als het begin waar men van een einde niet wil weten.