Les

U kent hen of een hunner wellicht. Wellicht kent u hem. Hij: stevig gebouwd, goeie kop, een aangename, duidelijke stem en zonder voorstellen herkenbaar. De adviseur; verleider, gastheer en, gewilde, schier onbereikbare vriend. Hij heet welkom. Hij leidt, vleit, begrijpt, dirigeert en komt er nog op terug. Ademloos volgen wij. Geen onvertogen woord. Een enkele stoere poging tot kritische confrontatie of uit de pas lopen wordt glimlachend beoordeeld, te licht bevonden en respectvol weggezet. Hij heerst. Zijn feestje. Hij kent ons, spreekt ons persoonlijk en bij de voornaam aan. Wij voelen ons gevleid, gekend en aanwezig, ons niet bewust van de naambordjes waar met grote blokletters (“graag duidelijk leesbaar alsjeblieft”, knipoog en duim omhoog) de eigen naam probleemloos te lezen valt. Het is het gemak, de vanzelfsprekendheid die imponeert. De confrontatie met het eigen onvermogen. De aantrekkingskracht van het geloof bij het ontbreken van iets van zelfvertrouwen. Houvast. Volgende sheet. Hij zegt dat het complexe kwesties zijn, abstracties, niet voor iedereen toegankelijk. Slechts weinigen worden ingewijd. Bijzonder zijn wij. De groep knikt. Ze is gretig. Ze drinkt koffie, ze luncht, dommelt en ontwaakt. De groep.
Ze luistert. Ze schrijft, schrijft en schrijft. Hij weet, overtuigt en verbindt. Zij knikt en tracht te onthouden. Tevergeefs. Zij poogt maar realiseert zich dat zij zonder steun nooit zal begrijpen. Complexe kwesties zijn het.