Lippendienst

Ik vraag het me wel eens af. Als ik niks te doen heb. Of als ik juist te veel moet. Altijd dus eigenlijk. Waarom ik katten niet met een hondenlok kan roepen. Voor de hond is het duidelijk, recht toe recht aan. Ik blaas mijn adem door een gaatje tussen mijn lippen, een scherpe zuivere fluittoon zoeft mijn mond uit als een pijl die altijd doel treft en koppen verheffen zich, oren spitsen zich naar de hemel, ogen schieten op alert, zwiepende staarten vallen in een keer stil. Ik heb hun aandacht. Ik ben de leidster van de roedel.

De kat die op een meter afstand sacherijnig langspantert geeft geen sjoege, terwijl die toch minstens zulke goeie oren heeft. Hooguit, als ik lang genoeg doorfluit, er eventueel nog een blok- een dwars- en een panfluit bijsleep, allemaal verschillende pijlen uit even uiteenlopende bogen, pas dan, en alleen misschien, is er van de kat een reactie te verwachten. Hij zet het op een hollen.

[img align=left]http://examedia.nl/columnx/uploads/img483edecef401a.jpg[/img]

De kat heeft specialere klankknopjes van binnen. Die dus ook op een dienovereenkomstige manier beroerd moeten worden. Niet met fluitpijlen, maar precies andersom. Met zuigfluitjes.

Er gaat geen lucht naar buiten door datzelfde gaatje tussen je lippen, dat overigens voor de gelegenheid nog wat is vernauwd, er gaat juist lucht naar binnen. Een afgeknepen, zich kronkelende, naar binnen wringende luchtslang laat in het proces een onzuivere, meanderende pieptoon achter, die eindigt in een lagere plop; een kurk die terug in de fles schiet. De kat kijkt áltijd op. Hoe diep ook in slaap, hoe druk ook met neuken of ruziemaken of waslikken, de kat móét gehoorzamen aan die rare roep.

Eerst dacht ik een verband te zien, tussen zijn spinnenwiel diep van binnen en de erfschuld die katten met zich meedragen in hun collectieve kattengeweten en die moet worden ingelost. Een schuld die ze hebben bij de mens. Dat wezen dat hen in de loop van duizenden jaren succesvol heeft weten te domesticeren en daarmee de belangrijkste spinner is geworden van die dikke draden tevredenheid die zich om onzichtbare toverklossen winden, diep in de kattenziel. Ik dacht dat onze lokroep rechtstreeks haakte in de as van die spoelen, met als doel wat van het gegeven genoegen af te rollen. Met het zuigfluitje zou het dan terug stromen in ons eigenste binnenste. De mens blijft per slot van rekening zijn eigen zetbaas, en afromen van de inkomsten is geheel gerechtigd.

Maar nu weet ik beter. De zuigfluit heeft geen enkel poëtisch effect, het antwoord is heel wat prozaïscher. Erfschuld, mijn neus, denkt de kat. Hij hoort een hoge schrille benauwde toon en waar denkt hij aan? Aan een muis in nood. Daarom kijkt hij op, omdat zijn instinct hem op de schouder tikt over een mogelijk makkelijk hapje. De luiheid van katten mag gevoeglijk bekend zijn. Alles voorgeschoteld krijgen is hun liefste loon.

Het is dan ook met enig leedvermaak nu, sinds dit ontnuchterende besef mij heeft verzuurd, dat ik de verbazing, en een fractie later de teleurstelling op de kattekoppen zie. Ik zuig mijn fluitje, tegenwoordig dus nog vaker dan eerder, kat kijkt op en ik zie hem denken. Wat een grote rare muis. Daar begin ik niet aan. Verdorie.

Net goed.