Ik geloof dat het de Franse schrijver Céline was, die stelde dat de mens de keuze heeft tussen sterven en liegen. Het is het een of het ander, maar beiden kan niet. Youp van’t Hek gebruikte dat uitgangspunt later als motto voor één van zijn oudejaarsconferences. Ik moest er de laatste tijd steeds vaker aan denken en de reden is triest genoeg. G. is een prachtige vriendin. Altijd geweest. Spontaan, mooi, open, lief, hartstochtelijk en nog een heleboel andere sympathieke bijvoeglijke naamwoorden. En o ja, ze is pathologisch leugenaar of in ieder geval iets wat daar verdomd dicht bij in de buurt komt. Ik kwam er pas achter toen ik haar meer dan een jaar kende. Ik kreeg verjaardagskaarten terug, omdat het adres volgens de (toen nog) PTT volstrekt onbekend was. G. beweerde dat ze de kaart had ontvangen en bijzonder waardeerde. Ik vond het vreemd, maar niet meer dan dat. Totdat een gemeenschappelijke kennis mij er op wees dat ze wel verdomd veel pech had. Het leek af en toe alsof ze levensbedreigende ziektes, dodelijke ongelukken, mislukte zwangerschappen en verbroken relaties verzamelde. Ik zag het niet of wilde het niet zien. Ik verzamelde postzegels en zo heeft iedereen wat. Toch? Toch niet!
De verhalen die het gemakkelijkst te controleren waren, ploos ik uit. Niets klopte. Ik sprak haar er op aan. Zij werd kwaad en verbrak het contact. Later kwam ze terug, met een nieuw verhaal en een nieuwe leugen. Ik begon alles te controleren en kwam erachter dat er werkelijk he-le-maal niets waar was. Ze loog over ziekte, over familie, over werk, over ongelukken, over dood en over alle onderwerpen die je kunt bedenken. Ik vond het ziek en zei dat ook. Ik was afwisselend kwaad, begripvol, passief en ongeïnteresseerd. Niets hielp. Het contact verwaterde opnieuw. Definitief, dacht ik. Later kwam ik in contact met mensen, die haar kenden. Of beter: die een tijdlang gedacht hadden dat ze haar kenden. De verhalen waren steeds hetzelfde. Er ontstond een korte, heftige, vriendschap of liefdesrelatie die eindigde met beschuldigingen over en weer.
Een maand geleden nam ze via-via contact op. Ze was ziek en behoorlijk ernstig ook. Ik twijfelde. Geloven deed ik het eigenlijk niet, maar stel dat het stiekem toch eens waar was? Sindsdien pingpongt Céline dagelijks door mijn hoofd. Liegen of sterven. Het is het een of het ander, maar beiden kan niet. Ze kan liegen. Mooi voor haar, dan blijft ze dus leven. Of ze liegt niet…
13 reacties
archangel · 15 oktober 2005 op 11:53
Erg goed geschreven column. Ik heb ook mensen gekend die het verwringen van de werkelijkheid tot een kunstvorm hebben verheven. Op de eén of andere manier krijgen ze het keer op keer voor elkaar dat je aan ze gehecht raakt (en er ís vaak ook veel waar je je aan kunt hechten, onder het web van fantasie dat ze spinnen).
Maar keer op keer kom je ook tot de conclusie dat je het échte contact met ze moet afstoten, omdat het een parasitaire relatie is, waarbij jij de energie-leverancier bent. In het beste geval blijf je oppervlakkig bevriend, waarbij je meewarig toekijkt terwijl ze lustig verder gaan met hun gedrag. Moeilijk…
Nogmaals: erg goed geschreven.
wendy77 · 15 oktober 2005 op 12:25
Heel goed onderwerp om over te schrijven en mooi verwoord.
Chantal · 15 oktober 2005 op 12:30
Mooi geschreven! Erg knap! Ik kan me aansluiten bij de eerdere reacties.
Ik heb weleens gelezen dat mensen die altijd en overal liegen, dit doen omdat zij geloven dat mensen de waarheid over hun leven niet interessant vinden. Ze vinden hun eigen leven niet boeiend genoeg. Heel triest dus eigenlijk.
Raindog · 15 oktober 2005 op 16:29
Ook ik wil mijn complimenten even plaatsen. Zoals Archangel al zei: erg goed geschreven column. Meer dan prikkelend op zichzelf, als onderwerp, en niet door emo-bullshit. Voor het overige sluit ik me ook geheel aan bij Archangel: slechts voor één ding goed en dat is het rucksichtsloss opvreten van je energie. En het kenmerk van gezonde relaties is juist dat je er energie door (terug)krijgt. Liegen of sterven, maar soms zit ziek daar nog tussenin.
Trukie · 15 oktober 2005 op 19:33
Een heel treffende portrettering. Ook de reactie van Archangel is heel raak samenvattend.
Tja dat moment dat je er voor de eerste keer achter komt dat je voorgelogen wordt. Teleurgesteld in de ander, maar ook een beetje (veel) in jezelf. 😕
Tarballs · 15 oktober 2005 op 20:22
Dat laatste wat mij betreft ook zeker… Waarom zag je het niet eerder? Dat gevoel is klote. En toch: iedere nieuwe leugen toch eerst maar voor waar aannemen. Iedereen is immers onschuldig totdat het tegendeel bewezen is, toch?
Enneh… Bedankt voor jullie leuke reacties
Geertje · 15 oktober 2005 op 21:52
Boeiend onderwerp en wegwezen nu het nog kan! 😀
Welkom op ColumnX!
melady · 16 oktober 2005 op 02:20
Een geweldige binnenkomer Tarballs.
Pathologisch leugenaars bestaan en het is een ziekte.
Dat lieg ik niet.
sally · 16 oktober 2005 op 15:45
Zelf ooit mee te maken gehad. Toen ik een jaar of 18 was. Vond het achteraf zó verschrikkelijk stom van mezelf dat ik er in trapte.Veel verdriet van gehad, maar heb er wel van geleerd!
Perfect beschreven.
groet
Sally
klungel · 17 oktober 2005 op 08:21
En er sprong gelijk een liedje in mijn hoofd.
[url=http://lyrical.nl/song/36587]Joshua Kadison – Jessie[/url]
Goed en mooi geschreven en met plezier gelezen.
Dees · 17 oktober 2005 op 09:09
Zo… dat is nog eens een debuut!
Pathologische leugenaars, hoe vermoeiend ook, hebben wel een dosis creativiteit en fantasie, als die nou eens anders ingezet zouden worden…
Ik kan me je twijfel indenken, what if!
Nogmaals, mooi debuut.
Shitonya · 17 oktober 2005 op 11:59
Beide kan inderdaad niet. Dan mag ze gerust sterven. Maar het is te hopen dat ze eerst leert om niet meer te liegen, voordat ze echt sterft.
Aardige column moet ik zeggen
KawaSutra · 19 oktober 2005 op 00:47
Ik heb ooit eens voor eenzelfde keuze gestaan. Ik heb haar laten vallen. Ze leeft nog dus ze loog. Uitstekende column.