Liever als lepeltjes in de kist

Ondanks perfecte speeches en een, met zorg uitgekozen muziekje, vond ik de crematie maar een doodse aangelegenheid. Ik miste de mijmeringen bij de kerkorgelmuziek en aan de rand van het graf, onder broederlijk gesnik, de belofte van de predikant om onze geliefde ooit weer te ontmoeten in het hiernamaals. Ik kreeg meer een `opgeruimd staat netjes`gevoel. Zelfs het door de overledene aangeboden kwaliteitswijntje moest in no time achterover geslobberd worden, in verband met de volgende crematie.
Begraven of cremeren, ik ben er nog niet uit.

Een begrafenisondernemer vertelde me ooit, dat er in een graf regelmatig wel een meter grondwater staat. Om de familie van de overledene niet te verontrusten wordt er hooi op het water gegooid. De kist wordt voorzichtig op een soort lift boven het graf gehangen.
Daarna laten ze het plechtig een aantal centimeters zakken. Als de familie de begraafplaats heeft verlaten, laten ze de kist, al veel minder plechtig, verder zakken. Met als gevolg… nou ja, dat mag je zelf invullen.
Begraven of cremeren, het is voor mij nog steeds een dilemma.
`Doe allebei maar, voor de zekerheid` zei mijn buurman toen zijn schoonmoeder overleed.

Een wat vriendelijker methode zou het Vriesdrogen kunnen worden in de toekomst. Het lichaam bevriezen en daarna valt het door een bepaalde trillingstechniek uit elkaar tot een soort poeder.
Dat klinkt al een stuk aangenamer. Het liefst zou ik zo snel mogelijk “tot stof wederkeren”, zoals het zo mooi in de bijbel beschreven staat.
Een argument om te cremeren kan de hygiëne zijn; maar een crematie is ook veel goedkoper; het neemt veel minder ruimte in en de nabestaanden scheep je niet op met het onderhouden van een graf.
Hindoes, sikhs en Boeddhisten cremeren omdat het zorgt voor een snelle en volledige bevrijding van de ziel, die nog een lange reis af moet leggen. In navolging van hun grote voorbeeld Boeddha.
In de bijbel komt lijkverbranding vaak voor als straf of als offer en het feit dat Jezus werd begraven is voor christenen vaak een argument om hier voorkeur voor te hebben.
Nog steeds twijfel ik. Begraven of cremeren?
En wat te doen met de as als ik voor het laatste kies?
Een kennis vertelde me dat ze de begrafenisondernemer had gevraagd de as van haar man,
een natuurliefhebber, te ontvangen in een potje in de vorm van een dennenappel of iets dergelijks. De begrafenisondernemer zou informeren of dat mogelijk was. Als ze bij het crematorium komt
om samen met haar twee kinderen de pot in ontvangst te nemen, komt de beheerder hen tegemoet. `Goedemiddag, familie de Vries, ik weet waar U voor komt.
U komt “die eikel” ophalen`. Het lachen stond ze nader dan het huilen. Het werd een vrolijke bijzetting.

Als ik mijn 86 jaar oude moeder bezoek, zegt ze me, telkens weer, vooral niet te vergeten dat ze naast váder begraven moet worden. Ik denk dat ik dat ook verkies. Als een warme deken, de groene zoden over ons heen trekken. Heel dicht naast mijn geliefde. jammer dat we niet lepeltje/lepeltje kunnen liggen.