“Wat hebben we genoten, hè?”
Zijn handen ontspannen op het stuur. De route bekend terrein. Zijn gedachten bij zijn kleindochter. Ze kijkt opzij en glimlacht.
Die lieve, hem zo vertrouwde lach. Op dat ouder wordende gezicht, wat er in zijn ogen niet minder mooi op is geworden. De tand des tijds handig omzeild.
Plots een klap. Gevolgd door een tweede.
Dan stilte.
IJzingwekkende stilte.
Dood. Ze is dood. Hij ternauwernood. Tien dagen gaan voorbij. Wanneer hij ontwaakt, belemmert de beademing hem te spreken. Zonder te kunnen reageren, moet hij van zijn dochters vernemen dat zijn geliefde reeds is begraven. Een traan rolt richting zijn oor.
De wereld om hem heen verstomt. In een waas ziet hij haar vertrouwde lach.
Waarom?
Dan volgt de diagnose: levenslang. Voor altijd zonder haar en voor altijd verminkt, letterlijk en figuurlijk.
Een baksteen, moedwillig geworpen door iemand, maakte een eind aan haar leven en verwoestte dat van menig ander. Kwajongensstreek of een laffe aanslag?
De regio is ontdaan. Onthutst. Bang.
Het had iedereen kunnen zijn. Autorijden krijgt even een andere lading.
Dichtbij.
Dertig mensen worden door de recherche op de zaak gezet. Krantenartikelen vertellen ons dat de politie spreekt met een vijftal jongeren, die zeggen te weten wie hiervoor verantwoordelijk is.
Ze worden opgepakt, ze zijn verhoord, ze gaven geen krimp.
Een dood spoor.
Gebrek aan bewijs.
Na negen maanden is het onderzoek vastgelopen. Na 18.000 uren onderzoek is een video-opname, van een schim in een auto bij een tankstation, het enige aanknopingspunt.
Recherche geeft op, enkel wroeging kan de dader nog aan het licht brengen.
Kansloos.
Ik lees een ingezonden brief in de krant: de schrijver hiervan is van mening dat de dader(s) levenslang heeft.
Ik ontvlam.
Levenslang voor een heleboel betrokkenen.
Maar de daders?
Nee!
Daar heb je een geweten voor nodig.
An.
8 reacties
DriekOplopers · 21 januari 2008 op 12:14
Terecht een woedende column. Goed gedaan. Ik zit gewoon kwaad te worden hier.
Isabeau · 21 januari 2008 op 19:13
Wow! Zeer sterke column. Je gevoel wordt goed overgebracht.
lagarto · 21 januari 2008 op 19:28
Inderdaad heftig en je boodschap komt over. Ik vond de stijl met de korte zinnen niet prettig lezen. Misschien gekozen om kordaat over te komen?
Adios Lagarto
Grumpy-old · 21 januari 2008 op 21:49
Wat mij nog woedender maakt is het feit dat, omdat dit soort schrijnende gebeurtenissen bijna dagelijkse kost zijn, heel veel mensen onverschillig worden. Willen het verdriet niet zien , het huilen niet horen, en zeker geen pijn voelen. Todat op een dag, het noodlot ook hen treft. (en die kans wordt met de dag groter)
Ook ik ben één van die mensen. Ik geef dan als excuus aan dat ik afstandig moet blijven, vanwege mijn werk. Ik mag niets voelen , niet te dichtbij komen, geen sympathie hebben. ‘ Anders ga je eronder door’. Zeggen “ze”.
Maar als de prijs voor een goede nachtrust,gevoelloosheid is geworden, vraag ik mij soms toch af of die prijs toch niet net iets te hoog is.
Zeer actuele column , jammer genoeg
Greetz
Grumpy
Trukie · 22 januari 2008 op 00:10
Bijna dagelijks lezen we dat er iemand door geweld om het leven is gekomen. Een steen, een steekpartij. Gewone gebruiksvoorwerpen worden ineens dodelijk.
Nog steeds zijn we nog niet af van dat in de 80ger jaren van de vorige eeuw door “deskundigen” geïntroduceerde “verzachtende omstandigheden voor de dader”.
Come on, wake up. Voor het slachtoffer en de nabestaande(n) zijn er toch maar zeer verharde omstandigheden ontstaan.
Heel mooi beschreven.
Zijn die korte zinnen met enters nieuw in columnland?
Heb ik iets gemist?
KawaSutra · 22 januari 2008 op 01:31
Bijna telegramstijl, maar daardoor heel direct. En de conclusie is confronterend: wie heeft het geweten.
ANekdote · 22 januari 2008 op 14:19
Dank je wel voor jullie reacties! Zeer treffend gezegd Grumpy-Old! Lagarto, ik begrijp wat je bedoelt, je uitte echter ook direct het juiste vermoeden! Trukie; of het iets nieuws is weet ik niet: daarvoor zit ik nog te kort op ColumnX…. Maar wat betreft die stijl; deels is het inderdaad om kordaat te zijn, de immense woede en frustratie uit te dragen. Met de korte zinnen tracht ik de kracht hiervan uit te stralen, de woede gewicht te geven. Anderzijds om de angst te tonen, hoe paradoxaal dát dan weer mag klinken. Angst is namelijk de rode draad. Mijns inziens moet er namelijk íemand zijn, die wéét, of op z’n minst een vermoeden heeft, wie de dader is, of wie de daders zijn (hoewel er maar een iemand kan zijn die daadwerkelijk die steen heeft geworpen, lijkt me…). En inderdaad KawaSutra: wie heeft het geweten? Maar de angst regeert. Voor wat? De straf die dan volgt voor de dader(s), of de angst voor de dader(s) zelf? Wie het weet mag het zeggen. Degene die dit op zijn (of haar) geweten heeft is de soortnaam “mens” onwaardig. Is zelfs de benaming “dier” (of beter nog: “beest”) onwaardig. Want, met uitzondering van de vis van Fem, ken ik zelfs geen diersoort die doodt voor zijn plezier.
Groetjes An.
Mup · 22 januari 2008 op 15:27
Je woede spettert van het scherm. Snap je verontwaardiging, en wil zeker de dader(s) geen hand boven het hoofd houden, daarvoor weet ik te weinig van de achtergrond van je stuk, maar het gevoelbekruipt me toch dat ze levenslang zouden kunnen hebben, dat is dan ook het enige waar ze recht op hebben,
Groet Mup.