Lichttijd

Gelukkig was Govert Schilling afgelopen zondag op de radio bij Vroege Vogels om de komst van de meteorietenregen ‘Perseïden’, ofwel ‘DeTranen van Laurentius’ aan te kondigen. De wetenschapsjournalist zal het ongetwijfeld juist hebben geformuleerd: deze week passeerde de aarde op zijn jaarlijkse ronde om de zon een enorme zwerm ruimtegruis, zwerfafval van de schepping achtergelaten door de komeet Swift-Tuttle. Elk minuscuul stofdeeltje dat in aanraking komt met onze dampkring verbrandt en laat een lichtspoor na. Dit veroorzaakt de enige regen in augustus die een onbewolkte hemel nodig heeft. Onvermijdelijk leidt dit fenomeen tot diepere bespiegelingen in de romantische geest. Ze houden het midden tussen eerdere overwegingen rond het vanuit de dialectische theorie benaderde begrip ‘Halfal’ en de surrealistisch neergezette ‘Cecil’. Bij die overpeinzingen gaat het niet zozeer over het begrijpen maar over het beeld als input voor binnendoordenken in de geest. De Perseïden zijn een realiteit die zich op zo’n tachtig kilometer boven ons hoofd afspeelt. Als je ze ziet, zijn ze ook al weer weg. Sterker nog: omdat het licht dat ontstaat bij de dampkringpenetratie tijd nodig heeft om ons oog te bereiken, kijk je naar iets dat op zijn oorspronkelijke positie al niet meer bestaat. Het licht van menige ster bereikt ons, zoals bekend, pas na vele jaren: we kijken voortdurend in de geschiedenis. De stralende ster kan onderhand allang zijn verzwolgen door een zwart gat. En dichterbij: ik zie jou in je verleden en jij ziet mij in mijn toekomst. Hoe sterk is de eenzame denker?

15 augustus 2015  #BinnenDoorDenken